دوره تدارک اعتصابات سراسری کارگری و اعتصابات سیاسی توده ای
سرانجام مضحکه انتخابات سیزدهمین دوره ریاست جمهوری همزمان با “انتخابات” شوراهای اسلامی شهر و روستا، “انتخابات” میان دوره ای مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی رژیم برگزار شد. سناریوی مهندسی شده این مضحکه انتخاباتی که با رد صلاحیت بیش از ۹۸ درصد ثبت نام کنندگان برای نامزدی “انتخابات” ریاست جمهوری، از جمله خودی های رژیم مانند علی لاریجانی، اسحاق جهانگیری و احمدی نژاد کلیک خورد تا عدد سازی و تقلب آشکار و بیرون آوردن رئیسی جلاد از صندوق ها با اختلاف رأی بالا برای رد هر شبهه ای ادامه یافت. فریب و نیرنگ و دغلکاری و تهدید بر کلیه مراحل این نمایش انتخاباتی سایه افکنده بود. ستاد انتخابات رژیم در توافق با کادر رهبری سپاه پاسداران و به کمک صحنه سازی های صدا و سیما با این هدف که میزان مشارکت مردم را زیاد نشان دهند مهلت برگزاری انتخابات را سه بار تمدید کردند. در حالی که اصول گرایان و فرماندهان سپاه با ترفند تبلیغاتی تمدید مکرر مهلت رأی گیری، افزایش آراء رئیسی را برنامه ریزی می کردند، اصلاح طلبان حکومتی هم در اوج آشفتگی برای حفظ باصطلاح “جمهوریت” نظام به تکاپو افتاده بودند تا برای عبدالناصر همتی رأی جمع کنند. اگر چه تمام نهادهای حکومتی با توسل به این نوع حیله و نیرنگها تلاش کردند وانمود کنند که میزان مشارکت مردم زیاد بوده است، اما گزارش های شاهدان عینی و نهادهای مستقل از حکومت نشان می دهد که گزینه “رأی بی رأی، و رأی نمی دهیم” که بر در و دیوار شهرهای مختلف ایران نقش بسته بود پیروز قطعی این نمایش انتخاباتی بوده است. در واقع اکثریت قاطع مردم ایران در یک اقدام شکوهمند سیاسی و هماهنگ به کلیت جمهوری اسلامی “نه” گفتند. بنا به گزارش های مستقل در استانهای کردستان و سیستان و بلوچستان میزان مشارکت مردم کمتر از ده درصد بوده است. مردم مبارز در این استانها با عدم شرکت خود سهم بزرگی در به شکست کشاندن نمایش انتخاباتی رژیم جمهوری اسلامی ایفا کردند.
عدم مشارکت توده های مردم در این نمایش انتخاباتی برای خود سران رژیم جمهوری اسلامی هم کاملا قابل پیش بینی بود. قبل از برگزاری انتخابات روزنامه جوان وابسته به سپاه پاسداران بر اساس نظریه سنجی هایی که انجام داده بود اعلام کرد که فقط ۳۰ درصد از واجدین شرایطی در این انتخابات شرکت می کنند. با علم به چنین وضعیتی بود که سخنگوی شورای نگهبان اعلام کرد مشارکت کم مردم در انتخابات به معنای عدم مشروعیت نظام نیست و روحانی از فضای سرد انتخابات شکوه کرد. رژیم اسلامی در راستای یکدست کردن قوای سه گانه و تمرکز بیشتر قدرت در دست کادر رهبری سپاه پاسداران جهت پیشبرد استراتژی سرکوب عریان از خیر رقابتی کردن انتخابات حتی در میان حلقه خودی های رژیم هم گذشت. در این دوره بحرانی که جامعه آبستن انقلاب است، برای کادر رهبری سپاه و هسته مرکزی اصول گرایان تضمین بقای رژیم نه از مسیر جلب مردم به صندوق آراء و کسب مشروعیت انتخاباتی، بلکه با منطق ارتقای قدرت و ظرفیت سرکوب میسر می گردد. اگر در جریان خیزش های سراسری دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ و در جریان اعتصابات کارگری و جنبش های اعتراضی، کارگران و تهیدستان شهری با سپر کردن سینه های خود در برابر دشمن نشان دادند که نمی خواهند به روال سابق به زندگی خود ادامه دهند، نمی خواهند به روال سابق غارت شوند، دشمن هم به تجربه آموخته است که نمی تواند به روال سابق به حاکمیت خود ادامه دهد.
