رژیم حاکم بر ایران درشرایطی برای سی وسومین بار بساط صندوق های خودرا پهن کرده که توده های به جان آمده از فقر، فلاکت ،کشتار وسرکوبگریهای ۴۲ ساله افزونتر از هر زمان دیگری در مسیری گام بر می دارند که در ۱۰ و۱۱ فر وردین ۴۲ سال قبل درصدی نه چندان چشمگیر از فعالین کارگری و آزادیخواهان با عدم حضور خود در آن بیعت خواهی،در تقابل با ضد انقلاب حاکم به زعامت آیت الله العظمی اشان صف آرایی نمودند. آن روز به علل مختلف ضد انقلاب سرمست از آن “آری” گردید وبر چنین بستری بود که بر نامه ریزیهای خود را برای تهاجما تش بر توده ها عریانتر نمود.چنین تهاجمی خصوصا بر مردم کردستان که با عدم حضور گسترده، پتانسیل خویش را برای تداوم مبارزات به منصه ظهور رساندند بیش از هر منطقه دیگری از ایران بود.
بر بستر آن بیعت گیری بود که همه از منبر نشین ها وپا منبریها، ازجهان وطنی های اسلامی تا ناسیونال – اسلامیها بصورتی مشترک حتا اگر مستقیما بر نامه ریز یورشهای همه جانبه به کردستان، ترکمن صحرا، خوزستان ، شوراهای کارگری ، دانشگاه ها وروزنامه ونشریات مترقی نبودند اما با حمایتهای آشکارویا تلویحی خود موجبی گردیدند تا راه رسیدن دارودسته حاکم برای سرکوبگریهای گسترده سال ۶۰ هموارگردد که بعضا دامن خودشان نیر گرفت.
از آن دهم فرودین ۵۸ تا کنون رژیم ۳۲ بار دیگر پهن کننده چنین بساطی بوده است وهر بار هم با ترفندهایی توانسته است علاوه برسرسپردگان ذوب در ولایت، بخشی از مردم نیز به سمت صندوقها بکشاند.با این همه حتا اگر آمار سازیهایی که رژیم همواره به آن متشبث می شود را نادیده بگیریم دراغلب موارد تود ه هایی که پای صندوقها نمی رفتند دوم می شدند! اما اکنون علاوه بر آنچه توده های مردم با گوشت و استخوان خود درک نموده اند همجون کشتارهای خیابانی سالهای 96 و۹۷ و۹۸ وشلیک به هواپیمای مسافر بری،فقر وفلاکت همه جانبه ازیکسو و گستراندن قلع وقمع حتا کرنش کننده ترین افراد خودی از سوی دیگر، فراهم آورنده چنان شرایطی گردیده است تا رژیم با .سیعترین بایکوت در عمر ۴۲ ساله خود روبرو گردد.
در شرایطی که پشت کردن به رژیم چنان ابعادی بخود گرفته است که مرتب شاهد بیانیه و اطلاعیه عدم حضور با امضاء های مختلف بوده ایم آیا تصور ا ینکه نیروی های درون رژیم -حتا نظامی – امنیتی ها – لبیک اینبارشان همچون گذشته باشد تصوری غیر واقعی نیست؟ هر چند خود دستگاه رهبری رژیم فقط در هماهنگی همه جانبه با نظامی – امنیتی ها ست که امکان سرگوبگریهای مختلف و از جمله حذف افراد باند ها ی مختاف را فراهم می کند.اما چنین قلع وقمی حتا درمیان وفا دارترین ها آیا خود نشانه فرا گیر شدن ترس ونکبت برهمان جناحی که اهرمهای اصلی قدرت در اختیارش می باشد نیست؟ اگرچه واقعیات می تواند گواهی باشد برترس ونکبتی که رژیم با آن دست بگریبان است اما پرسش اصلی این میباشد که در چنین شرایطی وصرفنظر ازاینکه چه فردی بر راس قوه مجریه قرار گیرد آیا توده ها در موقعیتی هستند تا ازآنچه اکنون در آن قرار دارند بنحوی فرا روند تا بتوانند عقب نشینی هایی عمیق وگسترده بررژیم تحمیل نمایند وفاتح سنگرهای جدیدی گردند؟ در غیر این صورت آیا رژیم فرصتی دوباره نخواهد یافت تا حتا با وجود ترس ونکبتی که گریبانگیرش شده است – که نمود بارز آن در آخرین صحبتهای خامنه ای دیده شد-برسرکوبگریهایش ابعاد تازه ای بدهد؟
بدون شک نقشی که فعالین کارگری و آزادیخواهان در راستای سازمانیابی تودها ایفا می کنند مهمترین عاملی است که می تواند رژیم را با چالشهای مرگ زایی روبرو نماید. می توان گفت مهمترین فاکتورکمک کننده به کارگران پبشرو وفعالین اجتماعی، عصیان گری فرا رونده توده هاو مبارزات آنها علیه همه جناحهای حکومتی است، فاکتوری که در فروردین 58 و دهه ۶۰ نه تنها در چنین ابعادی وجود نداشت بلکه شوربختانه رژیم برخوردار از حمایتهای بخشهای نسبتا وسیعی از مردم نیز بود.
اینکه وجود فاکتورمبارزات فعلا موجود تا چه اندازه بتواند موقعیتی فراتر از آنچه جامعه عصیانگر ایران اکنون در آن قرار گرفته رقم زند و توازن قوا بحدی تغییر یابد تا پایه های رژیم لرزان رژین سست تراز حال گردد، موضوعی است که اگر چه زمان قطعی برای آن در نظر گرفتن بجز امری ایده آلیستی نام دیگری نمی توان بر ان گذاشت تلقی، ما با توجه به شکنندگی روز افرون سیاسی – اقتصادی رژیم،درگیریهای درون جناحی و استیصال هرچه افزونترش در برون رفت از آن و ناتوانی کامل در پاسخ گویی حتا به کمترین خواست مردم، آیا خود نشاندهنده راستای متضاد جامعه با واقعیت وجودی رژیم وبرنامه های سرکوبگرانه اش نمی باشد؟
پس از برچیده شدن صندوق ها در شبانگاه جمعه،چنانچه گامهایی عملی برای برچیده شدن کلیت رژیم بر داشته نشود آیا پشت کردن کنونی به صندوق های بیعت گیری، نتایج ملموس وامید وار کننده ای در پی خواهد داشت یا صرفا ابعاد وسیع مخالفت کنونی امری است گذرا؟ اگر امری گذرا باشد آیا با این واقعیت روبرو نخواهیم شد که رژیم برسبعیت خود بیفزاید؟ در چنین صورتی آیا ابعاد چنین واقعیتی حتا اگر به وسعت وعمق فجایع دهه شصت نباشد بسیارسبعانه نخواهد بود.؟
