آزادی فوری ، بدون تبعیض و فارغ از نوع پرونده و مدت حکم زندانیان ، خواسته ی طبیعی جامعه ای ست که در جدال با بیماری مرگبار، دست و پنجه نرم میکند
با هجوم ویروس مرگبار کرونا و بهم ریختن شرایط نرمال جامعه که خود ناشی از بی مسئولیتی ، عدم آمادگی، تساهل نسبت به سلامت مردم و عدم شفافیت و سیاسی کاری، از طرف حکومت بود، در فضائی از آمارهای مرگ ومیر از منابع مستقل، شوک توام با دلهره و نگرانی عمیق با احساس بیدفاع بودن، انسانها را وادار به هر نوع تلاش برای بقای خود ، خانواده و بستگان کرده است. در وضعیتی که جامعه در خدمت افراد نبوده و سلامت عمومی مردم، اولویت اول حکومتی نباشد ، لاجرم در این شرایط ، هر تلاشی برای حفظ بقاء امری طبیعی ست.
از روزهای نخستین شیوع این بیماری، نگاه حساس جامعه به سمت سرنوشت هزاران زندانی زن و مردی رفت که بعلت اسارت در زندانهای متراکم و بیش از ظرفیت ، وعدم توانائی و امکانات برای مراقبتهای شخصی و با پیشینه نگران کننده وضعیت بهداشتی-درمانی زندانها، بستری مناسب برای ایجاد یک فاجعه بزرگ پیش روی جامعه ترسیم شد.
براثر فشارافکار عمومی ، قوه قضائیه و سازمان زندانها تن به آزادی موقت یا عفو تعدادی از زندانیان داد. اقدامی که نه با رویکردی انساندوستانه بلکه بگونه ای تبعیض آمیز و گزینشی ، شامل برخی از زندانیان عادی ویا زندانیان “خودی” شد که صدای اعتراض زندانیان در بند، خانواده ها و جامعه را بلند کرد.
بدین ترتیب اکثریت زندانیان همچنان زیر شبح مرگ آفرین ویروس کرونا در زندان باقیماندند. در چنین شرایطی زندانیان ، نومید از اقدام مسئولین و با مشاهده پافشاری غیر انسانی آنها بر ماندن زندانیان در این وضعیت غیرقابل تحمل ، ناچار دست به تلاش جمعی برای فرار از زندان و رهائی خود از فضای مرگ و نابودی شدند. این تلاش برای نجات، تا کنون در زندان شهرهای سقز، الیگودرز، تهران بزرگ ، همدان، تبریز و آخرین آن بشکلی وسیعتر در شیراز اتفاق افتاده است.
زندانیان گریخته، باید مصون از تعقیب و پیگرد قضائی باشند زیرا این حق طبیعی هر انسانی ست که در مقابل شرایط تهدیدآمیز برای دفاع از حق حیات خود دست به تلاش بزند و برای رهائی از مرگ اقدام کند.
آزادی فوری ، بدون تبعیض و فارغ از نوع پرونده و مدت حکم زندانیان ، خواسته ی طبیعی جامعه ای ست که در جدال با بیماری مرگبار، دست و پنجه نرم میکند.
زندانیان را بفوریت آزاد کنید.
شورای بازنشستگان ایران
۱۱ فروردین ۹۹
