انفجارهای گازییک هفته قبل در شرق تهران انفجار مهیبی رخ داد. این انفجارها که نورشان نارنجی است، فکر آدم را به هزار راه شطرنجی می برد. مخصوصا ما که با نصف بیشتر کرهٔ زمین دشمنی داریم و صبح تا شب با فایده یا بی فایده تهدیدشان می کنیم. طبیعی است که ترس به جانمان بیفتد. خیالاتی بشویم. با خودمان بگوییم: نکند صهیونیستی، کسی، چیزی، کاری کرد. اما یک ساعت بیشتر طول نکشید. سخنگوی وزارت دفاع می دانست که آدم نگران می شود. طفلی بیدار شد و آمد و گفت که چیز مهمی نیست. مخزن گاز در منطقهٔ عمومی پارچین ترکیده است. خدا را هزار مرتبه شکر گفتم که انفجار آنطرفتر در خجیر مرکز موشک های بالیستیکی ما اتفاق نیفتاد. نفس راحتی کشیدم و به رختخواب برگشتم.چند روز بعد در اخبار خواندم که انفجار در پارچین نبوده و در خود منطقهٔ خجیر بوده. در اینجا شما اگر جزو براندازان باشید ممکن است فکر کنید که سخنگوی وزارت دفاع بلانسبت دروغ گفته است. در صورتیکه تا حالا اتفاق نیفتاده که مسئولین نظام ما دروغ بگویند. یک آدم مؤمن به نظام میداند که سخنگوی وزارت دفاع هم آدم است و ممکن است نصفه شبی خواب آلود بوده و در تاریکی خوب متوجهٔ محل نشده است. والا اگر آدم بخواهد شکاک باشد حادثهٔ کلینک سینا را که بر اثر باز هم انفجار مخزن گاز بود هم باید زیر علامت سئوال ببرد. یا همین انفجار امروز در تأسیسات غنی سازی اتمی نطنز را. حتما نباید سخنگوی سازمان انرژی اتمی بیاید و به شما بگوید که در نطنز هم انفجار مخزن گاز بود. خودتان مغزتان را بکار ببرید. احتمالا مهندسی، تکنسینی، کارمندی گاز پکنیکی اش را روشن کرده غذایش را گرم کند. بلد نبوده یا احتیاط نکرده، کپسول منفجرشده.
در اینجا من ضمن گفتن مرگ بر آمریکا و اسرائیل. ضمن آتش زدن پرچم کشور آنها از مسئولین محترم نظام در خواست دارم که مراکز حساس و سری ما را که هیچکس جز دشمن از محل دقیق آن خبر ندارد، نفت سوز و یا حتی هیزم سوز بکند تا ما از شر انفجارهای گازی که دشمن را شاد و آتو دست مخالفان نظام می دهد نجات پیدا کنیم.
