جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

آیا رهائی و نجات، در اتحاد و اتفاقِ “همه با هم” می باشد؟ – امیرحسین لادن

نظام حاکم بر ایران

روند پیدایش قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، بخشی است از پیشگفتارِ قانون اساسی جمهوری اسلامی، با این جمله آغاز می شود: “زمینه ی تدوین قانون اساسی جمهوری اسلامی به پیش از پیروزی انقلاب بر می گردد. … در آستانه ی پیروزی انقلاب دستورات لازم جهت تهیه و تدوین قانون اساسی از سوی امام خمینی صادر شد. … بعد از پیروزی انقلاب حضرت امام … طی حکمی آقای مهندس بازرگان را مأمور تشکیل دولت موقت نمود. در این حکم دستورات زیر صادر شده است:

الف: ترتیب اداره ی امور مملکت.

ب: انجام رفراندوم و رجوع به آرای عمومی ملت در باره ی تغییر نظام سیاسی کشور به نظام جمهوری اسلامی.

ج: تشکیل مجلس مؤسسان از منتخبین ملت جهت تصویب قانون اساسی جدید.

د: انتخاب نمایندگان مجلس ملت بر طبق قانون اساسی جدید.

در ادامه می نویسد:

“… اقدامات لازم جهت برگزاری همه پرسی برای تغییر نوع نظام حاکم انجام شد … ملت ایران با اکثریت ۹۸.۲% به نظام جمهوری اسلامی رأی مثبت دادند. (۱)

ملت ایران، که ۹۸.۲% آن به جمهوری اسلامی رأی مثبت داد، تنها اطلاعاتش در مورد جمهوری اسلامی، سخنانی بود که پایه گذار نظام در پاریس بیان کرد، و وعده هائی که در مورد آزادی و عدالت و عدم دخالت روحانیون در حکومت، به مردم داد:

“بشر در اظهار نظر خودش آزاد است؛

مطبوعات در نشر همه حقایق و واقعیات آزادند؛

شکل حکومت ما جمهوری است، جمهوری به معنای این که متکی به آرای اکثریت است.

اختیارات شاه را نخواهم داشت؛

من چنین چیزی نگفته ام که که روحانیون متکفل حکومت خواهند شد،

روحانیون شغلشان چیز دیگری است”.

خمینی گفت: “… حکومت اسلامی ما اساس کار خود را بر بحث و مبارزه با هر نوع سانسور خواهد گذاشت؛ قانون این است، عقل این است.  حقوق بشر این است که سرنوشت هر ادمی باید به دست خودش باشد. در حکومت ما اگر کسی از شخص اول مملکت شکایتی داشته باشد، پیش قاضی می رود و قاضی او را احضار می کند و او هم حاضر می شود”. 

… اقلیت های مذهبی به بهترین وجه از تمام حقوق خود برخوردار خواهند بود. زن ها در حکومت اسلامی آزادند و حقوق آن ها مثل حقوق مردها است. از یهودیانی که به اسراییل رفته اند دعوت می کنیم به وطن خود بازگردند ، با آن ها کمال خوشرفتاری خواهد شد. اولین چیزی که برای انسان هست آزادی بیان است.”

پیمان دو طرف دارد و بر پایه ئ اساس تعهدات اخلاقی استوار می باشد

یک طرفِ پیمان، – جمهوری اسلامی، خمینی، و قول و وعده هائی است که به مردم داد؛ طرف دیگر پیمان، – ملت ایران است که با اتکا به این قول و وعده ها، در همه پرسی شرکت کرد و برنامه ی خمینی را تأئید نمود. خمینی، پس از آنکه کنترل ابزار قدرت را در دست گرفت و سوارِ کار شد، گفت: “خُدعه کرده و دروغ گفته است. زمانی که یک طرفِ پیمان، وعده شکنی کند و قولش را محترم نشمارد؛ پیمان از هیچ اعتباری برخوردار نیست و باطل است. بنابراین رأئی که مردم به همه پرسی دادند نیز از اعتبار ساقط و باطل می باشد.

بخش بعدی پیمان شکنی، حکمی است که خمینی به مهندس بازرگان داد، برای تشکیل دولت موقت و تدارکات لازم برای برپائی مجلس مؤسسان. در این حکم، نکاتی کتباً مشخص شده اند، و همانطور که  در بالا، اشاره شد، بند (ج) می گوید: تشکیل مجلس مؤسسان از منتخبین ملت جهت تصویب قانون اساسی جدید. ولی، زمانی که بازرگان ترتیب کارها را داد و به خمینی گفت، زمینه را برای تشکیل مجلس مؤسسان آماده کرده است؛ خمینی گفت، مجلس مؤسسان نمی خواهد، مجلس خبرگان می خواهد!؟ خمینی، این حکمِ کتبی را نیز زیر پا گذاشت.

