تاریخ شکل گیری و تکوین سازمان فدایی تاریخ خونباری است مشحون از مقاومت ها و تحمل دشواری های مبارزه ، ایستادگی در بازجویی های مرگبار در شکنجه گاهها و دفاعیات پرشور شان در بیدادگاهها.
ویژه گی های برشمرده عامل اصلی اقبال بخش های وسیعی از جامعه روشنفکری از عرصه های گوناگون سیاسی ، فرهنگی ، ادبی و هنری در برهه و مقطع رستاخیز سیاهکل تا انقلاب بود ؛ نیز رویکرد مثبت بخش هایی از طیف زحمتکشان و طبقات فرودست به همراه توده وسیعی از طبقه متوسط خصوصا اقشار جوان جامعه در فردای فروپاشی دیکتاتوری پهلوی به سازمان چریک های فدایی خلق که آنرا یکی از صادق ترین جریانات مبارزه با دیکتاتوری و رژیم اختناق و سرکوب می انگاشتند؛ سازمان مذکور را به یکی از مهمترین ساختار های مردمی و چپ و دموکرات کشور مبدل ساخت. در شرایط خاص دوره انقلاب به لحاظ انبوهی از مسائل داخلی و نیز مواجهه سازمان با شرایط جهانی و تحلیل نیروهای عملا موجود در عرصه سیاست بین المللی و دریافت روشن از ماهیت اردوگاههای متقابل جهانی ؛ رهبری آن روز سازمان که عمدتا از زندانیان فدایی و ادامه دهنده گان هسته های اصلی آن بودند را با چالش های بسیار دشوار روبرو ساخت.در عرصه داخلی به موازات حضور سازمان فدایی ؛ حزب توده ی ایران وارث چندین دهه از فعالیت آشکار و نهان با تمام اوج و حضیض اش ، در تکافو برای گسترش نفوذ خود بود.
برای حزب توده ی ایران که با تسلط خط مشی کیانوری و همفکرانش و پس از کنار نهادن گرایش کم رمق دموکراتیک؛ اساس مبارزه نه برای حصول آزادی و تقویت و تثبیت روند های دموکراتیک بلکه معطوف بود بر تقویت گرایشات ضد امریکایی و سیاست نزدیکی هرچه بیشتر به جریان موسوم به خط امام. این سیاست در عرصه بین المللی هم مورد تایید و پشتیبانی اردوگاه سوسیالیستی آن روز و در راس آنها اتحاد شوروی بود.
فارغ از آنچه در درون مرکزیت آن روز سازمان فدایی که نگارنده این متن از آن بی خبر است؛ میگذشت در بیرون سازمان اما علاقمندان و دوستداران این جریان به تدریج تحت القائات این فکر قرار میگرفتند که اولویت مبارزه برای عدالت اجتماعی و سوسیالیسم؛ رفع خطر بازگشت سلطنت و یا حضور نیروهای وابسته به امپریالیسم با هر شکل و شمایل دیگر است.
زمینه چینی و تحلیل های سازمانی که قبل از انقلاب دیدگاهی متفاوت با دیدگاه حزب توده ایران را در قبال اتحاد شوروی داشت به سرعت در جهت جا انداختن امری شکل می گرفت که واقعیت مطلق انگاشته می شد و آن چیزی نبود جز پذیرش کلیت تز حزب توده ی ایران در قبال موضوعات انقلاب و ضدانقلاب در عرصه مباحثات داخلی و وجود پذیرش سوسیالیزم واقعا موجود و پیشاهنگی اتحاد شوروی و تقابل ارودی کار و سرمایه در عرصه جهانی با برداشت ها و تعاریف حزب.
رهبری سازمان در آن مقطع با چالش بزرگی مواجه شده بود؛ چالشی که یکی از مسئولان اصلی دخیل در آن آقای فرخ نگهدار بود.
راست این است در آن مقطع فقر تئوریک و فقدان آگاهی در باب مسائل نظری ؛ هم در نزد کادر های سیاسی سازمان و هم بیشتر از آنها در نزد توده های چند صد هزار نفری سازمان که گویی از از تونلی تاریک بیرون آمده و در قادر به تحلیل چند و چون منظره ی پیش رو نبودند، کاملا مشهود بود. در چنین شرایطی اما جا انداختن باور و یقین برای هوادارانی که غلظت احساس و عشق در نزدشان بسیار عمیق تر از تعقل و آگاهی و واقع بینی بود؛ کار چندان دشواری نبود.
در واقع استارت اساسی ترین اشتباه که نتایج بسیار نامطلوبی برای سازمان دربرداشت توسط آقای نگهدارو رهبری وقت سازمان زده شد و آن نوعی ادغام استراتژی و تاکتیک با حزبی بود که آماده ی بهره برداری از حیثیت سازمانی بود که می توانست غیبت و بی عملی و سستی و ضعف فیزیکی آنرا جبران نماید.
در بیرون از سازمان اینگونه تصور می شد که در اردوگاه سوسیالیسم موجود سازمان فدایی جایگزین حزب می شود یا حداقل همتراز حزب مطرح می شود حال آنکه با نزدیکی غیر عادی و سیاست نادرست؛ لشگری از کادر ها و اعضا و هواداران و عناصر فعال را در شطرنجی بی حاصل؛ پشوانه قلعه ای می ساخت که کلید دروازه اش تسلیم دشمن شده بود.
