جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

باز به اسارت خود رای خواهند داد؟! – مسعود نقره کار

28 خرداد ماه سال 1400 سیزدهمین دور "انتخابات" ریاست جمهوریِ حکومت اسلامی و هشتمین رئیس جمهور این حکومت برگزار خواهد شد. بساط همان بساط معرکه شناخته شده است. باز بر صحنه آورده می شوند بازیگران فریبکار و با چراغ آمدگانِ این معرکه...

۲۸ خرداد ماه سال ۱۴۰۰ سیزدهمین دور “انتخابات” ریاست جمهوریِ حکومت اسلامی و هشتمین رئیس جمهور این حکومت برگزار خواهد شد. بساط همان بساط  معرکه شناخته شده است. باز بر صحنه آورده می شوند بازیگران فریبکار و با چراغ آمدگانِ این معرکه، که اصلاح طلبان حکومتی در داخل و خارج اند و در این میانه از جمع یاران و اربابان شان یکی را لولو می کنند یکی را “آقاخوبه” تا به همفکران و بخش ناآگاه مردم بقبولانند که به میدان بیایند و نگذارند این لولو خورخوره انتخاب شود که اگر انتخاب شود همه را خواهد خورد

۱

حکومت اسلامی توانائی شگرفی در عوامفریبی با سوء استفاده از مظاهر دموکراسی از خود نشان داده است. انتخابات ریاست جمهوری  و راه اندازی مجلس شورای اسلامی نمونه ای از این خیانت درامانت و اقتباس عوامفریبانه است.

انتخابات در یک نظام و جامعه دموکراتیک از مهم ترین راه های مشارکت سیاسی مردم برای تاثیر گذاری در سرنوشت خود و کشور است. در میهن ما به دلیل حاکمیت حکومتی تمامیت خواه و مستبد دینی، و در نتیجه فقدان سازوکارهای دموکراتیک و عادلانه در امر انتخابات، فقدان یک نظام حزبی مستقل و دموکراتیک، و نیز نبود و کمبود روحیه دموکراتیک و شهروندی در میان انتخاب شوندگان و بخشی از انتخاب کنندگان، انتخابات به  معرکه های  نمایشی و سیرک سیاسی بَدَل شده اند. بدیهی ست در حاکمیت الله و نظام فقیهانه ای که “شارع مقدس اسلام یگانه قدرت مقننه” است و در نهایت “هیچ قانونی جز حکم خدا را نمی توان به اجرا گذاشت” و ملت “امت ِ صغار و سفها” محسوب می شوند، انتخابات سالم و عادلانه  ریاست جمهوری و دموکراسی پارلمانی بی معنا خواهد بود.

مردم میهنمان و جهان در این ۴ دهه بارها تماشاگر معرکه های سیاسی مشروعه خواهان، فرزندان شیخ فضل الله نوری ها و اراذل و اوباشی همچون خسروخان مقتدر نظام ها و سید محمدخان صنیع حضرت ها، تا ریز و درشتِ فدائیان اسلام، به نام انتخابات بوده اند.

خرداد سال ۱۴۰۰ مشروعه خواهان باردیگر بساط انحصارطلبی و انتصابات و خدعه برپا خواهند کرد تا در اوج شتابنده “مشروعیت زدائی” مردم آگاه از حکومتی ضددموکراتیک، با مهندسی کردن معرکه حکومتی وانمود کنند که این حکومت و رهبر آن:

۱- مشروع و مورد پذیرش مردم ایران اند، دارای حقانیت سیاسی اند و از اعتماد و پذیرش جمعی مردم برخوردارند.

۲- سازو کارهای دموکرتیک را رعایت می کنند و آرای مردم را محترم می شمارند.

۳- برحضور ترس و ترور حکومتی حاکم بر جامعه  سرپوش بگذارند و پایوران و مزدوران حکومتی را دلگرم کنند.

۴- برسر تقسیم قدرت و ثروت های ربوده شده از مردم به توافق نزدیک شوند و زیاده خواهان را حذف کنند.

