برچسب: خسرو باقرپور

گرم و غلیظ است چون اندوهِ دخترم؛ این فنجانِ چای. * مادر می آید بی کودکش در آغوش با زخمی

چه بی بهانه و چه روشن بود زخمِ تو؛ بر قلبم و دو خطِّ مُمتد بر پیشانی ام: چین های

“آن که به سر می دَوَد، پرتگهِ آسمانش به زیرِ پاست.” (پل سلان) * قلم به دست گرفتم! و نوشتم:

برهنه زیستم!و پیرایه هایِ هرچه پیراهنبه هُرمِ پاکسازِ آفتاب سپردم.با چشمانی سرشار از روشنایی ی انگور:بر غمِ پرنده گریستم؛که شعله