این منظومه ی کوتاه را من در پاسخ به دوستِ ناموری که سال ها پیش، قصیده ی بلندی بنامِ “آکسفوردیه” درباره ی شهر آکسفوردِ انگلستان سرود، نوشتم و هفته ی پیش در خانه تکانیِ کرونایی ام، در میان دست نوشته های رنگ و رو باخته ی گذشته پیدا کردم. اکنون با توجه به این که دانشگاهِ آکسفورد سال هاست که بسیاری از “ژن های خوبِ” آقازاده ها را از شهِرِ قُم بخود جذب می کند، آن را زمانمند یافتم و دریغ ام آمد که برای ثبت در تاریخ، در اینجا نگذارم.
ای گفتمانسرود تو در بارِ آکسفورد
سرلشـکر تمـامی آثارِ آکســــــفورد
عالی سروده اید و بحق این قصیده را
باید نوشـت بر در و دیـوارِ آکسـفورد
اما اگـر به دیده ی انصـاف بنـگرید
اندی به زیـر گنبـد دوّارِ آکســـفورد
هستند شـهرهای دگـر نیـزدر جهـان
بهتر ز آکسفورد و ز اقمارِ آکسفورد
پرسی کدام شهر؟ همین شهر ِ من- در- آن!
رشـک تمـام کوچـه و بـازارِ آکســــــفورد
شـهر شهیـد پـرورِ و خـون و قیـام، قُـم
شهری که نیست هیچ بدهکارِ آکسفورد
قُـم را مقایسـت نتـوان کرد هیـچ گاه
با شهر بی حجاب و سکولارِ آکسفورد
یک کوکِ کـورِ لیفـه ی تنبـانِ شــهر قُـم
برتر ز صد دوجین کت و شلوارِ آکسفورد
قُـم سالیانِ سال، ژنِ خوب و بی مثال
تـزریق کـرده برتنِ بیـمارِ آکســـفورد
در حیرتم که حضرتِ استاد از چه رو
گشته ست بی گُدار، هــوادارِ آکســـفورد؟
از قول من بگو به همه مردم جهان
از جمـله با اهـالی بیـعارِ آکســـفورد
از جمکران ندا رسد اکنون، کران کران
کای خلق، خاصه خلق گرفتارِ آکسفورد
زان پیشتر که منجی عالم رسد ز راه
برهم زنید این پـُز و آهـار آکســفورد
با دست خویشتن کلک خویش برکنید
وآتش زنی به شـهر دل-آزار آکسفورد
ورنه پس از ظهور، بجانِ شما قسم
من دانم و تمــامیِ کفـارِ آکســــفورد