و به این ترتیب ریاست جمهوری ای آلت دستِ ولی فقیه، بی مایه و تدارکاتچی منتصب کنند، و زمینه تدارک  انتصابات شوراها و مجالسی آبروریز نیز فراهم سازند، مجالسی که اگر اشکانیان می پنداشتند روزگاری در سرزمین شان جای مجلس مهستان را مجلس ارتجاعی ترین افکار و ناهنجارترین رفتار خواهد گرفت  قید بر پا کردن چنین روش و منشی می زدند و عطای اش به لقای اش می بخشیدند. حتی “مصلحت خانه” یا “مجلس مشورت” و “مجلس وکلای تجار” ناصر الدین شاهی نیز با مجلس اسلامی  تفاوت کیفی داشته اند چه رسد به مجلسی که فرمان تشکیل اش حدود صد سال قبل در انقلاب مشروطه صادر کردند. تصور نمی شد روزگاری مجلس مشروطه تجمع نوعی اراذل و اوباش اسلامی، همان “استرداران و شترداران نتراشیده دژآگاه و اوباشان سنگلج و چاله میدان و…که با چاقو و قمه به مجلس و مجلسیان حمله می کردند… همان کلاه نمدی های محلات و اشراری” که شعار ضد مجلس مشروطه می دادند، از آب در آید و شباهت تاریخی ناگزیری را رقم بزنند.

۲

۲۸ خرداد ماه سال ۱۴۰۰ سیزدهمین دور “انتخابات” ریاست جمهوریِ حکومت اسلامی و هشتمین رئیس جمهور این حکومت برگزار خواهد شد. بساط همان بساط  معرکه شناخته شده است. باز بر صحنه آورده می شوند بازیگران فریبکار و با چراغ آمدگانِ این معرکه، که اصلاح طلبان حکومتی در داخل و خارج اند و در این میانه از جمع یاران و اربابان شان یکی را لولو می کنند یکی را “آقاخوبه” تا به همفکران و بخش ناآگاه مردم بقبولانند که به میدان بیایند و نگذارند این لولو خورخوره انتخاب شود که اگر انتخاب شود همه را خواهد خورد. این نوع نمایش ها و فرمایش های تکراری را سال هاست مردم میهنمان و جهان شاهدند. لولوی این دوره “سپاهیان” هستند، که اکثر آنان حسن روحانی ها و آخوندهای نظامی شده اند. اصلاح طلبان کاری ندارند که با توجه به ماهیت، و عقاید و افکار و کردار حکومت اسلامی انتخابات آزاد و دموکراتیک معنا ندارد ، کاری ندارند که  حداقل:

۱- انتخابات می بایست “آزاد” باشد، یعنی همه حزب ها و سازمان ها و گرایش های مختلف سیاسی، و افراد با گرایش های مختلف سیاسی و فکری بتوانند کاندید شوند و هر فرد بتواند آزادانه به کاندید مورد نظرش رای دهد.

۲- همه کاندیداها از امکان های برابر و عادلانه برای تبلیغ و رقابت بهره مند شوند.

۳- انتخابات سالم باشد، یعنی تقلب نشود و آرای ریخته شده در صندوق در نظر گرفته شوند.

۴- دَم و دستگاه های حذف کاندیداها به دلائل سیاسی، مذهبی و ایدئولوژیک برچیده شوند.

اصلاح طلبان را با مواردِ مورد اشاره کاری نیست، تنور انتخابات گرم شود، انتخابات رونق داشته باشد تا مشروعیت حکومت و رهبرش جلوه کند، کافی ست. اینان در خوشبینانه ترین حالت به دنبال اصلاح حکومت اسلامی و تغییر رفتار رهبرشان بوده اند. بخشی از “اپوزیسیون”نماهای حکومت اسلامی در خارج کشور نیز به دلایل گوناگون، از جمله آلودگی به سیاست بازی به جای سیاست ورزی، خودشیفتگی بدخیم، فرصت طلبی های جاه طلبانه، پادویی هر نوع قدرت سیاسی و… به همیاری و همکاری با این نوع از اصلاح طلبان، به حامیان  رژیم ارتجاعی در خارج و داخل کشور – به ویژه در خارج کشور – بدل شده اند.

۳

یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین دوران فعالیت و مبارزه سیاسی علیه حکومت اسلامی فصل معرکه و سیرک انتخاباتی این حکومت است. کارزار و بسیج سیاسی و اجتماعی اپوزیسیون واقعی حکومت اسلامی در چنین فصلی می باید گسترش و تعمیق یابد. برای جلوگیری و کاهش تباهی و آسیب هایِ ناشی از این معرکه گیری های عوامفریبانه و فرو کاهیدنِ مظاهر دموکراسی به ویژه انتخاب ریاست جمهوری و مجلس به عنوان قلب و مهمترین نهاد دموکراسی، برای نشان دادن “نامشروع” بودن این حکومت و رهبرش، تحریم فعال معرکه انتخابات نمایشی – فرمایشی ریاست جمهوری و کاهش میزان مشارکت عملی ترین و مناسب ترین گزینه است.

