هوسِ ممنوع – جهانگیر صداقت فر

                                     پیشِ رویِ من است

نمادِ کمالی ست

                      که هنر را جاودانه می‌‌کند.

***

می‌ خواهم اش

                    بی‌ آن که بداند.

جادویِ جوانی‌‌اش جوان می‌‌کندم،

و ژرفاییِ اندیشه‌هایِ شگرف اش

آزمونِ سالگشتگی‌ام را به چالش می‌‌خواند.

 .

از دوردستِ مقامِ مسافت-

                             در دیرترین میعادِ زمان

                                                  دوست می‌‌دارم اش،

بی‌ آن که بداند که کیستم

و در کجایِ جهان،

                      بر مرزِ کدامان فصل

با شکیب و شتاب

                       گام برمی‌ شمرم،

تا خوش‌ترین آرزویِ محال را

                                     جسارتِ امکان دهم.

 .

می‌ خواهم اش-

و او نمی داند

                  هنرِ ناب

                           جلوه گاهِ دلفریبیِ اوست،

و کسی‌ در اقصایِ بعدِ مکان و زمان،

بر بلندایِ هوس ایستاده است

گریبان دریده ز شرمِ خواهشِ ممنوع،

و که آئینه دق را

                     به آه‌گونه‌ی هیهات

                                              می‌‌شکند.

**********

تیبوران- ۲۹ جون ۲۰۲۰