مبارزه برای رهائی مردم و نجات ایران،
نیاز به شخصیت های آگاه، آزاده و از خود گذشته دارد. کسانی که طی دوران با تأمل، با مشورت، و آموزش، توانسته اند بر کمبودهای فرهنگی، و کاستی هایِ اخلاقی، غلبه نمایند. کسانی که درک می کنند که هدف مان از خودمان بزرگتر است؛ و به رُشدی رسیده اند که آماده اند “من” را، فدای “ما” و “ما” را فدای “ایران” کنند.
نیاز به شخصیت هائی دارد که درد مردم را حس میکنند و به نیازهای جامعه واقف اند، و در این راه گام بر می دارند و تلاش میکنند. کسانی که سیر تکاملی گرایش به انسان را طی کرده؛ خردگرایی را با جان و دل خریده و به درجه ی کمال رسانده اند. آزادی فردی و منافع شخصی، دیگر کاملشان نمی کند، و تنها بدنبال عدالت اجتماعی و منافع جمعی و ملی هستند.
شحصیت آگاه، آزاده و از خودگذشته، کسی است که مسئولیت انتقال دانش و بینش را درک کرده، پذیرفته و این آمادگی را دارد که بدون کوچکترین چشم داشتی، هستی اش را فدای هدف، برنامه و آرمانش سازد. این شخصیت به درجه ی نُخبگی رسیده است.
نُخبه می داند چه می خواهد، و با گام های پیوسته و با استقامت بیشتری پیش می رود. او با مهارت، کاردانی و اراده یِ قوی، حرکت می کند. بزرگترین خصوصیت نُخبه، از خود گذشتگی است. ارزش و اهمیت نخبگان در راهبری و الگوسازی در جهت رشد و پیشرفت و دگرگونی جامعه، نقش بنیادی و انکار ناپذیر دارد. نُخبه بر این باور است که زندگی در “عمل” خلاصه می شود. از اینروست که کمر همت بسته، به پا خواسته، و بدون کوچکترین چشم داشتی، در راه تعالی مردم و پیشرفت جامعه، گام برمیدارد.
راه، روش و وسیله ی مبارزه
این زبانزد: “تا توانی به جهان خدمت محتاجان کن، به دمی یا درمی یا قلمی” می تواند راهگشا باشد. زیرا نشان می دهد که برای رسیدن به هدف، بیش از یک راه وجود دارد. عده ای در همین مسیر یعنی با سخن گفتن، نوشتن و کمک مالی گام بر می دارند؛ که هم اساسی ترین وسیله ی انتقال دانش و بینش است، و هم در بوجود آوردنِ زمینه ی مورد نیاز دگرگونی جامعه، نقش کلیدی دارد.
اما این زبانزد به نوع دیگری نیز خود نمائی می کند، و به جای واژه یِ “قلمی” از واژه ی “قدمی” استفاده می شود. این دقیقن (دقیقاً) راهی است که در نهایت مورد نیاز می باشد. نخست، گسترش دانش و بینش برای فراهم آوردن زمینه ی مساعد (شهروندسازی)، سپس ،گام برداشتن یا عمل گرائی است. در حقیقت، یک سیر تکاملی را پیمودن است، زیرا هیچکدام به تنهائی کارساز نیستند و برای تکمیل شدن، باید هر دو را داشته باشیم.
آنهائی که وارد مرحله ی عمل می شوند، نیاز به یک وسیله دارند: یک تشکل، یا گروه و یا حزب. پس از ساختن و بر پا کردن وسیله،گام طبیعیِ بعدی، پیدا کردن و جلب و جمع کردن هم اندیشان است. این گامِ نهائی است در ساختن وسیله و همرا کردنِ هم اندیشان، در یک جبهه.
جبهه، ائتلافی است از چند جریان فکری و سیاسی، گرد هدف و برنامه و راهِ مشترک در مبارزه برای دستیابی به عدالت و آزادی، و برپائی یک حکومت مردمسالار. تشکل ها در جبهه، با هم برابر هستند. تصمیم ها در گفتگو شفاف می شوند و مشترکن (مشترکاً) گرفته می شوند. چنانچه جبهه گرفتارِ کمبودهای فرهنگی، و کاستی هایِ اخلاقی نباشد، با تکیه به اخلاق مداری، فضای مورد نیاز را برای همکاری و همگامی ایجاد می نماید و تشکل ها شکوفا می گردند.
مولانا کردار آدمیان را گواه باور ایشان می شمارد نه گفتار، که لاف و گزاف بیهوده تواند بود. با تکیه به این پدیده که “حرف” کافی نیست؛ باید عملن (عملاً) نشان بدهیم که همراه و همگام هستیم. خود بزرگ بینی، برتری جوئی و توهم همه چیز دانی،که زائیده یِ ضعف شخصیت هستند، پراکندگی و ناکامی را رقم می زنند؛ و مانورهایِ پسُ پرده و پنهانکاری، زحمات و انرژی همه را به هدر می دهند!
چنانچه به درجه ی نُخبگی رسیده باشیم، نیاز به ژست های پوچِ برتری جوئی نداریم و گوریل وار به سینه مان نمی زنیم. نُخبه گرفتارِ توهمِ همه چیز دانی که اوجِ “کم دانی” است، نیست؛ همه چیز دانی شخص را گمراه می سازد، و مشتِ خالی اش را باز می کند و به نمایش می گذارد!؟
رهائی مردم و نجات ایران
اهداف بسیار ارزشمند، ورجاوند، و بزرگی هستند؛ در بحرانی که هم میهنانمان درگیرش هستند؛ و در موقعیت اضطراری و خطرناک میهنمان، نمی توانیم خاموش یا تماشاچی باشیم. وظیفه و مسئولیت هر ایرانی بیدار و آگاه و با وجدان است که در حد توانائی اش “با درمی یا قلمی یا قدمی” وارد صحنه ی مبارزه گردد. ایران بشدت به همکاری و همگامی تمام فرزندانش نیازمند می باشد.
امیرحسین لادن
آذرماه ۱۳۹۸