باری با گذشت سالهای شکست و سرکوب و فاجعه و نیز مهاجرت ها و دیدار از آنچه که به قولی اقیانوس می نمود اما برکه ی خرد آلوده ای بیش نبود ، فصل بازبینی ها و برون رفت از تاریکی ها بالاخره فرارسید . و اغلب آنانی که در امر سیاسی آن دوره نقش
داشتند با عقلانیت و عدالت به داوری نشستند و رفتار ها را نقد کردند . چرا که وارثان سنت مردمی بودن ، را نقد خویشتن و پذیرش اشتباهات در مسیر کار و تلاش در راه تحقق پیمانی که نطفه های آن در جنگل های سیاهکل منعقد شد ؛ به ضرورتی مطلق مبدل می کند. ضرورت نقد رفتار های گذشته جریانات سیاسی صرفا نباید معطوف به چارچوب مباحث درونی سازمان ها باشد بلکه علنیت این نقد ها به منظور آگاهی عموم مردم لازم است.ذکر این نکته را به برخی از نارسایی ها در رفتار آقای نگهدار اشاره وار پیوند می زنم.
در سالهای اخیر با گسترش شبکه های اجتماعی و نیز شبکه های فارسی زبان تلویزیونی میلیونها مخاطب به علاقمندان هرروزه ی این شبکه ها تبدیل شده اند این امر ناشی از رفتار مبتنی بر سانسور مطلق خبری و سیستم جعل حقایق رسانه های رسمی جمهوری اسلامی و بهره برداری رسانه های خارجی از فرصت پیش آمده است . شبکه هایی نظیرVOA و ایران اینترنشنال و BBC با تهیه برنامه ها و بولتن های خبری و تحلیلی مخاطبین گسترده ای را برای خود فراهم نموده اند. سازمان های سیاسی و افراد مستقل با پیشینه های آکادمیک و فرهنگی و سیاسی به عنوان کارشناس و تحلیل گر سیاسی با شبکه های یاد شده همکاری می کنند. طی سالهای اخیر آقای نگهدار همکاری زیادی با شبکه BBC داشته و دارند این امر فی نفسه برخلاف بسیاری از داوری های غلط نقطه ضعف و یا بی پرنسیبی اخلاقی نمی تواند باشد ، بسیاری از چهره های مستقل اعم از چپ و راست و ملی از همین شبکه ها نقطه نظرات گوناگون خود را طرح می کنند در واقع این شبکه ها به این تحلیلگران نیاز دارند . در این میان این شبکه خصوصا BBC همواره سعی نموده تحلیگران را با نقطه نظرات متفاوت و حتی الامکان متضاد انتخاب کرده تا مباحث خود را به شکلی چالشی پیش ببرد که اتفاقا قاعده و پایه ای مناسب برای تقابل نظری و روشن شدن وجوه مختلف موضوعات مورد منازعه است. آنچه اما در ارتباط با شیوه رفتار آقای نگهدار مورد انتقاد است نوعی فراهم کردن امکان بهره برداری BBC است به گونه ای که آقای نگهدار در مواردی به عنوان عامل و مدافع سیاست های جمهوری اسلامی یا بخش اصلاح طلب جمهوری اسلامی و در تقابل با تحلیل گر برانداز جمهوری اسلامی نمایان می شود. تن دادن آقای نگهدار به این قالب تعیین شده از BBC خسارتی اساسی را هم برای خود او و هم برای سازمان فدایی که دیگر او هیچ نوع نمایندگی از آن را برای شرکت در چنین مباحثی ندار متوجه میسازد . نارسایی رفتار ایشان آنجا مشخص می شود که اغلب طرف های مناظره به گذشته سیاسی او اشاره نموده و با آگراندیسمان کردن همان مقطع روند نادرست حمایت از خط امام اورا مدافع کلیت آن سیستم مینامند و او واکنش روشنگرانه ای نشان نمی دهد ولو آنکه خود سالهاست آن رفتار ها را سنحیده و نقد کرده و نیز او ضروری است در چنین برهه هایی از مباحث به مستقل بودن آرا خود از سازمانی که مورد حمله همزمان کارشناس مخالف قرار می گیرد اشاره و تاکید داشته باشد. گرچه ایشان کاملا محق هستند حتی ضمن باقی ماندن در چارچوب همان سازمان که اینک حزب چپ نامیده می شود گرایش خاص خودش را حفظ نماید اما اگر قرار است به مثابه تحلیل گر منفرد در مباحث سیاسی شرکت داشته باشد می بایست ضرورتا به تمایزات و تفاوت دیدگاه خود با ماهیت فعلی حزب چپ تاکید داشته باشد ؛ نمونه این رفتار و کاستی را در مواجهه ایشان با آقای امیر طاهری شاهد بودیم و القای این شبهه که نگاه آقای نگهدار و همفکران سابق او در قبال مسائل کشور یکی است اخلاقا امری مذموم می باشد.
