چندی پیش مصاحبه ای از سوی آقای بهزاد نبوی در افتاب نیوز منتشر شده که از بسیاری جنبه ها قابل نقد و بررسی میباشد. تاریخ انتشار : ۳۰ شهریور ۱۳۹۸
در این مصاحبه آقای نبوی که نزدیک به ۳۰ سال بزرگتر از من است، تاکید بر مواردی دارد، که نسل من انتظار بیشتری از ایشان داشت. این مصاحبه و بسیاری از مصاحبه های این نسل در تعریف سیاسی و درک واقعیت های موجود خیلی پیش تمام شده است، اینان بسان قمازبازانی هستند، که از پشت میز بازی به بیرون پرت شده اند.
آقای نبوی هنوز در همان عصر انقلاب ۵۷ محکم ایستاده، دگرگونی های ایران و جهان را از دید هم نسلان من نمی بیند، تلاش دارد القا کند، که رژیم هنوز قابل اصلاح است. هنوز از کمونیستها بعنوان چپگرا نام میبرد، هنوز از واژه مخالف انقلاب سخن می راند. جای تاسف است، که شخصیت ها در بسیاری موارد، چفت پای خود را در یک لنگه کفش میکنند، دنیا در از آنِ خود میبینند، نمی خواهند بپذیرند که جهان دگرگون شده است.
آقای نبوی که خود نیز شمشیر دموکلس را بر سر خود از سوی همان رژیمی که مدافع ان شده اند، دارند، کسانی که در راستای جامعه ای فارغ از ستم ولایی برخواسته اند را در جامع اپوزیسیون، انقلابیون عصر نمی بینند، بل تلاش دارند که با بکارگیری واژه گانی از قبیل چپگرا، مخالف انقلاب، یکی از کثیفترین و خشن ترین رژیم های تاریخ ایران را توجیه کنند.
نگارنده براین حقیقت تاکید دارد، که انسان ها در برهه ای از زمان (رسیدن به دوران بازنشستگی) نیاز به آرامش، کنارگذاشت کار و سیاست دارند، چراکه با گذشت سن وخسته گی شصت سال فرایند زمان، درک مساله پیچیده، برایشان دشوار تر میشود، باید جا را به جوانترها داد، تا مساله این چنینی بوجود نیاید. برهمین مبناست که جهان متمدن برای کار زمانی را درنظر گرفته، پس از ان، از نکته نظر فیزیولوژی انسان نیاز به استراحت، پرداختن به مساله آسانتر دارد. طبیعتا قصد من توهین یا سرزنش بزرگان نیست، پیشنهادی است که از بیان اظهارات نادرست و نابجا پرهیز گردد.
بنظر می رسد آقای نبوی خسته شده باشند و گرنه با دانش به این اصل که ” در کشور ما چهارنهاد هست که ۶۰ درصد ثروت ملی را در اختیار دارند؛ ستاد اجرایی فرمان امام، قرارگاه خاتم، آستان قدس و بنیاد مستضعفان، هیچیک از اینها ارتباطی با دولت و مجلس ندارند”، بایست در باب اصلاح رژیم کمی معقولانه تر سخن می گفتند. زمانی که آقای نبوی به وجود چنین معضلی اشراف دارند و خوب میدانند که در دست داشتن ۶۰% ثروت کشور که به تبع، در یک مرکز متمرکز است و نیز بر پایه ساختار همان نظامی که ایشان مدافع ان هستند، و این نظام هرگز داوطلبانه چنین باد اورده ای را به نهادهای مردمی واگذار نخواهد کرد، همه چنته فکری خود را در سبد رژیم نمی گذاشتند، بمراتب منطقی تر و معقولانه تر می بود.
“نباید مشکلات کشور را به عملکرد دو جناح اصلاح طلب و اصولگرا تقلیل داد!. ” آیا این فرار به جلو، توجیه همان مرکز نیست، مگر دوجناح اصلاح طلب و اصولاگرا، در خارج از این ساختار (مرکز) عمل میکنند؟. وقتی که آقای نبوی می گوید، دولت دارای ۱۰ الی ۲۰% اختیارات است، آیا نباید در برابر چنین ساختاری ایستاد؟. فراخوان در راستای رای جمع کردن و مشروعیت دادن همان مرکز را آقای نبوی برای نسل من و بعد من چگونه توجیه خواهد کرد؟. حمایت از رژیم تنها بصرف ماندن آن، امریکا پشت مرز ایستاده است، تمامیت میهن در خطر است، زمانی که تضاد عمده کشور میان مردم و رژیم ولایی است، هیچ استدلالال مستدلی نیست!.
