سخن یکم:
دوستا نم را باد با خود برد،
و حالا من دست در دست تابستان
در کوچه باغهای بیخیالی
با خورشید حرف میزنم.
سخن دوم:
در پس پرچین ها
بلندای یک اقاقی
یاد آور تمامی آنهاست که نیستند.
سخن آخر
دوستانم را باد با خود آورده است.
اینک خورشید نیست
وقتست که آنها ببارند
تا
باغ و
اقاقی و
من،
لبی ترکنیم.
****
۸ آوریل ِ کُرُنایی ۲۰۲۱
