شعار مردسالارانه و ناسیونالیستی “مرد، میهن،آبادی” را دفن کنید! – رحمان حسین زاده

واقعا چقدر سطح فکر نویسنده پایینه…یعنی در حالیکه همه به برابری فکر میکنن، اون به جنسیت فکر میکنه. یعنی سطح خواسته این مردم در حد زن، زندگی و آزادیه؟ خواسته مردم تغییر کلیه، تغییر در سیاست، بهبود وضع اقتصادی و اجتماعی…یعنی واقعا فکر میکنه مردم به خاطر روسری و حجاب اومدن بیرون؟ شعار زن، زندگی، آزادی شعاریه که اوجالان اولین بار مطرح کرد. یعنی ما باید ادامه دهنده یه رهبر پ.ک.ک باشیم

نظریه سازی و تعمیم دلبخواه
آقای حسین زاده در دو خط ابتدای نوشته خود، به درستی به خلاقیت و ابتکار خود مردم در طرح شعارها اشاره می کند. ایشان تنها کسی نیستند که، طرح شعار « مرد، میهن، آبادی » را « مرد سالارانه » می نامند. دیگرانی هم بودند و هستند که، این ایراد را گرفته اند. بنظر من، این گونه ایرادها، نوعی « نظریه سازی و تعمیم نابجا » از شعاری است که، خود مردم، بر حسب « قافیه سازی » در شعار ها ، از خود نشان می دهند. اغلب این شعارها، در اوایل جنبش، حالتی « واکنشی » و فکرناشده دارند. طرح آنها با ناپختگی همراه است. بوِیژه که در فرهنگ ایرانی و شاعر مسلکی ایرانی ها، همین « قافیه و وزن » نقش زیادی دارد. مثلن اگر شعار « توپ، تانک، فشفشه / آخوند باید گم بشه » را در نظر بگیریم، چه معنائی دارد؟ جز اینکه « فشفشه با گم بشه » هموزن و هم قافیه » هستند؟ در جنبش های خودبخودی، که هنوز عنصر آگاهی در آنها بالا نیست، خود مردم بر حسب سلیقه و شور و شوق اولیه خود، شعارهائی را مطرح می کنند، که ممکن است چندان هم مناسب نباشند. حرف من این نیست که نباید به طرح این شعارها منتقد بود. نقد هم لازم است. حرف من اینست که ، نیمه دوم شعار « زن زندگی آزادی » را خود مردم، با ابتکار فردی خود، و بدون اینکه به خلوص و پاکیزگی نظری آن بیندیشند، قافیه سازی کردند. شلید یکی از دلایل طرح نیمه « مرد میهن آبادی » تشویق و تشجیع « مردان » به پیوستن و ادامه مبارزه باشد. همین مردم در ادامه طرح شعار، حتا شعارهائی هم می دهند که « فهش و دشنام » هستند. شعارهائی هم داده می شود که رنگ و بوی « جنسی و جنسیتی » دارند. برخی آین شعارها را « بی ادبی » و عده دیگری هم آنها را « تابو شکنی » می دانند. از لقمان حکیم پرسیدند: ادب را از که آموختی؟ پاسخ داد : از بی ادبان . طرفذاران تابوشکنی هم، بر این باورند که، این حکومت ارتجاعی و زن ستیز، به موجودیت زن، نه بعنوان یک انسان برابر با مرد، بلکه فقط بعنوان یک « ابژه جنسی » می نگرد. بنابراین باید از شعارهای تابو شکن هم استفاده کرد.
خلاصه کنم : جنبش موجود در ابتدای خود است. دو ماراتونی را آغاز کرده است که، هنوز تا رسیدن به پختگی لازم، و طرح شعارهای کاملن فکر شده، سازمان دهی مستحکم ، و طرح شعارهائی که به همه عرصه های حیات اجتماعی مردم ربط مستقیم و صریح داشته باشد، فاصله دارد. از جمله کنبود ها، می توان به طرح شعارهای اقتصادی، و فقر و بیکاری و بی مسکنی و زباله گردی و کودکان کار و اخراج از کار و غیره و غیره اشاره کرد. می توان به طرح برخی شعارها منتقد بود، و اجازه داد تا در مسیر رشد خود، این جنبش به طرح شعارهائی بپردازد که، نشانه رشد « آگاهی » در آنست.
این کار هم، وظیفه نیروهای آگاه جامعه است، که با تلاش برای سازماندهی این جنبش، و تلاش برای ایجاد زمینه های لازم برای پیوستن و سیع ترین بخش های مردم به این جنبش ، و طرح شعارهائی که خواسته های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و انسانی مردم را، در خود داشته باشد، آن را به مسیری « آگاهانه »، و نه صرفن در مسیری « رژیم چینجی »، که نیروهای راست، مبلغ آن هستند، رهنمون شوند.
ژن، ژیان، ئازادی