بگفته ایشان در سطوح بالای رژیم نیز “جریان نفوذ” رخنه کرده است!. پس این رژیم ساختاری بیگانه به منافع ملی، در جایگاه یک حاکمیت ملی نیست!. اما همچنان ایشان شرکت در انتخابات و رفتن پای صندوقهای رای تاکید دارند، تا شاید ولی مطلقه فقیه خرسند گردد.
زمانی آقای نبوی ها تلاش داشتند شعار نه شرقی و نه غربی را به هر قیمت تحمیل کنند، امروز ایشان میفرمایند، ” باید روابطمان را با چین، روسیه و اروپا مستحکم کنیم”. آقای نبوی گرامی، انوقت دروغ می گفتند، یا امروز؟.
در دی ۹۶ بیش از هفتاد شهر به خیابانها امدند، مرگ بر روحانی سردادند، اما ایشان با چه منطقی و برپایه منطق کدام آمار “حدود ۴۰۰ نفر که شعار مرگ بر روحانی می دادند…… شاید حدود ۲۰۰ نفر در مقابل در اصلی دانشگاه شعار« اصلاح طلب، اصولگرا ، دیگه تمومه ماجرا» سردادند که احتمالا مربوط به گروه های چپگرا و مخالف انقلاب بود.” این اعداد را ذکر می کنند؟. بنظر می آید صداقت تنها در ولی فقیه رژیم نمرده، در کلیت این ساختار هم نیست شده است.
“بحث رضایت یا نارضایتی از میزان اختیارات دولت مطرح نبود. من گفتم اختیارات قوه مجریه در قانون اساسی محدود است و مردم باید از دولت به اندازه اختیارتش توقع داشته باشند”. واقعا منطق عجیبی در میان است، مردم به انتخابات بیاید!، رای بدهید!، انتظارهم نداشته باید!. با این بیانات تردید ندارم که آقای نبوی از فعالیت سیاسی خسته شده اند. یک فرد دلسوز به مساله اقتصادی مردم، بعید است، چنین برخوردی به زندگی دردناک گورخوابها، کارتون خوابها، ذباله گردها…. داشته باشد. نمی شود مردمانی که چهل سال روز خوش ندیده اند، وجود و سرزنش “ژن های بهتر” را تحمل می کنند، کار ندارند، مسکن ندارند، از درمان مناسب برخوردار نیستند، با بخیه بابت عدم توانایی در پرداخت هزینه درمان به بیرون از بیمارستان پرت می شوند، را پای صندوق رای اورد، به رژیم مشروعیت داد، توقع داشت، تا انتظار هم نداشته باشند!. آقای نبوی این عمل ناجوانمردانه نیست؟.
“بله اقتصاد ما مشکلات ساختاری دارد. به عنوان مثال پیش از پیروزی انقلاب همیشه حرف ما این بود که اقتصادکشور تک پایه وابسته به نفت است و متاسفانه هنوز هم بعد از گذشت ۴۰ سال پس از انقلاب شرایط تغییر چندانی نکرده است. من مدعی نیستم که در کشور فساد وجود ندارد یا مشکلات ساختاری نداریم و یا دولت ضعف ندارد، ولی بارها گفته ام مشکلات کنونی کشور آنقدر عظیم است که اگر هیچکدام از فساد ها، مشکلات ساختاری و یا ضعف ها وجود نداشت، مقابله با آنها به سادگی امکان پذیر نبود”. با خواند این پاسخ براحتی میتوان گفت که برخورد آقای نبوی صادقانه نیست، چراکه، همین مشکلات در رژیم پیشین نیز موجود بودند، آقای نبوی در برابرش برخاستند، انقلاب کردند، اما اینکه در حمایت از این رژیم با همان مشکلات با پیشنهاد شرکت در انتخابات مردم را می فریبند، تا انقلابی صورت نگیرد، این پاردوکس را چگونه میتوان فهمید! و درک کرد؟.
