اعتراض تشکل های کارگری به شلاق زدن داود رفیعی

باید اعمال جنایتکارنه را با اعمال انقلابی جواب داد!

حاکمان سرمایه و سرمایه داران حاکم ، زندانی نمودن، مورد شتم و ضرب قرار دادن کارگران و دستور شلاق زدن بر پیگر کارگران را صادر و اجراء می کنند و آنگاه تشکلات باصطلاح مدافع کاگران اطلاعیه می دهند و در آن بدون اینکه به یک عمل مشخص اشاره نمایند که باید انجام گیرد، از سر استیصال و بی شهامتی می نویسند ” ما ضمن محکوم نمودن احکام وحشیانه و بازداشت و شلاق این کارگر شجاع و مبارز، خواهان لغو و برچیدن این قبیل احکام ضدکارگری و ضدانسانی بوده و بار دیگر تاکید می کنیم که چنین شیوه‌هایی به هیچ وجه قادر نخواهد بود جنبش اعتراضی کارگران و دیگر جنبش های اجتماعی را که برای بهبود شرایط کار و زندگی خود و همکاران و از میان برداشتن فقر و فلاکت در جامعه تلاش و مبارزه می کنند به عقب نشینی وادار کرده، آن ها را به سکوت و خاموشی بکشاند.”،

دریغ از یک رهنمود مشخص برای عمل

و پراکتیک انقلابی که این دولت و رژیم جنایت کار سرمایه داری و ارتجاعی را از این

اعمال جنایت کارانه وادار به عقب نشینی نماید.

از روزی که شیوا خیرآبادی  و سوسن رازانی و… را در۳۰ بهمن ۱۳۸۷ به خاطر

شرکت در تظاهرات اول ماه مه در سنندج شلاق خوردند تا کنون دهها مورد از این نوع

اعمال جنایت کارانه، اجراء شده اند، همین تشکلات هم از این نوع اعلامیه و اطلاعیه

ها داده اند، خواستار قطع این اعمال شده اند و محکوم کرده اند  و چیزی در جهت تغییر مسیر جنایت کارانه رژیم و

طبقه سرمایه دار در رابطه با منافع کارگران و مجازات فرماندهان و مجریان این اعمال

جنایت کارانه، تغییر نکرده و انجام نگرفته است.

 وقت آن است که دست به پراکتیک انقلابی زد، زیرا آنجا که دیگر تئوری کاربردی ندارد، حرف زدن را باید کم کرد،  باید پراکتیک انقلابی آغاز گردد و سال هاست که دیکر گفته و نظر و تئوری در شکل بیانیه و اطلاعیه و مقاله و گزارش و… هیچ ثمری نداشته است و روزبروز اوضاع وحشتناکتر و فلاکتب بار تر شده و کارگران و مدافعان بیشتری مورد تعرض ، شتم و ضرب، شلاق و تیر، داغ و درفش حاکمان بیرحم سرمایه قرار گرفته اند.

 ولی برای انجام انقلابی نیاز به ارگان، نهاد و تشکل و سازمان انقلابی است که این نوع تشکلات علنی کار و رفرمیست که خود به لانه زنبوران تبدیل شده اند، نیستند. کارگران پیشرو، انقلابی و کمونیست باید بدانند که در شرایط امروز و بویژه در جوامعی همچون ایران، فقط نهادها و ارگانهای مخفی و مسلح – کمیته های سرخ – هستند که می توانند، عمل انقلابی و لازم و ضروری را انجام دهند.

 اگر هر عمل جنایت کارانه با عمل انقلابی و مقتضی جواب بگیرد و عاملان و فرماندهان این اعمال بسزای اعمال شان برسند، آنگاه شرایط جامعه فرق می کند و طبقه سرمایه دار و دولت اش هم می فهمد که انتقام گرفته میشود و از طرف دیگر جو ترس و رُعب درهم شکسته خواهد و رودی و رودخانه ای جاری خواهد که همه چیز را می شوید و به چاه توالت عمومی می ریزد.

رفقای کارگر و زحمتکشان، فرزندان روشنفکر کارگران و زحمتکشان، بدانید و آگاه باشید که در شرایط کنونی، بدون داشتن نهادهای مخفی و مسلحانه، بدون انجام عمل انقلابی در مقابل عمل ضد انقلابی، بدون نقد سلاح، بدون دانستن اینکه نیروی مادی، سازمان یافته ومسلح دشمن طبقاتی – دولت سرمایه داران – رژیم جمهوری اسلامی را، فقط می توان با نیروی مادی، سازمان یافته و مسلح کارگران و زحمتکشان جواب داد، بدون مبارزه طبقاتی و تبدیل و ادامه آن تا یک انقلاب قهری کمونیستی – جنگ طبقاتی، که باید دولت کنونی را درهم شکند و با دولت شما- دیکتاتوری پرولتاریا – کارگران و زحمتکشان مسلح و متشکل در شوراهایشان، جانشین نماید و افتدار را بدست خودتان دهد، روزبروز اوضاع شما فلاکت بارتر و نکبت بار تر شده و صدای تان را در گلوی تان خفه می کنند، باید صدایشان را حفه کنید، باید دستانی که بلند می شوند تا سلاق بر پیگر شما کارگران بکوبند و مخصوصا و مخصوصا دستانی که این احکام را صادر می کنندرا، قطع کنید، بشکنید تا راه رهائی تان باز شود!

غیر از این ، راه دیگری نمانده است! متشکل در کمیته های مخفی شوید که هسته های اولیه عمل انقلابی و پایه ای برای تأسیس حزب تان هستند، مزدوران را بسزای اعمالشان برسانید، ولی از یاد نبرید که باید خود را برای پیشبرد یک جنگ طبقاتی ناگزیر و به پیروزی رساندن یک انقلاب قهری کمونیستی، برای زیر و رو نمودن اوضاع موجود اجتماعی آماده نمائید! یعنی اینکه کار با یک عمل انقلابی و بسزای اعمال خود رساندن چند مزدور تمام نمی شود و به مقصد و هدف نمی رسید، ولی لازم و ضروری اند!

انقلاب قهری کمونیستی ، ایجاد دیکتاتوری پرولتاریای مسلح راه، شیوه و ضامن پیروزی و رهائی است!