بنابراین اگر ۲۸ خرداد برای کارگران و توده های به جان آمده مردم ایران مقطعی بود که در ادامه مبارزات تاکنونی نمایش مشروعیت ادعایی حکومت اسلامی را قاطعانه به شکست کشاندند، اما برای کادر رهبری سپاه پاسداران و حلقه مرکزی اصول گریان فرصتی بود برای تحقق این هدف که قوه مجریه را نیز با قوای مقننه و قضائیه یکدست کرده، روال حاکمیت خود را تغییر دهند و قدرت بیشتری را در دست کادر رهبری سپاه متمرکز نمایند. تردیدی نیست که دولت رئیسی جلاد در مقابله با بحران های عمیق و همه جانبه ای که جمهوری اسلامی با آنها دست بگریبان است، درمانده تر از دولت روحانی خواهد بود. سازش برنامه ریزی شده با آمریکا بیش از آنکه گشایشی در زندگی توده های مردم بوجود آورد، بهانه تحمیل اوضاع فلاکتبار کنونی را از دست رژیم خارج می کند. دولت رئیسی هم به دلیل بحران ساختاری سرمایه داری ایران و به دلیل ماهیت طبقاتی ساختار سیاسی حاکم توان ایجاد هیچ بهبود محسوسی در زندگی طبقه کارگر و توده های محروم جامعه را ندارد. از طرف دیگر بن بست استراتژی تضمین بقای رژیم با تکیه بر برنامه های هسته ای، مداخله گری در کانون های بحران منطقه، دامن زدن به فعالیت های تروریستی و گسترش تولید موشک های دوربرد به معنای پایان بحران در سیاست خارجی “میدان” نخواهد بود. در همین حال کل دستگاه حاکم در مشروعیت بخشی به این اوضاع فاجعه بار با شکست روبرو شده اند. بنابراین اگر کادر رهبری سپاه و بیت رهبری به قیمت تیغ جراحی گذاشتن بر تن نحیف نظام اسلامی ابراهیم رئیسی را از صندوق آراء بیرون آوردند، اما رئیسی غیر از همدستی و هماهنگی بیشتر با سپاه پاسداران و نیروهای امنیتی برای پیشبرد استراتژی سرکوب عریان تر در مقابله با روند رو به گسترش اعتصابات کارگری و خیزش های بنیان کنی که در راه هستند کار دیگری از دستش ساخته نیست. رژیم اسلامی با انتصاب رئیسی به عنوان رئیس جمهور بدون آنکه امیدی به پیروزی استراتژی سرکوب عریان داشته باشد، موقعیت خود را شکننده تر کرده است.
در چنین شرایطی برای مقابله با استراتژی سرکوب عریان در دوره ای که حکومت اسلامی روال حاکمیت خود را تغییر داده است و برای زمینگیر کردن ماشین سرکوب آن، جنبش اعتصابی و مطالباتی کارگران بزرگترین نقطه قوت طبقه کارگر و جنبش انقلابی در ایران است. جنبش طبقه کارگر و جنبش های اعتراضی در تداوم این روند می توانند برای غلبه بر ضعف های خود فرصت بیافرینند. در شرایط کنونی با فراگیر کردن و سراسری کردن اعتصابات کارگری و جنبش های اعتراضی و با تدارک اعتصابات سیاسی توده ای می توان دستگاه سیاسی، اداری و اقتصادی حاکم را فلج کرد. اعتصاب سیاسی توده ای در این دوره می تواند انسجام صفوف نیروهای مسلح و سپاه پاسداران را در هم کوبد و در میان آنها شکاف ایجاد نماید و قدرت سرکوب آن را زمینگیر کند. طی سال های اخیر در دل جنبش اعتصابی کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان و در جنبش انقلابی کردستان بر بستر جنبش های اعتراضی نسلی از فعالین و رهبران کارگری و توده ای پرورده شده و پا به جلو گذاشته اند که نقش تعیین کننده ای در برپایی و سازماندهی اعتصابات کارگری و تجمع های اعتراضی داشته اند. این فعالان و رهبران پیوند ارگانیکی با کارگران و توده های محروم جامعه دارند. به هم مرتبط شدن این طیف از رهبران و فعالان سیاسی که در کانون های مختلف مبارزه حضور دارند از طریق شبکه های اجتماعی و مبارزاتی می تواند نقش تعیین کننده ای در امر تدارک اعتصابات سراسری کارگران و اعتصابات سیاسی توده ای و شکل دادن به آلترناتیو انقلابی ایفا کند.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
۲۹ خرداد ۱۴۰۰
۱۹ ژوئن ۲۰۲۱