“بله. باید حاکمیت تغییر رفتار بدهد. شما نباید مشکل مردم را به عملکرد جناح های سیاسی تقلیل بدهید. مشکلات کشور که سبب نا امیدی مردم شده فراتر از مشکل عملکرد جناح های سیاسی است”. چهل سال گذشته، دهها جریان و گروه، حزبهای خودی با چنین سخنانی مردم فریبی کرده اند، آقای نبوی بدون هیچگونه تعارفی همان را تکرار میکند. واقعا چه منافع ای موجب چنین برخوردهایی میشود!؟.
“اگر بخواهم بین سرمایه داری و کمونیزم یکی را انتخاب کنم قطعا سرمایه‌داری را انتخاب خواهم کر”. خوب در این مورد انتظار بیشتری هم نبود، لااقل با طبقه کارگر و زحمتکش جامعه سنگ های خود را واکندند.
“… آمریکا بعد از خروج از برجام، برای اولین بار به لحاظ سیاسی در این چهل سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تا حدود زیادی منزوی شده است…” اگر چه انتظار نیست که آقای نبوی از این موضوع یک واکاوی مارکسیستی ارائه دهد، اما ایشان در تشخیص “منزوی شدن امریکا” منافع امپریالیستی جهان را نمی بینند، و نمی فهمد که اختلافات در جهان سرمایه داری برپایه سود و بازسودهی است. همین اروپا معاملات چندین برابر با امریکا را هرگز فدای معاملات چند صد میلیاردی با ایران نخواهد کرد، اروپا و امریکا عاشق عمامه خامنه ای و یا حکومت اسلامی ایران نیستند، نگاه می کند، کجا می صرفد. در شرایط فعلی فرانسه بیشترین منافع را با رژیم ولایی دارد، کل فراورده های بنجل خود را در ایران اسلامی به سود تبدیل می کند، از این روی، مکرون فعال است. اما اگر امریکا جای بهتری را به ایشان ببخشد، ایران اسلامی در یک چشم بهم زدن فراموش خواهد شد.
“من در مصاحبه های دیگر نیز گفته‌ام که شرایط فعلی زمان مناسبی برای مذاکره با آمریکا نیست. و باید در قبال فشارهای دولت امریکا ایستادگی کرد و بر این باورم که اگر برخورد معقولانه بکنیم به تدریج آن دولت مجبور به عقب نشینی می شود…” تنها می توان گفت که صدای آقای نبوی از جای گرم درمیاد، پس بگذار بگویند!.
مصاحبه فوق، فقر سیاسی نسلی را نشان میدهد که جهان را هنوز از عینک سالهای ۵۷ میبیند، تلاش دارد، همین چارچوب را حفظ نماید. غافل از اینکه جهان بشدت دگرگون گشته، آنچه دیروز فریبند بود، امروز چندش اور است و اسلام بمثابه دین-حکومت برای همیشه در ایران بازی را باخته است. در منطق مصاحبه فوق، مردم در نقش سیاهی لشکر پای صندوق رای هستند، این ماهیت سخنان شخصی است که بگفته خود، طرفدار نظام سرمایه داری است. ذات و ماهیت ماهوی این نظام مردم را در نظر ندارد، مردم همان بردگان هستند. اختلافات اروپا با امریکا دعوا برای ایران و ایرانی نیست، موضوع تقسیم ایران بین خود است، که هرکدام از طرفین سهم بیشتری از این کیک پرملات می خواهد. رژیم ولایی جهت بقای ننگین خود هرچه بیشتر از ثروت این کشور و ملت به دو طرف خواهد داد، پس هنوز خواهد ماند، چه آقای نبوی بخواهند و چه نخواهند. از طرفی، ماهیت ایدئولوژی سرمایه دارانه آقای نبوی مانع پذیرش این اصل است، که این ساختار حکومتی در عبای ولایی خود، یکی از بی رحم ترین و بی کفایت ترین، ایران برباد ده ترین، دولت تاریخ تمدن کهن ماست. هرگز از او نمی گذریم و نخواهند گذشت!.