تحریم و بایکوت فعال این معرکه سیاسی – ایدئولوژیک (دینی) یعنی:

۱-  عدم حضور در پای صندوق های رای و تشویق خانواده، اطرافیان و مردم  به عدم شرکت در این معرکه.

۲- طرح خواست لغو نظام ولایت فقیه، انحلال قانون اساسی جمهوری اسلامی و تلاش و مبارزه برای گذر از حکومت اسلامی و جایگزینی یک حکومت دموکرات و مردمی، به هر شکل و وسیلۀ ممکن در داخل و خارج از کشور( اعتراض های مدنیِ خیابانی، روشنگری در سطح ملی و بین المللی، تبلیغ و ترویج های رسانه ای و….)

۳- طرح خواست آزادی  بدون قید و  شرط زندانیان سیاسی و عقیدتی و لغو حکم اعدام

۴- بهره وری ازاین فرصت مناسب برای همکاری و همگرائی اپوزیسیون داخل و خارج حول محورهای مورد توافق و مشترک. فرصت و اقدامی که به تجدید حیات و توانائی اعتمادسازی میان اپوزیسیون، و مردم و اپوزیسیون داخل و خارج از کشور یاری خواهد رساند.

 …

باید نشان داده شود که اکثریت مردم میهنمان به اسارت خود رای نخواهند داد.

https://akhbar-rooz.com/?p=102477 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

9 نظرات
تازه‌ترین
قدیمی‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
امیر ایرانی
امیر ایرانی
3 سال قبل

شرایط حاکم بر کشور با چیرگی گروهی همه چیز خواه شیاد و حتی جنایتکار، بگونه ای خاص شده است که برای رسیدن به آزادی و دمکراسی هوشیاری و دانایی خاص می خواهد؛
متوسل شدن به تئوری های کلاسیک گاهی کار را خرابتر می کند.
این حاکمیت می داند بر اساس سنت روند تحولات اجتماعی، چون ضد آزادی و دمکراسی است پس رفتنی است ؛اما می داند با ترفند هایی می تواند رفتنش را به عقب بیندازد بر همین اساس شگرد های مختلفی را به پیش می برد تا در هدفش موفق شود.
یکی از شگردهایش اپوزیسیون سازی است و در این اپوزیسیون سازی همه را رقیب هم تعریف می کند و هر کدام هم برای نشان دادن بیشتر مبارز بودن شعار های حداکثری را مطرح می کند و….
این حاکمیت از ریزش نیروهای درون حکومت بسمت آزادی خواهی و دمکراسی خواهی وحشت دارد هر گروه اپوزیسیونی که این گروه های ریزشی را بخواهد به حاشیه براند دانسته و یا نادانسته در خدمت شگرد همه چیز خواهان شیاد حکومت است و …
نوشتار آقای نقره کار چگونه تعریف می شود و در چه گروه اپوزیسیونی است؟ تشخیص کمی سخت است.

پونه سروری
پونه سروری
3 سال قبل

درود بر مسعود نقره کار گرامی.
گفته میشود که تاثیرات سوء ویروس کرونا تا مدتها در بدن شخص باقی میماند و فرد درگیر شده هرگز به حال پیش از ابتلای خود باز نمیگردد.
ویروس اسلام هم با مردم ایران چنین کرده و تا اکثریت ایرانیان بجد نخواهند که از شر این ویروس خلاصی یابند؛هیچ امیدی نمیشود داشت که در خرداد ۱۴۰۰ و سالهای بعد هم خلافت اسلامی رفع زحمت کند.
بهترین دلیلش هم همین مهاجرت گسترده ی ایرانیان است که نشان میدهد کوچکترین امیدی به آینده ی این کشور ندارند. و سال بسال ضریب هوشی ساکنین ایران کمتر میشود.
وپس از چندین سال ایران چیزی در حد بیافرا خواهد شد. مردمانی خرافی عقب مانده و با پوشش های نامناسب و فراوانی مگس و شپش. ولی در عوض اسلام عزیزشان را خواهند داشت.

ایراندوست
ایراندوست
3 سال قبل

.مردم بخاطر مهر در شناسنامه خواهی‌ نخواهی، کم یا زیاد، به حوزه‌های رای خواهند رفت. بهترین شکل مبارزه با انتخابات فرمایشی, مقابله بمثل است یعنی‌ اپوزیسیون ملی‌ دمکرات ایران، شخصی‌ سیاسی و مبارز در ایران را بدون در نظر گرفتن اجازه از شورای نگهبان و کاندیداتوری رسمی‌ در چهارچوب حاکمیت, بصورت نمادی به مردم معرفی کند تا مردم بشکل نمایشی به او رای دهند. تا حکومت از مشروعیت سیاسی خود افتاده و تقلب انتخاباتی بمانند سال ۸۸ افشأ شود! این تاکتیک سیاسی، موجب ریزش اقتدار و حاکمیت جمهوری اسلامی در میان مردم است و تلاش برای تغییر رژیم را بشکل کم هزینه‌تری با حمایت بین‌المللی را رهنمون است !  

