مذاکرات حول افزایش حداقل دستمزد سال ۱۳۹۹ که به دلایل گوناگون و به بهانه شیوع ویروس کرونا به سال جدید موکول شده بود، در نیمه فروردین به “بار نشست” ودست آخر کوه موش زایید.
همانطورکه انتظار میرفت و توسط همه نیروهای آگاه طبقه کارگر قابل پیش بینی بود، بدون اینکه کمترین منافع کارگران و زحمتکشان میهنمان در نظر گرفته شود، با افزایشی بسیار ناچیز، حداقل دستمزد کارگران در حدی تعیین شد که حتی نمی تواند تورم یک ماه ابتدایی سال نو را پوشش دهد، و بدین ترتیب نمایش مضحکی که توسط همه نمایندگان رنگارنگ سرمایه تا اینجا بدازا کشیده شده بود، همچون سالهای گذشته، در این مرحله نیز به نفع سرمایه داران خاتمه یافت.
گروه به اصطلاح کارگری حاضر درمذاکرات تعیین حداقل دستمزد که زیر بلیط خانه کارگر هستند، با ریاکاری جلسه را بدون امضائ مصوبه ترک نموده و اعلام کردند که ماده ۴۱ قانون کار توسط دولت و کارفرمایان رعایت نشده است ، انگار که حتی در صورت رعایت این ماده قانون کار، می توانست تغییراساسی درزندگی و معیشت کارگران بوجود آید. این مزدوران و حامیان سرمایه که نام نماینده کارگران را بر خود ید ک می کشند، همچون سالهای گذشته تلاش می کنند که خاک برچشم بخشهایی از طبقه کار و زحمت پاشیده و وانمود نمایند که آنان همه سعی خود را در محافظت از منافع کارگران بکار برده اند.
تجربه دهها سال ظلم و ستم طبقاتی و زندگی با حداقل های ممکن به کارگران و زحمتکشان میهن نشان داده است که در چنین مذاکرات و چانه زنی هایی که کارگران حتی از حضور نمایندگان واقعی و منتخب خود محرومند، بازنده و برنده از پیش تعیین شده می باشند.
اکثریت کارگران ایران کاملا واقفند که از تشکل دست ساز حکومت یعنی” شورای عالی کار”هیچ آبی برای کارگران گرم نمی شود.
افسانه سه جانبه گرایی در ایران، بیشتر به کاریکاتوری از آنچه که درکشور های “سرمایه داری پیشرفته ” شاهد هستیم شبیه است، چرا که درچنین کشورهایی، نمایندگان دولت و کارفرمایان بخش خصوصی حداقل با تهدید اعتصاب سراسری مواجه میشوند واین در حالی است که به اصطلاح نمایندگان کارگری در”شورای عالی کار” پس از خروج از جلسه و البته کمی غرو لند، تا سال آینده به سوراخ هایشان خزیده و ضمن استفاده از رانت های گوناگون، از کوچکترین اقدام عملی و میدانی در جهت استیفای حقوق کارگران خود داری می نمایند، چرا که اینها خود شریک سرمایه داران دزدند و درظاهررفیق قافله.
اوضاع و شرایط کاملا آشکار و راه بر کارگران و زحمتکشان کشورمان روشن و مشخص است. با وجود تداوم حیات این نظام دیکتاتوری و ضد انسانی وتا زمانی که کارگران و زحمتکشان، تشکل های مستقل و رزمنده خود را گسترده و سراسری ننمایند، امکان دستیابی به حداقل های ممکن نیز دست نیافتنی وناممکن می نماید. خوشبختانه تجربیات سالهای اخیر به ما نشان می دهد که پیشروان کارگری و بخش قابل توجهی از توده کارگران و زحمتکشان، پیش و بیش از هر کسی به این ضرورت آگاه و واقف گردیده اند وبا وجود موانع بسیاری که دراین راه پیش روی است، تلاش و جهد نموده و گام هایی نیزدراین مسیر پر خطر، اما ضروری و حیاتی بر داشته اند.
در همین مورد مسئله حداقل دستمزد نیز، برای ایستادگی ومقاومت، هنوززمان باقیست. کارگران فداکارو پیشرو بعنوان رهبران کارگری، و توده کارگران کاملا آگاهند که دراین شرایط بایستی حداکثر نیروها را به میدان آورده و با اعتصابات واتخاذ هر نوع حرکت اعتراضی ممکن (و در شرایطی که بیماری حاصل از ویروس کرونا محدودیت هایی برای تجمعات بوجود آورده) به مقابله با این تصمیمات ضد کارگری برخاسته و دشمنان طبقاتی خود را به عقب برانند.
در این مبارزه سترگ و تا رسیدن به آزادی و دمکراسی و عدالت اجتماعی ، سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران به عنوان یک سازمان چپ سوسیالیست و مدافع حقوق کارگران و زحمتکشان، همراه وهمپای خانواده بزرگ طبقه کارگرایران به مبارزات و تلاشهای خود ادامه می دهد.
هر چه گسترده ترو متحد تر باد مبارزات کارگران و زحمتکشان
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی ودمکراسی
زنده باد سوسیایزم
سازمان اتحاد فدائیان خلق ایران
جمعه ۲۲ فروردین ۱۳۹۹ / ۱۰ آوریل ۲۰۲۰
