این روزهای دیرگذر
بر هم ببین چه گونه تلنبار می شوند،
تا هر چه با شتاب تر به سر آرند
این سال های زودگذر را!
اکنون
بر عکسِ رفته هاست زمان،
درمن،که کار می کند،انگار!
اکنون،
هنوز دیری
زآن سال های زودگذر نگذشته ست
که روزهای هر سال،
من چه می دانم چرا،
شاید خود از هراسِ دیرشدن باشد
که هر یکی،پس از آن دیگری،
درمن،
از من فرار می کند، انگار!
یک ساعتِ شنی ست
در من،
که روزنی
نخست بسی تنگ
وآن گه بسی گُشاد می داشته ست،
پنداری.
وَ لابُد از همین رو می بوده ست،
که شن دانه های روزان را،
نخست سخت به کُندی،
وآن گه بسی به تُندی
از آن عبور می داده ست و،
در طولِ سال،بر هم شان می انباشته ست،
پنداری!
آری،
وین گونه کاین زمان بر من عُمر می گذرد،
گویی زمان مرا به سوی یکی روز می بَرَد،
ز احساسِ دیروزود چنان خالی،
کانگار من نخواهم دانست
سالی ست در گذر به تُندی ی روزی
یا
روزی ست در گذر به کُندی ی سالی!
با این همه،
باور نمی کنم که بر من بنماید
زیرِ زمین به خوبی ی روی زمین!
کاش از شتابِ خویش بکاهی
در آمدن
تا من؛
ور می شود،
تا می شود،
درنگ کنی در کمین:
من کار دارم،
کارها دارم من هنوز
با روزگارِ خویش،
ای سال
یا روزِ واپسین!
بیست و پنجم اردیبهشت ۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
