اسماعیل بخشی همراه با دکتر حسین راغفر در اتاق کلاب هاوس ایرانیان در یک سخنرانی پیرامون «خصوصی سازی و اعتراضات کارگری» شرکت کرد. وی در بخشی از سخنرانی خود به موضوعات انتخابات پرداخت و از جمله گفت:
… این ها همه دروغ و فریب است. می گویند چرا مردم دیگر حاضر نیستند رای بدهند. رای دادن در ایران اعتراضی است. همه چیز در ایران اعتراضی است. مردم هر بار یک روش و شیوه ای را انتخاب می کنند برای اعتراض. یک دوره ای رای دادند، مثلا سال ۸۸ می گویند بالاترین حضور در انتخابات بود. این ها می گویند حضور در انتخابات یعنی این که مردم می خواهند به مقبولیت نظام رای بدهند. در حالی که سال ۸۸ که آن همه آدم شرکت کردند، بحث آن ها اعتراضی بود. امسال که هیچ کس ممکن است پای صندوق رای نیاید، باز هم اعتراضی است. به مردم می گویند یک اصل دموکراسی – همین اصل انتخاب مانده و اگر شرکت نکنید دیگر این را هم از دست می دهیم… مگر تا حالا دموکراسی بوده، چی بوده؟ چه اصل دموکراسی ای؟ فقط برای آن ها؟ ما را سرکوب می کنند. یک روز کارگر ما در ایران داریم؛ در آن روز هم نگذاشتند صدایمان در بیاید، آن همه مردم را گرفتند. یک تبریک هم حتی توی صدا و سیما نگفتند، یک روز متعلق ما را هم امنیتی کردند، نکته ی جالب توجه این که کاندیداهایی که در انتخابات شرکت کرده اند و تایید صلاحیت هم می شوند، همه شان رزومه امنیتی دارند و در سرکوب ها نقش دارند و از خدایشان هم هست، بعد می آیند چهره ی زیبا به خودشان می گیرند و می گویند بیایید به یکی از این ها که سرکوبتان کرده است رای بدهید. مسخره است. مردم نادان نیستند، شعور دارند، و رای نمی دهند، به کی رای بدهند؟ چیزی قرار نیست تغییر بکند. من به مردم می گویم، ما معترضیم و رای نمی دهیم ولی روی پای خودتان بایستید. جامعه ای که امیدش به یک شخص رئیس جمهور باشد، و خیال کند ما رای بدهیم یک شخص بیاید منجی بشود برایمان، هرگز امیدش تحقق پیدا نمی کند، مگر این که ما خودمان نهادهای اجتماعی را قوی کنیم، تشکل های اجتماعی را قوی کنیم، تشکلات کارگری را ایجاد کنیم و روی پای خودمان بایستیم و برای خودمان تصمیم بگیریم.
به گزارش اخبار روز، او سپس با ذکر مثال هایی از وضعیت آشفته کشور؛ اقتصاد «فامیلی – رفاقتی» و «یک خانواده» که همه چیز را در دست خود گرفته اند، خطاب به اصلاح طلبان گفت: شما چطور می خواهید در این کشور تغییر ایجاد کنید؟ ما پیشنهاد آنارشیستی نمی دهیم. می گوییم تشکل و تجمع! شما حتی اگر معقتد و قائل به اصلاح طلبی و رفرمیستی ترین حالت ممکن باشید، در وضعیت کنونی بدون خیابان، بدون تجمعات و بدون تشکلات به جایی نمی رسید. من این را می خواهم بگویم: تشکلات، اعتراضات، تجمعات! حتی اگر شما اعتقاد به انقلاب و براندازی و تغییرات آن شکلی نداشته باشید و بخواهید کاملا نگاه رفرم و اصلاحات داشته باشید.
اسماعیل بخشی در قسمت دیگری از صحبت هایش خطاب به تاج زاده – که در این اتاق حضور داشت – گفت: به دوستان اصلاح طلب که این همه پافشاری می کنند و فکر می کنند ما دشمن خونی اشان هستیم، می گویم، چطور می خواهید اینجا اصلاحات ایجاد کنید…. به چه امیدی؟ با چه پشتوانه ای؟ این همه به به و چه چه دور آقای تاج زاده که بله آقای تاج زاده آمده، حالا بیاییم… برای چیست؟ آقای تاج زاده خودش هم از همه ی عالم بهتر می داند که تایید صلاحیت نمی شود و حضورش با اهداف دیگری است که خودش می داند. فرض کنیم این آقا را تایید صلاحیت هم کردند و خود این آقا شد رئیس جمهور. نظرات تندی هم دارد. آقای تاج زاده! شما مرید آقای خاتمی هستید. آقای خاتمی زمانی که زدند بیرون، گفت من یک تدارکچی بودم. کسی که تجربه ی ریاست جمهوری در این سیستم را دارد و بعد می آید می گوید من یک تدارکچی بودم یقه مرا نگیرید و بعد دوباره می آید و می گوید رای بدهید و از یک کاندیدای دیگر اعلام حمایت می کند، این آدم صادقی نیست و همه ی کسانی که این شکلی دارند فکر می کنند، صداقت ندارند. وقتی چیزی را تجربه کردی و متوجه شدی تهش هیچ چیزی نیست، دوباره بیایی و با کسان دیگری بخواهی تجربه کنی، این دیگر فریب است. این دیگر درجا زدن است.
مردم خودشان را می فهمند، می دانند راهشان کجاست، باید احترام گذاشت به مردم، باید احترام گذاشت به خواست مردم، اگر تصمیمی گرفتند نگوئید نادانند.
من از ان‌چه در آن اطاق کلاب هاوس ایرانیان گذشته است خبری ندارم، اما همین قدر می‌دانم پاسخی برای پرسش‌های آًقای اسماعیل بخشی ارائه نشده است. آن‌چه به‌یقین، برای خالی نبودن عریضه، تحت عنوان «پاسخ»، احتمالا با زبانی فصیح به‌بیان آمده است، الفاظی بوده‌اند تدارک دیده شده توسط خبرگان قوم برای پاسخ ندادن یا بی اعتبار کردن پرسش. با این همه، سخننان آقای بخشی مجالی برای «سیاست‌ورزی» به کسی نمی‌دهد، چرا که هم گوینده‌ی آن‌ها و هم مخاطبین‌شان، با یک یک واژگانی که از دهان آقای بخشی بیان می‌شد، آشنایی دیرینه داشتند: آقای بخشی چیزهایی را که بر قلب مخاطبین‌اش حک شده بود، با صدایی به ذلالی آب روخوانی می‌کرد.