برگردان : هاتف رحمانی
اخبار چپ، نشریه ی حزب کمونیست ترکیه، گفتگویی با کمال اکویان دبیر کل این حزب انجام داده است. این گفتگو به مناسبت ۹۹ مین سالگرد تاسیس حزب کمونیست ترکیه صورت گرفته است.
از تاسیس حزب کمونیست ترکیه ۹۹ سال گذشته است. پس از گذشت این سال ها ، در سال ۲۰۱۹ در باره حزب کمونیست ترکیه چه می توانید بگویید؟
بدون شک چیزهای بسیاری می توانیم بگوییم .امروز، باز هم لازم است یادآوری کنیم که حزب کمونیست ترکیه در سال ۱۹۲۰ با شور و خوش بینی عظیمی تاسیس شد. طبیعی بود، چون جهان زیر و رو شده بود، پرولتاریای روسی طبقات بهره کش را زمانی که جنگ اول جهانی رو به پایان بود از قدرت خلع کرده بود. کارگران در کشورهای بسیاری در سراسر اروپا قیام کرده بودند. مردم اشغال امپریالیستی را در آناتولی به چالش کشیده بودند، علاوه برآن، آن ها سلسله مطلقه عثمانی را در استانبول به چالش گرفته بودند. امروز، ما با شرایط همانندی رو در رو نیستیم، با این حال شاهدیم که نهادهای امپریالیسم و سرمایه داری پس از یک صد سال فساد بیشتری دارند. این نظم اجتماعی غیر عقلانی باید و می تواند سرنگون شود. به همین خاطر ما نیازمند بر خورد با آن هستیم . ما مجهز کردن حزب کمونیست ترکیه به همان شور و خوش بینی را هدف گرفته ایم . ما در این راه نسبتا پیشرفت کرده ایم.
برخی فکر می کنند که این شور و خوشبینی بچگانه است؟
اجازه بدهید یکی یکی بحث کنیم. اول، آیا فکر می کنیم که “این نظم اجتماعی باید تغییر کند؟” چیزی برای دفاع از این نظم اجتماعی وجود ندارد. این نظم آن چنان وحشتناک است که حتی صاحبان آن از آن شاکیند. دوم، “آیا امکان دارد بشریت با تسلیم شدن به این نظم اجتماعی حفظ شود؟” به عبارت دیگر، “زندگی است، اجتناب ناپذیر است”. کسانی که به این نظم می گویند “آری” باید انسانیتشان را از دست داده باشند. این غیر قابل بحث است. در این رابطه، انسانیت به سمت یک زیست گاه بزرگ خواهد رفت، راه دیگری وجود ندارد. اگر نیکوکاران، سمت خیر این زیستگاه، کسانی که برای برابری و آزادی تلاش می کنند، با گفتن آن که “ما شکست خواهیم خورد” وارد این جنگ شوند آیا احساسی ایجاد می کند؟ اگر چه دشواراست، اما به تمرکز بر پیروزی و موفقیت نیاز داریم. اگر چنین کنیم، ضعف امروز سیستم را بهتر خواهیم دید. هیچ حزب کمونیستی نمی تواند بخشی از این تلاش نباشد. حزب کمونیست ترکیه باید این فکر را که این نظم می تواند و تغییر خواهد کرد و الزامات تحقق عملی آن را انتشار دهد. آیا چیزی شورانگیزتر از این می تواند وجود داشته باشد؟
درباره وظایف جاری چه فکر می کنید؟ انسانیت مشکلاتی دارد که به راه حل های فوری نیازمند است.
به همین دلیل، مبارزه علیه نظم فعلی باید تشدید شود. شما نمی توانید چیزی را در این نظم مطلقا مبتنی بر سود حفظ کنید. اگر فشاری از “انقلاب” بر سرمایه داران وجود نداشته باشد، آن ها حتی کوچکترین امتیازات را نمی دهند، دست مزدهای واقعی سقوط می کند و ساعات کار افزایش می یابد. تاریخ مبارزه ی طبقه ی کارگر این را نشان می دهد. شما نمی توانید از طبیعت محافظت کنید. مادامی که انحصارات ساختمان و انرژی با رویه ی تهاجمی در ترکیه حکومت می کنند، تا زمانی که طمع شرکت های بزرگ سیاحتی و سلطه سرمایه ی خودرو ادامه دارد، جنگل های ما نابود خواهند شد، شهرها به جنگل های بتنی تبدیل خواهند شد.
