جهان بی قانون – زهره تنکابنی

سلام خانم تنکابنی،
اولا که بنده نه قصد و نه حق اهانت به شما را داشته ام. اگر از آلزایمار سیاسی حرف زدم به عکس العمل توده هایی اشاره کردم که به قول مولوی شیران علمند و حمله شان تابع باد و جهت آن. شما طبیعتا حق داشتن نظر خودتان را دارید و در بیان آن امیدوارم همواره بی دریغ و بی مانع باشید.
اما این حکایت مشارکت مردم در تشییع جنازه و پیام های مخفی در متن شان مرا به یاد لطیفه ای انداخت که امیدورام رگه ای از کم ادبی در آن نه خاطر شما را آشفته کند و نه باعث این شود که سردبیر محترم اخبار روز از انتشار این دل نوشته خودداری کند.
می گویند شبی عده ای سارق به منزل زوجی حمله کردند برای غارت. دزدان که گشنه شان بود و از بر و روی خانم خانه هم بدشان نیامده بود او را مجبور کردند که بعد از طبخ غذا و چیدن سفره به آهنگی برایشان برقصد. بعد از شام و رقص خانم (شرمنده از این کلام) دزدان ترتیب وی را دادند و چند گونی از اموال زوج مربوطه را هم با خودشان بردند. بعد از رفتن دزدان زنه سراغ شوهرش رفت و با دلجویی گفت ” آخه چرا اینقده ناراحتی؟ مگه ندیدی مجبورم کردند برقصم و باقی قضایا؟”. مردک در جواب گفت ” آره قبول که مجبورت کردند برقصی، اما اون بشکن زدنت واسه چی بود؟”

حالا هم حکایت ما است و این توضیحات چپ و راست که مردم را یا گول زدند، یا مجبور کردند، یا احساسات ملی و مذهبی شان را تحریک کردند و غیره و غیره. اما اگر از من بپرسید یکی از علل اصلی “شرکت غیر خودی ها” در آن مراسم همان نبود حافظه تاریخی است و طبیعت بیش از حد احساساتی و بالطبع غیر عقلانی ما ایرانی هاست. و چون احساساتی هستیم و کمتر عقلایی، همیشه فکر می کنیم علت بدبختی ما عوامل خارجی است و توطئه گران خارجی. همه چیز یا سیاه است یا سفید. چهل سال است که به امثال سلیمانی ها فحش دادیم که باعث فلاکت ملت و مملکتند و بی وطن، چرا که دینشان وطن شان است، اما چون ترامپ او را ترور می کند می شود قهرمان ملی و آرش زمانه.
اگر این آلزایمر تاریخی نیست، پس چیست؟

در مورد اشاره تان در مورد لب گود بودن ام(خارج نشینی) هم شاید شما حق داشته باشید. من فقط این را می دانم که نه مقیم ایران بودن و نه خارج نشینی هیچکدام به طور مطلق ارزش مثبت و یا منفی نیست. باید دید هر کس چه زندگی ای و به چه بهایی برای خود انتخاب کرده است. من سال ها پیش ترجیح دادم که به قیمت دریوزگی اربابان قدرت آن هم از نوع مستبد مذهبی اش در ایران نمانم و روح خودم را به شیطان نفروشم. به قول قدیمی ها یک گندم خوردم و از بهشت آقایان خارج شدم. مطمئن هستم که شما هم در سر بزنگاهی مصلحت خود را بهتر تشخیص داده اید و ادامه زندگی در ایران را انتخاب کرده اید. در ضمن یکی از مزایای خارج نشین بودن دسترسی بی نهایت به اخبار و اطلاعات بی سانسور و فیلتر نشده است که باعث فهم تاریخ جاری از زوایای مختلف می شود. در این چارچوب آزاد است که سیل عظیم جمعیت در مراسمی دلیل به حق بودن مراسم و عین حقیقت بودن پیام مردم نخواهد بود. برای رفع سؤ برداشت این را هم اضافه کنم که هنوز هم بسیار کسانی را در ایران می شناسم که سرمشق انسانیت و آزادگی این زمانه هستند. خیلی هاشون هم ترجیح داده اند که در این جمهوری کثیف و ضد فرهنگ سکوت پیشه کنند و اگر در فکر انقلاب نیستند حداقل از گرد آمدن زیر پرچم ای جانیان حکومتی خودداری کنند. چرا که:
ناکسی گر بر کسی بالا نشیند عیب نیست
روی دریا خز نشیند قعر دریا گوهر است
با عرض ادب.