کارگران آزاده و مبارز نفت، گاز و پتروشیمی، اقدام به
گسستن زنجیر های اسارت و فقر مطلق و بردگی کرده اند.
دوران اسارت بار کار طاقت فرسا و در شرایط دهشتناک و زندگی در فقر مطلق، بی حقوقی، شرایطی که اکثریت عظیم تولید کنندگان، برده وار و در بدترین شرایط محیطی همراه با فقدان ایمنی کار، صبح تا شب کار کرده و عرق بریزند تا عده ای رانت خوار، سرمایه داران و پیمانکاران و اقا زاده ها و بخش های عظیم از دولتمردان و حاکمان، در مجلل ترین مکان ها و امکانات و زندگی به سر برده، که حتی قادر به محاسبه میزان ثروت و دارائی های کلان بادآورده و منشأ آنها نیستند، این دورانِ تبعیض ها و تضادهای ضد بشری در حال به پایان رسیدن است.
کارگران تنها سهم خود از ثروت تولیدی اجتماعی را می خواهند. نظامی که در آن عده ای خود و خانواده هایشان به حداقل ها و نان خشک قناعت کرده و با فقر و نداری، بی خانمانی، بی آیندگی، بیماری و فقر درمان و بهداشت، بیکاری های ادواری با حداقل حقوق و فقدان بیمۀ مکفی بسر می برند و همۀ حاصل زندگی آنان نصیب جماعتی انگشت شمار می شود، دوام نخواهد داشت و عاقبت حق طلبی و سهم خواهی کارگران و مردم تحت ستم، ساز و کار وضعیت کنونی را دگرگون خواهد کرد. ما کارگران و بازنشستگان به آنان می گوییم که دوران آقایی و سروری خود خواندۀ شما بسر آمده است. با این اعتراض، مقاومت و همبستگی سراسری دورانی دیگر رقم خواهد خورد. ما کارگران با احتساب شرایط کار و اقشار حقوق بگیر مشابه خود، نزدیک به ۲۰ میلیون نفر و با احتساب خانواده های خود حدود ۶۵ میلیون جمعیت کشور را تشکیل می دهیم. لذا فقط نیاز به اتحاد و همبستگی سراسری داریم. ما می دانیم که راهی را که گام گذاشته اید در یک شیب تندِ سر بالا و در گردنه های آن با قوای غارتگران و سارقان دستمزد و زندگی خود قرار داریم، یعنی کسب حقمان از ثروت اجتماعی گردنه ای پر خطر است که تنها با شجاعت و شهامت و بی پروایی، می توانیم پشت سر گذاشته و به حقوقمان دست یابیم. هر گونه تزلزل، لغزش، سستی، دو دلی، به قعر درۀ فقر پرتاب خواهیم شد که تا عمر داریم خود و خانواده هایمان از آن خلاصی نخواهیم داشت. هیچ فردی از کارگران نباید با تزلزل و دو دلی باعث بخاک نشستن زندگی دیگر کارگران و هم طبقه ای هایش شود. لذا باید تا کسب کامل حقوق خود، متحد و همبسته باشند. اگر این یکبار را در برزخ زندگی واقعی، شرافتمندانه و قهرمانانه دست پنجه نرم کنیم دیگر از اینکه هر روز و هر ساعت و دقیقه بی آیندگی و نیستی و مرگ در فقر را بچشم ببینیم در امان خواهیم بود.
همگی می دانیم که موفقیت برای گذر از این مهلکه و گردنه تنها به همبستگی، اتحاد و تشکل سراسری مان بستگی داشته، همچنین به حمایت همۀ طبقات اجتماعی که درد و رنج مشترک ما را با خود حمل می کنند نیاز دارد. به لشکر غارتگران یادآوری می کنیم، که انسانیم و مثل هر انسان دیگر حق زندگی در رفاه، آسایش، درمان و بهداشت و تحصیل رایگان، سر پناه استاندارد برای خانوادۀ خود می خواهیم. اگر نمی توانید توزیع ثروت اجتماعی را متعادل کنید و می دانیم که این ثروت حاصل کار کارگران و امکانات و منابع طبیعی زمین است همۀ آنرا بدست خودمان بسپارید، متعهد می شویم که آنرا عادلانه برای آحاد مردم جامعه تقسیم کنیم و هیچگاه خود سهمی بیش از بقیۀ اقشار و طبقات و حاصل دسترنج مان، طلب نکنیم. ما طبقۀ کار و زحمت با واقعیات و حقایقِ ناهنجار، زمخت و سخت امروزین و در واقع تراژدی مرگ و زندگی سر و کار داریم. با عمل و حمایت واقعی همۀ زحمتکشان، همبستگی در روی زمین و کشاکش در مبارزۀ طبقاتی جاری روبرو هستیم، ما کارگران بازنشسته نیرویی واقعی هستیم، برای کسب مطالبات، از صرف شعار های کلی و یا حمایت از راه دور گذر کرده و می بایست، در عمل از هم طبقه ای های خود حمایت کنیم. بدین جهت که در یک دوراهی و تنگنای موفقیت/ شکست و گذر زندگی از خط فقرِ بیش از ۶۰ میلیون انسان مواجه ایم، یا از این مرحله گذر نموده و یا تا نهایت عمر، خود و فرزندان در شرایط و زنجیر های اسارت بار بسر می برند.
ما بازنشستگان باید آمادۀ حمایت سراسری از شمال تا جنوب و غرب تا شرق از هم طبقه ای ها و فرزندانمان شویم. نباید آنها را در این کارزار برای یک زندگی انسانی که درد و رنج خود ما هم هست تنها بگذاریم. باید در صورت ضرورت به میدان بیاییم. این وظیفۀ انسانی و همبستگی ماست. افزایش سهم طبقۀ کار و زحمت بنفع همۀ کارگران و از جمله ما بازنشستگان است. باید هم طبقه ای هایمان را در این بسیار حساس، که سرنوشت کلّ طبقۀ کار و زحمت رقم می خورد، آنان را کاملا یاری کنیم.
به ترتیب حروف الفباء
اتحاد بازنشستگان ایران
کانون گفتگوی بازنشستگان تأمین اجتماعی
کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری ایران