این منحصر به ترکیه نیست، بلکه سرمایه داری نیز در حال ویرانی در همه جا است. شما نمی توانید کشتار زنان، خشونت علیه زنان را متوقف کنید، چون تبعیض علیه زنان با بی عدالتی در ستیزه سرمایه دار- کارگر تغذیه می شود. اگر کسی تسلیم بی عدالتی بنیادی شود، یکی دیگر هم مجاب می شود. به اضافه این را علاوه بر این حقیقت ذکر کنم که زنان کارگر بیشتر استثمار می شوند. دروغ گفتن به مردمی که روزانه با این مقوله ها می جنگند جنایت است. ما باید دلایل مشکلات را خاطر نشان کنیم. بی آیندگی، فساد، رشوه …
این ها سبب تخریب عادی نیستند! بی آیندگی، فساد و رشوه جایی که تنها انگیزه کسب سود است؛ اجتناب ناپذیر است. اهمیتی ندارد اگر شما آن را با قوانین سازگار کنید. بزرگترین موارد فساد در سال های اخیر در ترکیه خصوصی سازی (پالایشگاه – مترجم ) توپراش Tüpraş ،(ارتباطات- مترجم) تلکوم Telekom، سکا SEKA و دیگر دارایی ها بوده است. کسانی که این شرکت های دارای مالکیت دولتی را نابود کردند به عنوان تاجران معمولی در همین حوالی پرسه می زنند! بهره کشی از مردم از سوی دیگران کمتر از رشوه دادن در یک مناقصه غیر اخلاقی نیست. آری، ما به تصمیم برای رسم خط قرمز نیاز داریم. برخی بر “قربانی نکردن امروز برای رستگاری بزرگ فردا” اصرار دارند. آیا ما “امروزِ”ی داریم ؟ ما می گوییم که “ما امروز بدون اراده برای بردن فردا نمی توانیم برنده شویم”. اما اضافه می کنیم که “اگر امروز را به سیستم هدیه کنیم، قطعا فردا را خواهیم باخت.”
ما نمی توانیم بخشی از آن چه باشیم که به بقا سیستم موجود در ترکیه وابسته است. بقا مردم و کشور و بقا این نظم چیزهای جدایی هستند. آری، صدای طبقه کارگر در سیاست گم شده است و ما برای پرکردن آن شکاف تلاش می کنیم.
حزب کمونیست ترکیه چگونه خود را برای این فرایند تجهیز می کند؟
اخیرا، ما از یک سو برای به روز کردن ساختار سیاسی و سازمانی حزب در راستای رخ دادهای ناگهانی در ترکیه و جهان تلاش می کنیم، و از سوی دیگربرای افزایش قدرت، مبارزه جویی، گسترش، توانایی نشان دادن و برانگیختن توده ها به شیوه ای برنامه ریزی شده می کوشیم. این فرایند ایجاد پیشرفت در یک بستر غیرارادی نیست بلکه روی کانال های واقعی است. شبکه “ما رئیس ها را به زیر می کشیم “(NECK) برای کسب جایگاه مهم در سازمان و فرهنگ طبقه کارگر در ترکیه آغاز به کار کرد. ما ده ها “خانه های بخش” در محلات طبقه کارگر باز کرده ایم و باز کردن آن ها ادامه دارد. جدیدترین افتتاحیه ها در ۱۰ سپتامبر، روز بزرگداشت سالگرد ما خواهد بود.
