“خود آموزی” – جهانگیر صداقت فر

…آنگاه –

          به خود آموختم

که تهاجمِ توفان و باد را به همان مایه دوست بدارم

که رامشِ تالاب را در آغوشِ خنیاگرِ نسیمِ سحر گاه.

آموختم که سحاب 

                   خصمِ آفتاب نیست ؛

هیاهوی باد 

             ویرانگرِ سکوتِ حجله‌ی مهتاب نیست.

و آزمودم

که انعکاسِ نورِ امید در شوره زارِ گذاره‌ی هستن

الزاماً فریبِ سراب نیست.

پس آنگاه دریافتم

                 که زوال

                       خود واپسین رباطِ فرایندِ حیات است ،

و که لایزالیِ زمان

                    مصداقِ جاودانگیِ جان نباید بوده باشد،

و قصه‌ی ققنوس تلبیسی اساطیری ‌ست

تا از ناگزیری مرگ نهراسیده باشی‌ .

                          ***

تیبوران – ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۶

چاپ کن