اِمی گودمن مجری برنامهٔ تلویزیونی Democracy Now پخش ویژهٔ برنامه ای، به مناسبت چهارم جولایِ سالروز استقلال آمریکا و سخنرانی تاریخی فردریک داگلاس در ۵ جولای ۱۸۵۲، را اعلام داشته و ادامه داد که داگلاس در ۱۸۱۸ در دوران برده داری چشم به جهان گشود و به یکی از رهبران کلیدی جنبشِ الغای برده داری تبدیل شد. این سخنرانی در روچستر، نیویورک، بسال ۱۸۵۲ در جمعِ «انجمن بانوان ضدبرده داری» بیان شد. جیمز اِرل جونز، هنرپیشه، بخشی از این سخنرانی را در جریان معرفی کتابِ هاورد زین، تاریخدان، با عنوانِ «صدای مردم در تاریخ ایالات متحده» قرائت نمود. هاورد زین جیمز را به حاضران معرفی نموده و اظهار داشت:
«فردریک داگلاس که زمانی برده بود به یکی از رهبران برجسته و قدرتمندِ جنبش ضدبرده داری بدل شد. در سال ۱۸۵۲ از او خواسته شد که در مراسم بزرگداشت ۴ جولای سخن بگوید.» آنچه در پی می آید بخشی از سخنان اوست.
فردریک داگلاس: هموطنان، مرا ببخشید، و اجازه دهید سؤال نمایم، چرا از من خواسته شده است که امروز و در این جمع سخن بگویم؟ چهارم جولای چه ربطی به من و آنانی که نمایندگی می نمایم، دارد؟ اصولِ درخشانِ آزادی سیاسی و دادگری ذاتی که در اعلامیه استقلال آمده است، شامل حالِ ما هم می گردد؟ و از این رو، از من خواسته شده تا سپاسِ فروتنانه خود را به پیشگاه ملت تقدیم، و به منافعی اذعان نمایم که به برکت اسقلالِ شما به ما ارزانی داشته شده، و قدردانی صمیمانهٔ خود را از این بابت عرضه دارم؟
ما که در چهارچوب این سالگردِ باشکوه جایگاهی نداریم! استقلالِ فرازمندِ شما فقط فاصلهٔ غیرقابلِ سنجشی را که میان ماست نمایان می سازد. نعمتی که امروز موجب شادی شماست، متاعی همگانی نیست. این میراثِ غنی دادگری، آزادی، رفاه، و استقلال که پدرانتان به شما ارزانی داشته اند، از آنِ من نیست. نور آفتابی که زندگی و التیام برای شما به ارمغان آورده است، برای من ضربات شلاق و مرگ بهمراه داشته است. چهارم جولای از آن شماست، نه ما. شما می توانید از آن مسرور باشید، من باید ماتم بگیرم. مردی را پا در زنجیر بدرونِ معبد نورانیِ آزادی کشاندن، و خواستن از او تا در سرودِ مسرت بخشتان شریک گردد، تمسخری بیدادگرانه و حرمت شکنی طعنه آمیزی است. آیا شما شهروندان، با خواستن از من که امروز در اینجا سخن بگویم، همان نیت را داشتید؟
چهارم جولای برای بردهٔ آمریکایی چه پیامی دارد؟ پاسخ این سؤال نزدِ من است: روزی که، بیشتر از هر روزِ دیگری در سال، آن بیدادگری خشن و بیرحمی را که قربانی آن بوده است، بر او آشکار می سازد. برای او، بزرگداشت این روز توسط شما یک ریاکاری است، آزادی که به آن می بالید نارواگری نامقدسی است، عظمت ملی شما، نشانهٔ فزونی پوچی شماست؛ نواهای مسرت شما توخالی و سنگدلانه است؛ نکوهش ستمکاران توسط شما، ظاهر زیبایی به بیشرمی بخشیده؛ غریو آزادی و برابری شما، تمسخر توخالی مفاهیم؛ عبادات و نیایش شما، موعظه ها و جشنهای سپاسگذاری تان، با همهٔ نمایشهای مذهبی و وقارتان، برای برده ها فقط گزافه گویی، فریبکاری، نیرنگ، ناپارسایی، و سالوسی است – پردهٔ نازکی برای پوششِ جرایمی است که رسوایی ملتی نافرهیخته را می پوشاند. در این لحظهِ بر روی این کرهٔ خاکی، ملت دیگری را سراغ ندارم، که گناهی بزرگتر از ملتِ ایالات متحده برای کردارِ بُهت آور و خونین شان را در کارنامهٔ عمل داشته باشند.
در چنین زمانی، نقدِ سوزان، و نه بحثِ اقناعی، لازم است. راستی، توانایی آنرا داشتم، و آیا بگوش ملت رسید، که امروز نهری را به جریان اندازم، جریانی پرشور از ریشخندِ گزنده، سرزنشی توفنده، . طعنه ای تباه کننده، و نکوهشی غیرقابلِ انعطاف را روان سازم؟ زیرا در این لحظه، نور نیست که مورد نیاز است، آتش لازم است، باران ملایم دردی را دوا نمی نماید که تُندر لازم است. به طوفان نیاز داریم، به گِردباد، به زمین لرزه. به احساس این ملت باید جانی تازه بخشید، وجدان ملت باید بیدار گردد، شایستگی آن باید دچار تشویش ناگهانی شود، و ریاکاری اش برملا گردد؛ و جرایمش علیه خدا و انسان باید اعلام و نکوهش گردند.
ترجمه شده توسط ا. مانا
۵ جولای ۲۰۲۰
