در روزهای اخیر کشور شاهد خیزش‌هایی از ناحیه یکی از عمده تامین کننده گان بودجه سراسری بود.
مردم خوزستان به خیابان‌ها آمدند، تا آب به این ناحیه از ایران تشنه، برگردد.
رژیم در برخورد با معترضین بی آبی به ترفندهای مختلفی منجمله ضرب و شتم، دستگیری و شلیک ساچمه و در نهایت کشتن چندین تن، بهمراه آزاد کردن باقیمانده آب های پشت سدها برای یکی دو ماه آینده جنبشی را که می رفت سراسری شود، از دیدخود مهارکرد. اما واقعیات جامعه خبر از مساله بغرنج‌تری دارد.
از طرفی ما در طی چهل سال گذشته شاهد یک حرکت متدیک رژیم برپایه از این ستون به آن ستون فرج است بوده ایم.
رژیم اینبار نیز با توسل به ترفند زور و اسلحه میداندار شد. اما حقیقت مطلب این است که رژیم تنها دارو ای نامرتبط بر زخمی گذاشت که در همین نزدیکی ها موجب مرگش خواهد شد.
مطابق نشست اخیر رئیسی گماشته خامنه ای با برخی اقتصاد دانان و فعالان اقتصادی هشدار از سرعت رسیدن یک ابرتورم بیش از همه جلب توجه می کرد. (جهت یاد آوری در شرایط فعلی تورم ایران ۳۱ برابر تورم افغانستان و ۹ برابر عراق است.)
عدم برونبرد کشور از معضل آب و تعطیلی بسیاری از مراکز تولیدی، ادامه اعتصابات کارگری در رشته های صنعتی فعال، روند شدید بیکاری و متعاقبا فقر، چاپ بی برنامه پول، گرانی روز افزون و بی رویه مایحتاج و در کنار همه اینها قتل و عام ویروس کرونا و ناکارایی عمدی رژیم که بنظر می اید جهت نشاندن مردم در خانه یکی از سیاستهای آن باشد، همگی کشور را ملتهب و جامعه را بشدت عاصی و عصبی نموده است.
می‌توان گفت که در هیچ بازه ای از عمر ۴۲ ساله، رژیم ولایی در چنین بحرانی که شامل عدم مشروعیت، انواع معضلات اقتصادی، واشدن کلیه دمل هایی که برآیند بیش از جهل سال سوئ مدیریت بوده، با عدم پیشرفت در مذاکرات با غرب گرفتار نبوده است.
حکومت چهل و دوسال در غارت و چپاول منابع ملی اینک به عینه بسان کسی که از بالای شیبی تند به پایین می غلطد و جهت توقف به هر چیزی متصل میشود، در سراشیب سقوط قرار گرفته، هیچ ترمزی برای توقف ندارد.
مردم در خیابان‌ها هستند و یکی از مشکلات اصلی معترضین خیابان‌ها عدم برخورداری از هژمونی است. با واکای دقیق شعارها نوعی عدم هماهنگی، منطقه ای بودن مطالبات در شعارها دیده میشود. انگار که مشکلات شامل عموم نیست و هر منطقه در پی رهکرد مشکل خودش می‌باشد.
با گسترش اعتراضات اخیر که پایه اقتصادی فراگیر نیز دارد، انتظار می‌رود، جامعه پیرامون مطالبات سراسری به توافق برسد.
با اینهمه در برخی موارد شعارهایی به غایت غلط مانند جاوید شاه، که فاقد منطق است (در شرایط کنونی هیچ کس عنوان شاه در ایران را ندارد) و احتمالا از سوی طرفداران و ماموران رژیم برای انحراف مطالبات اصلی طرح می گردد، که طرفداران سلطنت تلاش برای مصادر آن دارند، هدفمندانه بوده، کار بجایی نخواهد برد.
خوزستان برخاست و تلاش جهت انحراف خیزش خوزستان بسیاری را بطور سازمان دهی شده چه از داخل و خارج همراه کرد، که خانم هیکس (که بطور مستقیم خیزش خوزستان را به برخی سازمانها ربط داد تا رژیم با خیال راحت معترضین را به گلوله ببند، درواقع، مجوز کشتار را از جایگاه خود صادر کرد!) و حتی نماینده نایاک که به زبان فارسی آشنایی ندارد را به میدان آورد. همین امر نشان داد که اینبار واقعیتی فراتر در ایران پابه میدان گذاشته است. واقعیتی که تازه می‌رود تا گر بگیرد. واقعیتی که درپی دگرگونی های بنیادی است، به حداقل ها راضی نیست.
از طرفی نیز کارنامه چهل و دو سال ستم، نطقه جوش تنفر اجتماعی را به چنان سطحی رسانده است، که بزرگ و کوچک دست اندرکاران رژیم از خشم عموم در امان نخواهند ماند، این نیز بنوبه خود به معضلی بدتر برای شرکای جنایت رژیم تبدیل شده است. معمولا حزب ها و کنشکران سیاسی سعی میکنند در این مورد سکوت کنند، اما باید به این موضوع پرداخت، تا کسانی که خود را تمام قد در راستای منافع و مطامع دزدان و اختلاسگران قرار داده اند، جهت چرخش به سمت مردم امنیتی در فردای ایران حس کنند، تا بر این پایه دست از لجاجت و حمایت و ادامه دفاع از بابت انتقام مردم در فردای پیروزی بردارند. در مورد تضمینات لازم از همین امروز باید با آنها سخن گفت، اعتماد به نفس ضروری را بوجود آورد، راه برگشت را برایشان باز گذاشت. شعار نیروی انتظامی حمایت، حمایت خوب است، اما تضمینی دال بر عدم مواخذه آنها در فردای پس از پیروزی نیست.
اعتراضات حالا حاضر در ایران دارای ریشه های عمیق اقتصادی است، رژیم ولایی توان و استعداد برونرفت از انرا ندارد، بدین سان به پایان خود نزدیک شده، هیچ امیدی به آینده آن متصور نیست.
