امیرپرویز پویان؛ صحنه معاصر: تاریخ شفاهی تئاتر ایران

من در اوائل دهه ۱۳۵۰، هنوز با مذهب تسویه حساب نکرده بودم. در آن سال ها دکتر علی شریعتی بعنوان یک مذهبی ضد آخوند خود را شناسانده بود و من هم یکی از هواداران او بودم. دکتر علی شریعتی یک سخنرانی در دانشکده نفت آبادان کرده بود. متن این سخنرانی را به صورت جزوه منتشر کرده بود. در این سخنرانی، دکتر علی شریعتی در باره اتفاقی که در یکی از سخنرانی هایش در مسجد دانشگاه تهران ، اگر خوب یادم باشد، افتاده بود، حرف می زند و از روشنفکران چپ گله و شکایت می کند. می گوید که من در یکی از سخنرانی هایم، داشتم محمد پیغمبر اسلام و علی امام اول شیعیان را با کارل مارکس و لنین مقایسه می کردم. یک جوان از میان جمع برخاست و با تندی به من توپید که تو حق نداری مرتجعین را با انقلابیون مقایسه کنی و مترادف بدانی.بعدا من فهمیدم که آن جوان که دکتر شریعتی را به باد انتقاد گرفته بوده، همین امیر پرویز پویان بوده است. واقعا زمانی که با آثار امیر پرویز پویان، بهروز دهقانی و علیرضا نابدل و چند ترجمه از حمید مؤمنی، خود اثر مسعود احمد زاده و… و بویژه کتابهای صمد بهرنگی که البته، اصولا کتاب خواندن من با آثار صمد بهرنگی شروع شده بود، من هم به این نتیجه آقای رحمانی رسیدم که این رفقا از خصوصیات ویژه ی استقلال فکر و سیاسی برخوردار بودند و نقدانه به همه چیز نگاه می کردند و خیلی راحت چیزی را نمی پذیرفتند.