شادی می آورد غمِ ایرانِ ما هنوز:
زیرا به جاست خانه ی ویرانِ ما هنوز!
شادیم از این که مردُمِ ما، در هجومِ دین،
کمتر نی اند مردُمِ ایرانِ ما هنوز!
وَز مهرِ میهن است، به رغمِ دروغِ شیخ،
آکنده جانِ پاک ضمیرانِ ما هنوز!
شادیم نیز از این که، به زندانِ دینِ مرگ،
زنده ند پاره ای ز اسیرانِ ما هنوز
مانیم پایدار که، از چاهِ روبهان،
آید به گوش نعره ی شیرانِ ما هنوز!
نیروی ما برون دَمَد از خاکِ خاوران:
از همّتِ به نام نمیرانِ ما هنوز!
وافزون شود شمارِ تَرَک ها به عرشِ شرع،
از نعره ی نوید نفیرانِ ما هنوز!
مانیم امیدوار که، با این همه شکست،
مانند استوار دلیرانِ ما هنوز!
آماده است نسلِ جوان بهرِ کارزار:
گیرم کند نکوهشِ پیرانِ ما هنوز!
جهل است اصلِ فاجعه، تا در حکومت اند
شیخانِ دین، سرانِ شریرانِ ما،هنوز!
«فقر است فخرِ من!» کند افیون این دروغ
خواری پذیر جمع فقیرانِ ما هنوز!
«دانش توانگری ست»، ولی، نغز گفته ای ست،
از یادمانده های دبیرانِ ما هنوز!
وین یادم آورد ز شکنجی که می کِشند،
در زندگی،حقوق بگیرانِ ما هنوز!
امّا بر آن سریم که زایند، باز هم،
از مادرانِ فقر امیرانِ ما هنوز!
رَستن ز خوی وخصلتِ سلطان پذیری است
راهِ رهای سُلطه پذیرانِ ما هنوز!
وز شرِ شیخ یکسره آزاد می شویم:
چون دم فزاست خیلِ دلیرانِ ما هنوز!
هفدهم خرداد ۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
