اول ماه مه، روز جهانی کارگر، امسال در شرایطی فرا می رسد که جنبش کارگری ایران هنوز تحت تاثیر حرکات اعتراضی گسترده ای است که سندیکای کارگران شرکت واحد در ماه های گذشته برای دستیابی به حقوق پایمال شده کارگران زحمتکش این صنف سازمان داد. این حرکت ها هر چند در دست یابی به خواست های مستقیم و بلافاصله ی خود – از جمله به رسمیت شناخته شدن حقوق سندیکایی و انعقاد قراردادهای دسته جمعی کار – هنوز به نتیجه ای نرسیده است، اما نه تنها برای کارگران شرکت واحد، بلکه برای تمامی طبقه ی کارگر و همه ی آزادی خواهان ایران دست آوردهای مهمی را به همراه آورد. در جریان این مبارزه، حقوق سندیکایی کارگران ایران از خواست محافل بسته و پیشروی کارگری فراتر رفت و به عنوان یک حق خدشه ناپذیر در گستره ی جامعه بازتاب یافته، حامیان فراوانی – حتی در میان اقشار و نیروهای سیاسی غیر کارگری یافت و در سطح بین المللی مورد پشتیبانی وسیعی قرار گرفت. علاوه بر آن، روندی که از چندین سال گذشته آغاز شده بود و در جریان آن همبستگی با کارگران و دفاع از خواست های آن ها به یکی از دغدغه های نمایندگان سایر اقشار از جمله دانشجویان تبدیل شد، وسعت و قوام بیشتری یافت و گام های امیدبخشی در جهت نزدیکی و همکاری نمایندگان اقشار مختلف اجتماعی برداشته شد. چنین دستاوردهایی بدون شک در آینده ی جنبش کارگری و دموکراتیک در جامعه ی ما اثرگذار و ثمربخش خواهد بود و به تقویت مواضع آزادی خواهانه منجر خواهد شد.
در کسب این دستاوردها، همه ی کارگرانی که فداکارانه در اعتراض ها مشارکت کردند و همه ی دانشجویان و آزادی خواهانی که به حمایت از مطالبات کارگران برخاستند، سهم خود را ایفا کردند. اما در این میان باید از کسی نام برد، که هنوز به خاطر ایستادگی خود بر موضع دفاع از منافع برادران و خواهران طبقاتی خود در زندان به سر می برد و تحت فشار است. نام سندیکای کارگران شرکت واحد و مبارزات آن با نام منصور اسانلو رئیس هیات مدیره ی سندیکا گره خورده است. اغراق نیست اگر از اسانلو به عنوان سمبل وجدان آگاه طبقه ی کارگر ایران نام برد و نسبت به این موضوع مفتخر بود که کارگران ایران بعد از سال ها برای نخستین بار در چهره ی او و سایر همراهانش، رهبرانی مورد اعتماد را یافته اند که از میان خود کارگران و مبارزات و اعتراضات آن ها برخاسته اند. به گفته ی فعالین کارگری در ایران، طولانی شدن زندان منصور اسانلو، درست به همین خاطر است که رژیم بتواند با تحت فشار قرار دادن او، این اعتماد کارگران نسبت به وی را سلب کرده و به جنبش کارگری – سندیکایی ایران ضربه ی روانی سختی وارد کند.
کارگران شرکت واحد و دیگر کارگران کشور ما، اما منصور اسانلو را فراموش نکرده اند و در طی ماه های گذشته خواست آزادی او، یکی از خواست های مهم کارگران و زحمتکشان شرکت واحد و همه ی آزادیخواهان ایران بوده است.
جا دارد امسال، روز جهانی کارگر مشت ها را به احترام منصور اسانلو و دیگر همراهانش که موفق شدند بزرگترین حرکت حق طلبانه ی کارگری در دو دهه ی اخیر را سازمان دهند بالا برد و درخواست آزادی او را در صدر خواسته ها و مطالبات ویژه این روز قرار داد.