کیا
کیا
3 سال قبل
پاسخ به  ایراندوست

پیشنهادی خوب ولی چگونه!؟
یک راه ها انتخابات اینترنتی است ،که عده ای هم آنرا پیشنهاد داده اند و کاندید هایی هم عنوان شده است.
“انتخابات موازی ریاست جمهوری در فضای مجازی
تعدادی از چهره های شناخته شده، نامدار، تاثیر گذار و منتقد ایران را به عنوان کاندیدا های انتخابات ریاست جمهوری در ۱۴۰۰ در فضای مجازی در معرض رای گیری و محبوبیت سنجی گذاشته اند. تعدادی از این کاندیدا ها، به ترتیب الفبا، عبارتند از:
حسن امین، شهلا انتصاری، هرمیداس باوند، جعفر پناهی، ناصر زر افشان، کورش زعیم، محسن سازگارا، نسرین ستوده، عبدالکریم سروش، حسن شریعتمداری، قاسم شعله سعدی، شیرین عبادی، سعیده قدس ، محسن مخملباف، نر”گس منصوری، سید حسین موسویان، عباس میلانی و …”

پونه سروری
پونه سروری
3 سال قبل
پاسخ به  ایراندوست

این دقیقا چیزیست که ج.ا. آرزویش را داره تا مردم بروند پای صندوق و حتی فحش بنویسند. ولی بروند.

کیا
کیا
3 سال قبل

سوال بجایی و برای جواب به آن باید اوضاع را کمی دقیق تر بررسی کرد!
حکومت اسلامی در کجا قرار دارد و امکاناتش چیست؟
۱. حکومت ولایی در سطح جهان ،منطقه و در داخل بخوبی شناخته شده است، از تزویر دروغ ،نیروهای نیابتی ،آدم ربایی ،موشک. پرانی،ترور خلاصه هر وسیله ای برای ادامه بقایش استفاده می کند که با شرایط جهانی و انسانی مطابقت ندارد و موجب بحران و نا امنیتی است. برکهابش رو ست و قدرت مانورش پایین آمده است ولی هنوز میتواند ادامه دهد ولی آینده به نفعش نخواهد بود و با هذینه ای گزاف رفتنی خواهد بود!
امکانات قابل تصور!
ا. عقب نشینی محدود
در مسائل خارجی مانند سوریه ،یمن … و مسایل داخلی پروژه اتمی کوتا آمده و با کشاندن نیرو های نیابتی و قدس به
داخل،داخل را سرکوب کند و سیستم جمهوری را به سیستم پارلمانی که فعلا در کنترل کامل دارد تعویص کرده و با دیکتاتوری کامل جانشینی
ولیه را رقم بزند.
در این حالت مبارزه داخلی تحول خواهد یافت و خشن تر خواهد شد ولی موفقیت آن طولانی و فاجعه آمیز خواهد بود،  که محتملتر است!
حال مسئولیت اپوزیسیون و توانایش زیر سوال خواهد رفت که با امید همگرایی و سازماندهی و همکاری میتوان به آن خوشبین بود.
۲. ادامه وضعیت کنونی بدون عقب نشینی
در این حالت وضعی مانند زمان آلمان هیتلری را میتوان تصور کرد ،دخالت همسایه ها و نیروهای خارجی!
در این حالت هم اپوزیسیونی متحد راه حل است..
۳.حالت رفراندم و تغییر از. طریق مردم که لازمه اش قبول از طرف حکومت ولایی است از شانس پاینینی بر خوردار است که آرزوی همه می باشد!
در هر حالت باید روی مردم حساب باز کرد و آنها را سازمان داد .

