جوجه از تخم سرآورد برون
کوهها یال به یال
سرفروبرده به تاریکی ابر
بادها زوزه کشان
صخره ها خیره به چیزی موهوم
سبزه ها گسترهٔ حوصله ایی بیهوده
پای هذیان ملال آور هر بید و بلوط
آسمان خم شده از خستگی بی پایان
لالهٔ سرخ برآشفته زیبایی تکراری خویش
دشت ها سرگردان
نی چوپان غزل فربهی گلهٔ میش
گوسفندان به رقابت سر پرواری خویش
علف خیس چمن صلهٔ سلاخ عبوس
موج، بیزاری آب از دریا
جوجه پرسید کجای است اینجا؟
باد گفتش : دنیا… آ آ
جوجه پرسید که در کار چه است این دنیا؟
باد نالید : که امروز ترا خلق کند
جوجه پرسید و نپرسید، که عقابیش ربود
باد زارید که روزت سر شد
هان که آمد فردا
***
با نفیر تیری
تودهٔ خونی پرهای عقاب
به ته ِ درّه فتاد
باد در خود پیچید
درّه غرید که داااااد
باد هم شد برباد….
دره در درهٔ فردا افتاد…
مسعود. میم – اردیبهشت ۱۳۹۱