رأیِ ۹۸.۲ در صدی مردم، که جمهوری اسلامی چهل سال به آن استناد کرده و می بالد؛ و حتی اخیراً یکی از دست اندرکاران رژیم، جواد ظریف، آنرا مانند چماقی بر فرق مردم می کوبد و می گوید: “مردم ایران با انقلاب اسلامی، انتخاب کرده اند که اینگونه زندگی کنند”، یعنی خفه شوید و اعتراض نکنید، زیرا “خود کرده را تدبیر نیست”!؟  این در صورتی است که رژیم، دلیلِ اصلیِ رأیِ مردم را که در مقابلِ قول و وعده های آزادی و عدالت و برابری داده شده بود، نادیده می گیرد!؟

در این رابطه، تنها مردم عادی نبودند که قول و وعده هایِ خمینی را پذیرفتند، حتی اشخاص با تجربه ی سیاسی نیز به خمینی اعتماد کردند و اغفال شدند؛ از جمله الهیار صالح، از سیاستمداران درستکار و از یاران جبهه ی ملی و مصدق. کیانوری (دبیر اول کمیته مرکزی حزب توده ایران) می نویسد: “بعد از انقلاب در ایران او را دیدم. صالح جزء کسانی بود که جداً انقلاب را تأئید می کرد؛ جداً می گفت: آقا، من نمی دانم که بعضی از این احمق ها (جبهه ملی ها) چه می خواهند”. (۲) خمینی نه تنها اقرار کرد که سخنانش در پاریس دروغ و پوچ بوده، بل که به بقیه ی برنامه ها و گفته ها و وعده هایش، نیز عمل نکرد!؟ در چنین شرایطی، نه جمهوری اسلامی مشروعیتی دارد، و نه خمینی و شرکایش می توانند به رأی مردم استناد کنند.

می رسیم به چه باید کرد؟

متن بیانیه ۱۴ فعال مدنی سیاسی داخل کشور، به درستی اشاره دارد به حقایق “تاریخ دهشتناک چهل سال گذشته” و اینکه چگونه سران جمهوری اسلامی، به طور سیستماتیک، حقوق طبیعی و شهروندی مردم را غصب کرده و در اختیار رهبر گذاشته است. “از باب مثال، آنجا که قرار است دو قوه مجریه و مقننه به رأی و نظر مردم انتخاب شوند، بر اساس اختیارات بی در و پیکر رهبر، و با انتصاب شورای نگهبانی خمیرگون، انتخاب مجلسیان را نیز مقید به فرامین رهبری می کند.و کلیه اعضاء و ساختار این شورا می شوند نگهبانان حریم و حفظ رهبر”. … بیانیه در ادامه می نویسد: “با این توصیف … نه از جمهوریت خبری است و نه از آزادی”. این بیانیه، “در خواست تغییر بنیادین قانون اساسی و استعفای رهبر را دارد”. (۳)

عده ای در بین آپوزیسیون نیز دنبالِ اتحاد و اتفاق، همه با هم، و چتر فراگیر هستند. چندی پیش، طی گفتگو با چند تن از کنشگران سیاسی میهنمان، یک رهبر صنف کارگری پیشنهاد می داد که اختلاف هایمان را کنار بگذاریم و برای براندازی رژیم، “همه با هم” یک جبهه ی فراگیر تشکیل بدهیم. زمانیکه گفتم که با پیشنهادتان همراه نیستم، پیش از آنکه دلایلم را ارائه کنم، مورد اعتراض چند تن از شرکت کنندگان، قرار گرفتم. برخی از هم میهنانمان بر این تصور هستند که رهائی در اتحاد و اتفاق، و همه با هم می باشد!؟ این پدیده در صورت ظاهر، درست و منطقی به نظر می رسد، ولی در عمل با مشکلات بزرگی روبرو می گردد و با شکست و انشعاب و ناکامی مواجه می گردد، و بی نتیجه می ماند!؟