ما برنامه ای را برای پایه ریزی حزب کمونیست ترکیه در تمام بخش های کشور آغاز کرده ایم. اعضا جدید، داوطلبان جدید حزب به ما می پیوندند. و همان طور که گفتم، ما همه این کارها را با یک هدف با انضباط انجام می دهیم. ترکیه نباید تحویل این نظم بربریت شود. این خلاصه ای از همه چیز است. ما با این فکر پیش می رویم. در بسیاری از شهر ها، در طی ۱۰ تا ۱۵ روز آینده، ما همایش ها و افتتاحیه هایی را سازمان خواهیم داد که اولین آن در استانبول است. در اکتبر، ما میزبان همایش سالانه احزاب کمونیست از سراسر جهان خواهیم بود. رخ داد بسیار بزرگی در ۱۹ اکتبر در ازمیر به وقوع خواهد پیوست. و در راس همه، ما حزبی خواهیم شد که سریع تر پاسخ می دهد، سریع ترحرکت می کند و سریع تر واکنش نشان می دهد.
حزب کمونیست ترکیه ادعا می کند حزب پرکننده شکاف بزرگ رخ داده در سیاست های ترکیه می باشد. البته، شکافی وجود دارد. قدرت سیاسی وجود دارد که در حال دفن ترکیه در تاریکی است و ائتلاف گسترده ای که کسانی را که در این تاریکی علیه دولت همکاری می کنند در بر می گیرد. بین آن ها تفاوتی وجود دارد. اما، در سرچشمه ی آن تفاوت نگرانی های بهره کشان و امپریالیست هایی قرار دارد که از تاریکی سود می برند! ترکیه شاهد یک صحنه سیاسی است که در آن بخش هایی از بهره کشان حساس به آزادی ها در برابر بهره کشان مستبد، ارتجاعی های دموکراتیک در برابر ارتجاعیون مستبد، وابستگان خودکامه و وابستگان تعاونی وجود دارند.
اپوزیسیون بورژوازی همیشه آوازهای آزادی، دموکراسی، و همکاری می خواند. مشکل اما آن است که این نظم باید آزادی ها را خفه کند. وقتی که این همه بیکار و افراد فقیر وجود دارد، و وقتی که قانون انحصارات بزرگ که کشور را از آموزش و پرورش و بهداشت گرفته تا صنعت و تجارت استثمار می کنند، و رسانه ها بر همه چیز حاکمند، آزادی چگونه می تواند در ترکیه وجود داشته باشد؟ ما نمی توانیم بخشی از آن چه باشیم که به بقا سیستم موجود در ترکیه وابسته است. بقا مردم و کشور و بقا این نظم چیزهای جدایی هستند. آری، صدای طبقه کارگر در سیاست گم شده است و ما برای پرکردن آن شکاف تلاش می کنیم.
طبق معمول ر پروپاگاندای چپ ترک، نشانی از مبارزه با نژادپرستی و سرکوب سیتماتیک خلق های غیرترک در این کشور به چشم نمی خورد. حزب کمونیست ترکیه شاید در رابطه با مسائل طبقاتی بوق بزرگی به دست گرفته باشد و همۀ جریانهای چپ قبل از خود را به اصلاح طلبی متهم کند، اما خودش هم همان راه را می رود و به جز مبارزۀ پارلمانی راه دیگری ندارد. کمونیست های انقلابی راستین ترکیه هم اکنون در کوه و شهر مسغول مبارزۀ مسلحانه با رژیم ترکیه هستند و هرجا که نیروهای اشغالگر ترکیه حاضر باشند -در روژاوا، در شمال عراق- مشغول مبارزه با این نیروی اشغالگر هستند. مسئلۀ چپ و کمونیزم در ترکیه آنقدر پیچیده است که چپ ایران بهتر است بدون شناخت و درک از مسائل آن به هواداری استادیومی و در بوق و کرنا کردن یک حزب نپردازد. تا زمانی که این حزب مرز خود را با نژادپرستی حاکم در این کشور روشن نکند و اقدامات علنی و عملی در راستای مبارزه با ناسیونالیسم ترک به عمل نیاورد، برای توده های غیرترک و طبقۀ کارگر کماکان چیزی بیش از یک حزب کمالیست دیگر نخواهدبود.