هر چند ده دسامبر روز جهانی حقوق بشر با تلاش برای رفع تبعیض و مبارزه برای آزادی و برابری گره خورده است، با این وجود، هنوز هم مبارزه با تبعیض و نابرابری تداوم دارد و به مبارزه ای روزانه از طرف میلیونها انسان در سراسر دینا تبدیل شده است.
با گذشت بیش از ۷۲ سال از تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر(علیرغم فاصله بسیار آن با یک حقوق انسانی جهانشمول)، وضعیت اجرای همین منشور بین المللی حقوق بشر نیز بیش از پیش به وخامت گراییده است و در همه جای دینا با درجات متفاوتی با نقض آن روبرو هستیم.
در سال گذشته پاندومی کرونا این وخامت را در تمامی حوزه های فردی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی به خوبی تشان داد .
در همین رابطه حتی دبیرکل سازمان ملل متحد نیز اعتراف کرد که “همه گیری کرونا که یک بحران بشری است در حال تبدیل شدن به بحران حقوق بشر است و با توجه به نابرابری ساختاری، مانع دسترسی همگان به بهداشت و تجهیزات لازم برای مقابله با این بیماری است”. گوترش همچنین ناچار از اعتراف شد که: بحران کرونا ناشی از بهرکشی طبیعت توسط انسان و بنابراین انتقام طبیعت از ما است.
بحران جهانی کرونا بار دیگر درماندگی سیستم سرمایه داری را به معرض نمایش گذاشت. یک ناتوانی ساختاری، که تا این لحظه دست کم حدود هفتاد میلیون نفر را مبتلاء و حدود دو میلیون نفر را کشته است.
بحران کرونا به خوبی نشان داد که نگرش سطحی به حقوق بشر و خلاصه کردن و تقلیل دادن آن به حوزه فردی و آزادی های لیبرالی تا چه حد به هنگام بحران جمعی، خطرناک است.
شواهد موجود نشان می دهد که همان آزادی های نسبی فردی و اجتماعی هم چگونه به بهانه کرونا مورد تعرض قرار گرفته است. در مجموع کرونا تهدیدی برای حقوق بشر در سطح جهانی است.
شیوع کرونا در غرب شرایط جوامع را به کلی تغییر داده است و دولت ها دست به تدابیر محدود کننده و نقص آزادی های فردی ، اجتماعی و … زده اند و به طور کلی دولت های نئو لبیرال ناتوانی خود را در تمامی این حوزه ها به خوبی نشان داده اند.
در این میان طی سال گذشته در بزرگترین قدرت سرمایه داری جهان، شاهد اعتراضات توده ای علیه رفتار نژادپرستانه سیستماتیک پلیس و سیار نهادهای حکومتی علیه اقلیتهای نژادی بویژه سیاهان بودیم. رفتار ترامپ و سایر سیاستمداران اولترا راست، در حمایت از این مناسبات راسیستی، بار دیگر نشان داد که حتی در پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری نیز، حقوق ابتدایی انسانها نادیده گرفته میشوند.
و اما در ایران پس از خیزش آبان و کشته و مجروح شدن هزاران نفر و زندانی شدن بی شمار، شاید کرونا راهی را برای حاکمیت باز کرد تا به این بهانه و به هر شیوه ای دست به سر کوب گسترده تر جامعه بزند.
هر چند جمهوری اسلامی هرگز به قوانین بین المللی پای بند نبوده و حتی از معاهده هایی که خود امضا کرده سر باز می زند، میزان بالای اعدام (در رده های اول در دنیا) وضعیت وخیم اقتصادی، وضعیت کارکران ، معلمان، دانشجویان ، بازنشسته ها، نبود آزادی بیان و تشکل، وضعیت اسفبار زنان، سنگسار، قتل های ناموسی، آزار و خشونت جنسیتی، تبعیض علیه اقلیتهای مذهبی بویزه بهائیان و نیز وضعیت نابسامان بهداشتی در دوره کرونا، مردم را به ستوه آورده و ترس از کرونا، عملا در مقابل فشارهای همه جانبه و غم نان به عقب رانده شده است، اما اعتراضات به عناوین مختلف ادامه دارد .
کارگران هفت تپه مدت ها به اعتصاب و تظاهرات گسترده خود ادامه داده که به دستگیری چند تن از آنها منجر شده است. دستگیری نویسندگان، فشار بر فعالان مدنی و دستگیری آنها علیرغم وضعیت اسفناک زندان ها، حاکی از این مقاومت ها است.
جمهوری اسلامی که حاکمیت خود را با نقض همه جانبه حقوق بشر و برپایی چوبه های دار بنا کرده است در چنان موقعیتی قرار دارد که برای بقای خود چاره ای جز سرکوب بیشتر ندارد.
در جاییکه سران حکومتی هر روزه به چپاول هر چه بیشتر ثروت کشور دست می زنند و فسادهای میلیاردی همه نهادها و مقامات حکومتی را در بر گرفته است، فقر و غم نان و نبود آزادی که خود بزرگترین ناقض حقوق بشر است آحاد جامعه به خصوص کارگران و زحمتکشان را بی تفاوت نخواهد کرد. و خیزشها و جنبش های نوین در چشم انداز قرار دارند.
ما بر این باوریم که جنبش کارگران و زحمتکشان همراه با دیگر جنبش ها برای بدست آوردن حقوق واقعی خود، باید جمهوری اسلامی را به زیر کشیده و با عبور از آن از طریق یک انقلاب اجتماعی، راه را برای آزادی و برابری در تمامی حوزه های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی ، فرهنگی هموار کند.
نابود باد تبعیض و استبداد و استثمار در سراسر دنیا
بر قرار باد حقوق بشر
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری ایران
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی سازمان راه کارگر – دسامبر ۲۰۲۰ – آذر ۱۳۹۹
