خون‌های ریخته شده در شانزدهم آذر سال سی و دو از آن جهت به پرچم و راهنمای جنبش‌های دانشجویی بدل گشت که بیانگر پیشروترین و ریشه‌ای‌ترین آرمان‌های آزادی‌خواهانه و برابری‌طلبانه‌ی جامعه‌ی خود بوده است. از این‌جهت همواره مستبدین و مرتجعین سعی در کمرنگ نشان دادن و تحریف آن داشته‌اند. اما به گواه تاریخ، شانزدهم آذر همچون سنگری در برابر استثمار و استبداد در سیاه‌ترین برهه‌های تاریخ پابرجا مانده است.
روز دانشجوی امسال حائز اهمیت ویژه‌ای می‌باشد، چرا که حاکمیت توانسته است بواسطه‌ی‌شیوع بیماری کرونا، خود را به خواست ِ«دانشگاه، بدون زیست اجتماعی دانشجو»، نزدیک‌تر کند و با پیگیری بیشتری در جهت «سیاست‌زدایی» دانشگاه عمل کند. همه‌گیری کرونا فرصتی شد برای مسئولین دانشگاهی تا فضای اختناق را تشدید کرده و به سرکوب جنبشی بپردازند که شانه به شانه طبقات فرودست، از دی‌ماه نود و شش تا به اکنون در محیط دانشگاهها امتداد یافته است. جنبشی مستقل که در روز دانشجوی سال نود و هشت، اعتراضش را نسبت به منطق استثمارگر سرمایه‌داری و سیاستِ استبدادی رسانده، در مقابل تبعیض جنسیتی ایستاده و خواهان تحقق دموکراسی رادیکال و آزادی است.
در سالی که گذشت، هر اندازه که بر فلاکت طبقه‌ی فرودست افزوده شد، سرکوب دانشجویان مستقل نیز شدت گرفت. عدم حضور فیزیکی دانشجویان در محیط دانشگاه این امکان را برای حاکمیت فراهم ساخت تا به آرامی «پروژه‌ی انقلاب فرهنگی دوم» را آغاز کند. پروژه‌ای که اگر در سال ۱۳۵۹ در جهت اهداف سیاسی حاکمیت و تسویه‌ی نیروهای مخالف‌خوان متمرکز بود؛ امروز مضاف بر آن، در جهت منافع طبقاتی عمل می‌کند. به عبارتی، دانشگاه‌هایی که برای خود هیچ رسالتی بجز تولید مدرک نمی‌شناسند، به مدد ویروس کرونا، فرصتی یافتند تا همچون سوداگران بازار، از هزینه‌های خود کاسته و بر سودشان بیافزایند.
تبدیل دانشگاه از یک فضای اجتماعی به کارخانه‌ی تولید کارگر، برنامه‌ایست که می توان گفت در این سه دهه‌ی اخیر به موازات و در تکامل سیاستهای خصوصی‌سازی صنعت و قراردادی‌سازی کار کارگران، توسط حاکمیت پیگیری شده است. از همین‌رو دانشجویان خود را هم سرنوشت با طبقه کارگر می‌یابند. دانشجویان از آن جهت در مخالفت با پولی‌سازی دانشگاه می‌ایستند که در پیش روی خود وضعیت معیشتی کارگران هفت تپه، هپکو و معادن خصوصی شده و … را می‌بینند. دانشجویان از آن جهت به دنبال احقاق آزادی بیان در دانشگاه می‌باشند که پیش روی خود سرکوب کارگران معترض را می‌بینند. دانشجویان پس از ورود به دانشگاه خود را اسیر کارخانه‌ای می‌یابند که به تولید ارتش ذخیره‌ی بیکاران مشغول بوده و به این واسطه در گذشته، حال و آینده‌ی خود، سرنوشت طبقه کارگر را می‌بیند.
به این وسیله جمعی از فعالین و تشکل‌های دانشجویی اعتراض خود را نسبت به روند تبدیل دانشگاه به بنگاه صنعتی و پادگان نظامی بیان داشته و خواستار کاهش هزینه‌های آموزشی در دوران کرونا، رفع تبعیض جنسیتی، پایان دادن به بازداشت و احضارهای مکرر دانشجویان فعال توسط نهادهای امنیتی و تعلیق و لغو مجوز نشریات مستقل می‌باشد.
از آنجا که امضاکنندگان این بیانیه، احقاق مطالبات دانشجویی خود را در گروی لغو سیاستهای طبقاتی حاکمیت در تمامی حوزه‌های اجتماعی دانسته، سعی در پیگیری حقوق خود در همبستگی با طبقات فرودست دارند. جنبش دانشجویی بدون ارتباط سازمان‌یافته با جامعه خود نمی تواند منشاء پیشرفتی گردد.
۱۶ آذر ۱۳۹۹
جمعی از فعالین و تشکل‌های پیشروی دانشجویی:
-جمعی از دانشجویان دانشگاه مازندران
-جمعی از دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی تهران
– جمعی از دانشجویان دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی تهران
-جمعی از فعالین صنفی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل
-جمعی از دانشجویان دانشکده فنی دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب
-نشریه دانشجویی ضد دانشگاه مازندران.