فرشید
فرشید
3 سال قبل

با درود و سپاس از آقای نقره کار . منهم با این نوشتار کاملا موافقم و همینطور که درج شده باید شعار تحریم انتخابات رژیم اسلامی را پیش برد و همراه بر آن پیشنهاد میکنم که ما ها؛ نیروهای مخالف رژیم اسلامی در فضای مجازی کاندیداهای خودو انتخابات دموکراتیک خود با نمایندگان خود را برپا کرده و در این زمینه به رقابت با رژیم جنایتکار اسلامی برپا کرده و در این مسیر تبلغ کنیم. این اقدام اول از اینکه در فضای مجازی الترناتیو در مقابل رژیم در حوزه انتخاباتی ایجاد می‌کند؛ یعنی یک جبهه واحد بدون در نظر گرفتن مسالح ایدولوزیکی..
دوما این اقدام باعث نزدیک شدن مخالفین رژیم در یک جبهه دموکراتیک خواهد بود.
شاید این حرکت استحاله ای از نیروهای مخالف رژیم در جهت متحد شدن بشود. انتخابات در ایران و یا هر جای دیگر نقطه مشترک تمامیت ایران بر سر یک موضوع مشخص است و شاید ما ها بتوانیم از این موضوع استفاده جمعی کنیم. حالا یک نیرو ، سازمان؛ و یا افرادی باید پیدا بشوند که این راه بخواهند بروند و توانایی اجرایی انرا هم داشته باشند.
با درود و آرزوی سربلندی برای همه

ولی اله بوسفی
ولی اله بوسفی
3 سال قبل

چه افتادت که افتادی به خون در
چو من زین غم نبینی سر نگون تر
همه شب همچو شمعم سوز در بر
چو شب بگذشت مرگ روز بر سر
چه میخواهی ز من با این همه سوز
که نه شب بوده‌ام بی سوز نه روز
( رابعه از بکتاش دلی سوخته داشت)
علت نبود سنجش صحیح و تعصب عمیق و حسادت خانمان سوز. ما ایرانی ها سالیانی هم زمان، تحت دوحکومت اداره (اگر لغت درستی باشد) میشدیم. این دو حکمت مردم را به دو دوزه گری عادت داده اند. شاهان پهلوی تلاش کردند تا حدودیما را از یوغ حکومت شیخی رها سازند، ولی تعصب بیجا ملت مذهب زده شیعه ای و وجود بشمار خیانت گران داخلی، دول استعمارگر نو ( آمریکا ، انگلیس ، فرانسه و آلمان) ، خمینی شیاد را استفاده کرده ، و جمهوری اسلامی را در ۱۳۵۷ تاسیس و بر ملت ایران تحمیل کردند، تا بحال هم از ش حمایت کرده و میکنند

اصغر الهیاری
اصغر الهیاری
3 سال قبل

نه خیر ! تو دعوا نرخ تعیین نکنید!
چه حکومت های معروف به شاه سلطان حسینی قبل از مشروطه و چه حکومت های بعداز مشروطه که بنا بود « تمام قوای جامعه از مردم باشد » با کمک روس ها و انگلیس ها و آمریکائی ها هر کاری توانستند تو میهن ما کردند فقط یک دوره نفس کشیدن نسبی بعداز جنگ جهانی دوم بین سال ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ داشتیم که آن هم با کودتای ننگین ۲۸ مرداد منحل گردید.
ازهمه بد تر حکومت دینی بعداز بحران ۵۷ ست که با تسلط بر تمام شئونات اجتماعی و حتی دخالت در جزئی ترین امور زندگی خصوصی مردم سیاه ترین دوره ی معاصر بحساب میاید .

بدون تردید و اما و اگر همه و همه ی حکومت ها به اشکال مختلف مسئول آموزش و صاحب اختیار قانون گزاری و مجری سازمانهای کشوری و لشگری و قوه ی قضائیه بوده اند.
تمام شور و امید فرهیختگان و روشنفکران جنبش مشروطه که همه چیز جامعه را رنگ و بوی دگری داد. ولی هر چه به امروز نزدیک تر می شویم کم سو تر گردیده ست . و این جانیان که بیرحم تر از پیشینیان رفتند که با قتل های زنجیره ای تمام فرهنگ ورزان را نابود کنند.
دیگر از آن غول های ادبی و هنری و فرهنگی بعداز مشروطه تا سال ۵۷ خبری نیست.
خواهشمند ست تا می توانید به حکومت های تحمیلی و خود خواسته ایراد بگیرید که با وقاحت و خودخواهی تا امروز حق حاکمیت مردم را به بهانه ی «خدا ، شاه ، میهن، قران ، دین ، بهشت ، جهینم و ظهور امام دوازدهم و…….. » را نادیده گرفته ند.
البته همیشه روسیه و انگلیس وآمریکا و امروز چین از حکومت های ضد مردمی حمایت کرده و می کنند وگرنه حکومت ولایت فقیه یک ساعت هم نباید در جامعه ی در حال توسعه ایران حکومت می کرد.
بدا بحال مردمی که با این پیشینه هنوز عده ای از مدعیان و مخالفان این حکومت توبره گدائی برای حمایت قدرتهای یاد شده بخود آویزان کرده اند. نرود میخ آهنین بر سنگ

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


9
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x