جهان پس از کرونا – پرویز مختاری

یول نوح هراری  مورخ و نویسنده اسرائیلی در مصاحبه های  اخیرش مدعی میشود که “پس از بحران کرونا، ما در جهان دیگری خواهیم زیست”

یول نوح کمبود همبستگی بین المللی در مبارزه با پاندمی کرونا و نقصان یک هدایت جهانی و متمرکز قوی را  مورد نقد قرار میدهد. “ایالات متحده آمریکا که در گذشته  طولانی یک نقش رهبری جهانی داشت، از سال ۲۰۱۶ از این نقش خود پا پس کشید و این خیلی بد است، زیرا که ما به یک هدایت جهانی نیازمندیم.” او همچنین از نبود یک استراتژی واحد در اروپا ابراز نگرانی می کند.

“اگر کشورهای اروپایی در کمک به یکدیگر کوتاهی کنند، نه تنها اوضاع کنونی ناگوارتر می شود بلکه ازآن بدتر این یک گام وحشتناک به عقب است که شاید پروؤه مرگ اروپا ی واحد را را بدنبال داشته باشد”

او همچنین شانس دستیابی به یک  تمرکز فشرده در همکاری جهانی را هم در این بحران میبیند. “زیرا که ما دریافتیم که در بحران های آتی یک همکاری متمرکز جهانی الزامی هست.”

هراری میگوید وحشت بحران کنونی دارای یک جنبه مثبت دیگر نیز می باشد و آن اینکه: “این وحشت، روند زندگی در جهانی دیگر را،  که چند سالی است که آغازیده است شاید بیش از ده سال بجلو انداخت.”

اشاره او به جهانی دیگر، دنیای هوش مصنوعی و تکنیک بیومتریک می باشد.

هراری در کتاب خود “۲۱ درس برای قرن ۲۱” می نویسید، که اکثریت در زمان های پیشین هرگز این همه قوی نبوده است. در پاسخ به این سوال که آیا در حال حاضر با توجه به این بحران پاندمی که  جهان را غافبلگیر ساخته و آنرا به یک وضعیت شکننده کشانده است هنوز هم بر نظر خود مصر است میگوید:

“ما سیستمی ساخته ایم که فرصت های اپیدمی را نادیده میگیرد. ما اپیدمی را در ساختن  جهان مان مورد توجه قرار ندادیم، ما باور داشتیم که سیستم درمانی ما در موقعیتی هست که از  توانایی لازم برای سد شیوع اپیدمی برخوردار می باشد.

ما قوی و نیرومند هستیم اما این توان نامحدود نیست. مجموعه جامعه ما بسیار شکننده تر از جوامع قرون وسطی میباشد. اما ما برای یافتن پاسخی بر این اپیدمی از تمام دوران پیشین تاریخ بشری بهتر  مجهز هستیم.”

به گفته ی او وقتی که انسان در میانه بحران قرار دارد طبیعتن وضعیت بدانگونه دیده نمیشود. آری اما، ما دارای همه چیز هستیم که بتوانیم این بحران را دفع کنیم.

در زمانه های اپیدمی های پیشین ناآگاهی بدترین چیز بود.او بعنوان مثال دوران طاعون در قرون وسطی را مطرح می سازد و این که  هیچکس نمیدانست که این مرگ و میر انسان ها ناشی از چیست، چگونه این بیماری شیوع پیدا کرده و علیه آن چه می توان کرد؟

در باره آنچه که موجب چنین اطمینانی در او میشود می گوید:

 “در زمان حاضر تنها کمتر از دو هفته لازم بود برای  شناسایی ویروس و توالی ژنیکی آن، ،درک  اینکه  چه چیزی موجب پیدایش آن شده و بلاخره ساختن یک روش تست برای شناسایی بیماری “  البته این دانش، هنوز واقعا اطمینان بخش نیست. زیرا که ما در گذاره ای  زمانی زندگی یک چنین چیزی را تجربه نکرده ایم . حتی مادر بزرگ  ۹۸ ساله من هم یک چنین  بحرانی را به یاد نمی آورد. او مدت کوتاهی پس از گریپ اسپانیایی بدنیا آمده است.”

هر کسی که بر این باور هست که با پایان اپیدمی هر کشور بایستی به خود کفایی خود بپردازد، در اشتباه مطلق است. اگر تجارت جهانی مسدود شود جامعه بشری با یک موج وحشتناکی از مرگ ناشی از گرسنگی و شورش های خیابانی روبرو خواهد شد. او پایان و یا تضعیف دوران جهانی شدن و آغاز مجدد خودکفایی داخلی را یک فاجعه عظیم میداند، زیرا که “بسیاری از کشورها قادر به تامین مواد و ابزار لازم برای ادامه حیات و ارتزاق خود نیستند.”

به نظر او نظریه تمرکز بر خودکفایی داخلی به بهانه جلوگیری از شیوع اپیدمی تنها یک امر واهی می باشد.

اولا این امر هیچ حمایتی برای جلوگیری از شیوع اپیدمی در آینده ارائه نمیدهد. اپیدمی در قرون وسطی هم شیوع پیدا کرد، در زمانی که از هواپیما، قطار، اتوموبیل و یا کشتی های مسافری اقیانوس پیما خبری نبود و مردم تنها با  اسب و الاغ جابجا می شدند.

“انسان باید تا عصر سنگی به عقب بر گردد تا جامعه ای را پیدا کند که از اپیدمی در امان باشد”. جامعه ای  کاملا ایزوله و بی خبر و بی ارتباط با جهان بیرون از خودش.

دومأ تنها با تبادل اطلاعات و گسترش ارتباطات هست که می توان از وجود اپیدمی و شیوع آن در هر گوشه ای از جهان مطلع شد و تدابیر لازم را برای جلوگیری از شیوع گسترده تر اتخاذ کرد.”در شرایط ایزولاسیون هرگز قادر به جلوگیری از شیوع سریع و غافلگیرکننده نخواهیم بود. سیستم های درمان و بهداشت تحت فشار انبوه و ناگهانی بیماری در هم خواهند شکست.”

یوول نوح میگوید “از هم اکنون و در دل بحران، بشریت بایستی به تعیین مسیر راه در آینده بپردازد. ما باید با توتالیسم مبارزه کنیم و به توانمندسازی معقول شهروندی اقدام کنیم.”

 در ادامه یوول نوح میگوید این درست است که برای کنترل بیماری و تامین سلامتی مردم نیاز به یک کنترل بسیار دامنه دار و عمیق هست، “ولی بشر برای حفظ سلامتی خود نیازمند واگذاری آزادی های خود نیست.” در این شرایط استثنائی جهانی که دولت ها تدابیر کنترل عمیقی را اتخاذ نموده اند، مردم بایستی هوشیار باشند که این تدابیر استثنایی نباید به سیاست معمول و عرفی تبدیل شوند.”

چاپ کن