(برای پرستو جانِ فروهر)
اگر چه؛
هنوزا؛
گلویم؛
پُر از بغضِ پرپر زدن های پروانه؛
در یورشِ آن شبِ ناگهان است:
زمستان شکن می دمد لاله در کوهساران
بنفشه عرق می کند در تبِ گُل
سحر دل سپرده به رقصِ چناران،
به آوازِ سِهره، به تنبورِ باران
خدایا! چه غوغایی اندر میان است!
پرستو هنوزا، نفس می کشد؛
جانِ پروانه ای را.
چه هنگامه ای
در بهارِ جهان است!
اسن. فروردین ۱٣۹۵