در میان پشتیبانانِ “همه با هم”، برخی در این تصور هستند، که مخالفت با پدیده ی همه با هم، در رابطه با قول و وعده های دروغِ خمینی برای برپائی جمهوری اسلامی می باشد! در صورتیکه همراه نبودن با “همه با هم”، صرفاً برای بی ثمر بودنش می باشد، و هیچ ربطی به عوامفریبیِ خمینی ندارد. برخی نیز در این توهم هستند که همه با هم، برابر است با همکاری و همیاری!؟ در صورتیکه همکاری و همیاری، نیاز به حدِ اقل هائی دارد تا بتواند اشخاص و گروه ها را همراه و همگام نماید. حد اقل هائی، مانند هم اندیش و هم باور بودن؛ هدف مشترک داشتن و … . مشکل پدیده ی “همه با هم” در چارچوبِ یک حرکت سیاسی، در خودش و فرضیه ی وجودی اش نهفته است!؟

شاید با بررسی پرسشِ زیر، بتوان موضوع را روشن تر به نمایش گذاشت:

چرا آپوزیسیون، پس از چهار دهه نتوانسته رژیم فقاهتی را براندازد و کنار بگذارد؟ پاسخ ساده و کوتاه: پراکندگی اندیشه ها است. پاسخ کامل تر حد اقل دو دلیل عمده دارد: نخست اینکه آپوزیسیون، چه در درون و چه در برونِ کشور، یک گروهِ هم فکر و هم اندیش و همراه نیست؛ مشکلات جامعه را یک گونه نمی بیند، و راه و برنامه های شان متفاوت می باشد. یعنی هم اهداف متفاوت و برنامه ها مختلف هستند.

دوم، آپوزیسیون نموداری است از کلِ جامعه ی ایرانی، “مشت نمونه ی خروار”، بنابراین آپوزیسیون مانند بقیه ی هم میهنمان مان، زائیده ی فرهنگ مان می باشد، با تمام مشخصات مثبت و منفی اش. آپوزیسیون طی چهل سال گذشته، چهل سازمان و تشکیلات و حزب بوجود آورده ولی همه شان با انشعاب و شکست و ناکامی روبرو شدند!؟ چون مشکلِ اصلی آپوزیسیون و ناکامی های تکراری اش، پیش از آنکه یک مشکل سیاسی و عقیدتی باشد یک مشکل فرهنگی است. نمی دانم چرا پذیرش اینکه ما با کاستی های فرهنگی روبرو هستیم، برای بعضی ها، اینقدر مشکل است؟ شاید علتش این است که در توهمِ هنر نزد ایرانیان است و بس هستیم.

نیاز داریم بدانیم که همه مان، بدون استثنا، زائیده ی فرهنگ مان هستیم، همه مان از درون آن جامعه بیرون آمده و با آن فرهنگ بزرگ شده ایم. برخی از این کاستی هائی که آپوزیسیون را پیله وار در خود پیچیده: خود بزرگ بینی، خودشیفتگی و خودمحوری است که دست در دست هم، باعث جنون مطرح بودن شده است. هر کدام از این صفات، به تنهائی تخریبی و بازدارنده هستند، ولی با هم باعثِ فاجعه ی شکست و ناکامی “مخالفان رژیم” شده اند.

بخشی از کاستی های فرهنگی، پدیده ی ارجحیت منافع شخصی بر منافع جمعی و ملی و جنون مطرح بودن، می باشد که در همه مان به درجات متفاوت وجود دارد. هر چه خود بزرگ بین تر و خود شیفته تر باشیم، شدت و حدّت این بیماری بیشتر و بزرگ تر است.

در رابطه با دلیلِ نخست: آپوزیسیون، یک گروهِ هم فکر و هم اندیش و همراه نیست؛ همکاری و همسازی آپوزیسیون در کُل، یک توهم است!؟ همکاری و همسازی آپوزیسیون یعنی “همه با هم”، که فریبی بیش نیست. ما می توانیم اشخاص و گروه های متفاوتِ آپوزیسیون را در یک محل، برای مدت محدودی، دور هم جمع کنیم؛ همانطور که طی چهار دهه ی گذشته بارها چنین کرده ایم؛ ولی بی نتیجه و بی ثمر خواهد بود. زیرا، هدفِ سلطنت طلب با جمهوری خواه، کاملن متفاوت می باشد؛ اولی باورمند به سیستم موروثی و موهبت الهی است، و دومی دنبال یک دولت انتخابی و مردمسالار است؛ یعنی نمی توانند “با هم” باشند. رأی مثال، چگونه امکان دارد، جدائی طلب و ملی گرا را “همراه” کرد؟ اولی دنبال منافع گروه و قوم خودش و ی تفاوت به تمامیت ارضی است، در صورتیکه دومی دنبال منافع جمعی و ملی و یکپارچگی و تمامیت ارضی کشور می باشد. هدفِ یک اسلامگرا با شخصِ لائیک، نه تنها شباهتی با یکدیگر ندارند، بل که در تضاد هستند و نمی توانند “با هم” باشند.   

