آدمی تجسد مرگِ
طبیعت شد
اویی که کشت و به جایش
اجسامی بیروح
اجسادی بی روان ساخت
آری همین آدم جنازه ساز
که اکنون
تسلیم یک ویروس
چون جنازه ای دراز کشیده
رو به قبله طبیعت
رحم می طلبد
رحم از آنچه
بی رحمتش گذاشت
از خاک و آب و باد و باران
که حرمتشان فرو گذاشت
آری همین جنازه باد کرده
که اختیار دنیا را
پیش از این
در دستان خویش تنها می دید
و چه دستهایش خالی است امروز
چلیپا بر سینه
یا دراز به سمت ویروسی
که همه اختیارش یکشبه
ربود و او حالا
آمرزش می طلبد
آری همین بی اختیارِ آویزان
از چلیپای جنازگی خویش
ببین چه ملتمسانه اکنون
مادرش را صدا می زند
مادری که حرمتش فرو گذاشت همه عمر
مادری که به او همه چیز داد
و آدمی همه چیز
از او گرفت
مادری که پیش از این
جنازه ای افتاده بر پای خویشش می دید
و حالا اوست افتاده
بر پای مار و خفاش و ماکیان
بر پای خوک و گاو و ماهیان
بر دستهای بی توانِ
دست آموزان خویش
حرمت می طلبد
که اگرش بود
می داد طبیعت
این مادرِ اهل و وحش
نبات و سیارات
و خورشید
آری باز می تابید
بر این جنازه باد کرده
که دراز به دراز افتاده
در کارگاه جنازه سازی خویش
آری همین دوپای بی اختیار
که پیش از این چه متوهم
بر زمین
راه می رفت و به طبیعت
فخر می فروخت.
/
نیلوفر شیدمهر
۲۷ مارس ۲۰۲۰
ونکوور – کانادا
تارنما:
https://nilofarshidmehr.com/
