این همه اندوه،
که در سینه ی من انبوه می شوند؛
همه از فراقِ گونه های توست.
بوسه هایِ من؛
بر گونه هایِ تو ننشست،
و شعرهایِ عاشقانه بر لبانِ من پژمرد.
آواز، راهِ لب هایِ مرا گُم کرد،
و ملخ هایِ فوج فوج،
خوشه ی شعرِ مرا به یغما بُرد.
حالا، در ابتدایِ بهار،
این خیلِ مورچه هایِ یادِ تو اَند؛
که توشه ی زمستانشان را؛
از انبوهِ اندوهِ سینه ی من،
می کشند و می برند.
اِسِن. نیمه ی فروردین ۱٣۹۵
تصویرِ متن: William-Adolphe Bouguereau: Leiden und Erotik. ۱٨۹۹