همسازی و همکاری، “تنها” در بین هم اندیشان امکان دارد و می تواند به نتیجه برسد! و گرنه “همه با هم”، یعنی سازشِ موقت!؟ “همه با هم” یعنی هر کس با هر دید و باوری، بی اعتنا به هدف و برنامه شان، با هم سازش کنند!؟ همه با هم، یعنی بجای کبوتر با کبوتر، باز با باز؛ می خواهیم سیستم شتر، گاو، پلنگ بوجود بیآوریم؟ در چنین سیستمی در اولین فرصت، یکدیگر را تکه پاره خواهند کرد!؟ پدیده ی “همه با هم” یک توهم است! یک نوع خودفریبی است! نه تنها راه نجات نیست، بل که تلاشی است بیهوده و بی ثمر که به بن بست ختم می شود. (۴)

بنابراین، پدیده ی “همه با هم” چه نباید کرد است؛ و اما چه باید کرد؟

اندیشکده آگاهی و شناخت، بر این باور است که “اتحاد و اتفاق”، بینِ هم اندیشان می تواند گام بسیار مهمی برای دستیابی به اهدافمان باشد. در این رابطه پیشنهادمان را تکرار می کنیم که نخست، هم اندیشان با هم همراه شوند. برای مثال، مشروطه خواه هان، سلطنت طلب ها، و طرفداران پهلوی و دیگر هم اندیشان سلطنت – جبهه ی مشترکی تشکیل دهند و گام های مشترکی بردارند. جمهوریخواهان دموکرات و لائیک، و جمهوریخواهان سکولار می توانند – جبهه ی مشترک، یا یک سازمان هماهنگ کننده داشته باشند. همینطور کمونیست ها، مائوئیست ها، توده ای ها و … . در پایان بجای دهها گروهِ پراکنده، سه چهار گروه یا حزب اصلی خواهیم داشت که می توانند در دولت موقت گذار شرکت داشته باشند.   

در این راستا، نکاتی از دید و پیشنهاد فریدون کشاورز، از سیاستمداران آگاهِ میهن مان که به نمایندگی مجلس رسید و در کابینه ی قوام وزارت فرهنگ را به عهده داشت نیز می تواند مورد استفاده باشد. کشاورز می گوید: “آنچه امروز در ایران مهم است و باید صادقانه مطرح شود … اتحاد تمام نیروهای دموکراتیک، آزادیخواه و ضد استعمار است. چنین اتحادی باید ایرانی آزاد و با رژیم جمهوری به وجود آورد که اصول دموکراسی و آزادیهای عقیده و مذهب و اجتماع بطور کامل مراعات شود و از دخالت هر دولت خارجی در امور ایران جلوگیری به عمل آید. … چنین اتحاد و همکاری در شرایط امروز ایران و جهان، اگر شرکت کنندگان در آن وطن پرست، عاقل، پاکدامن و بی ادعا باشند سالها می تواند ادامه یابد، به شرطی که قبل از هر چیز منافع اکثریت به تمام مردم ایران منظور نظر همه باشد و سرنوشت ایران به دست نمایندگان واقعی مردم که در انتخاباتی آزاد و دموکراتیک انتخاب شده باشند.”

اشخاصی که برای ثروت، مقام، و مطرح بودن با هر کس و ناکسی، همکاری می کنند،

 گروه ها و شخصیت هائی که سرسپردگی به بیگانه دارند، و یا مدیون آنانند، باید طرد شوند. (۵)

براندازی خشونت پرهیز، با عدمِ شرکت در رأی گیری آغاز می شود

برای رهائی از پیله ی رژیمِ آخوندی در رأی گیری شرکت نمی کنیم.

امیرحسین لادن

چهارشنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰

[email protected]

(۱) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
(۲) خاطرات نورالدین کیانوری
(۳) بیانیه ۱۴ فعال مدنی سیاسی داخل کشور  
(۴) میز گرد تلویزیون رنگین کمان
(۵) من متهم می کنم، کمیته مرکزی حزب تودۀ ایران را

https://akhbar-rooz.com/?p=113199 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x