بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
در روزها و ماه های اخیر، حوادث تلخ و دردناک متعددی برصفحه سرنوشت ملت ایران رقم خورده که کلیدواژه همه آنها با نسبت های متفاوت، بی تدبیری و سوء مدیریت بوده است. قیمت بنزین را می شد باتدبیر بهتر و در شرایطی مناسب ترتغییر داد تا بار زندگی مردم گران تر از پیش نشود. با اعتراضات طبیعی مردم در زمینه گرانی بنزین و بار طاقت فرسای آن می شد به گونه ای سنجیده تر عمل کرد تا حوادث تلخ بعدی رقم نخورد.
اما حادثه تلخ و جگرسوز سقوط هواپیمای مسافربری و جان باختن تعداد زیادی از هموطنان عزیز و مسافران بیگناه دیگر کشورها در میان حوادث اخیر آنچنان جانکاه و دردناک است که فکر کردن به آن هم بر روح لطیف انسانی، ناخن تنفر و بیزاری می کشد و این سوال مهم را به ذهن متبادر می کند که آبشخور این اتفاقات بنیان کن و هستی سوز که یکی از پس دیگری، حیات یک ملت را به بازیچه گرفته اند، در کجاست و ریشه در کدام کویر بی تدبیری و کج اندیشی دارد؟
بدون تردید خطای انسانی جزیی از ذات گفتار و کردار بشر است اما سقوط هواپیمای مسافربری و متلاشی شدن پیکر دهها انسان بیگناه را که صرفا براساس اعتماد به تخصص و تعهد مسئولان و متولیان امر، قدم بر پلکان هواپیما گذاشته بودند، نمی توان در قالب ارزان و مسئولیت گریزانه «خطای انسانی» تعریف و خلاصه کرد و چنین القا نمود که از این اتفاق، گریزی نبوده است.
باتوجه به حوادث هفته های اخیر، حتی کودکان این مرز و بوم نیز می دانستند و احتمال می دادند که هر لحظه تیری از کمان خصم فرود آید و جان فرزندان این مرز و بوم را نشانه بگیرد. پس چگونه است که صاحب منصبان ریز و درشت این کشور که درقبال برخورداری از مزایای منصب و موقعیت خود، مسئولیت مدنی، اخلاقی و قانونی دارند، به این موضوع بدیهی فکر هم نکرده بودند که بعد از پرتاب موشک به پایگاه آمریکایی احتمال پاسخگویی، لااقل در سطح حداقلی آن را پیش بینی کنند و برای آن در حد امکانات و مقدورات موجود، تمهیدات لازم را به عمل آورند و برای مدتی معقول، پرواز هواپیماهای مسافربری را ممنوع کنند؟ چرا و بر اساس چه منطقی، مدیرانی که قابلیت و توانایی تشخیص اتفاقات ابتدایی و بسیار محتمل در حوزه فعالیت خود را ندارند، حق تکیه زدن بر کرسی هایی را برای خود روا می دارند که ردای آن بر قامت توانمندی هایشان بسیار نامتناسب و نامتقارن است؟
این اتفاق نابخشودنی نشان می دهد مثل بسیاری از امور دیگر به دلیل تعدد مراکز تصمیم گیری، فقدان مدیریت علمی و تخصصی و سپردن مسئولیت های مهم به سهمیه های عدالت سوز، این مردم رنج کشیده باید همچنان منتظر قسمت های بعدی سریال تکراری حوادث تلخ و دهشتناک بعدی باشند. به قول فردوسی :
که هرگز به نادان و بیراه و خرد
سلیح بزرگی نباید سپرد
که چون بازخواهی، نیاید به دست
که دارنده ز آن چیز گشته است مست
اتفاقی که نباید، رقم خورده است.مسلماً هیچ انسان عاقلی آن را عامدانه نمی داند اما از این خطای فاحش و پنهان کاری پس از آن هم نمی توان و نباید گذشت چون حقوق انسانی، مدنی و اجتماعی عامه مردم به آن وابسته است. کسانی که سکان کشتی زندگی یک ملت را در دست گرفته اند نمی توانند و حق ندارند بدون تدبیر و چاره اندیشی لازم، قدم در راه و عرصه ای بگذارند که برای آن قابلیت و استعداد لازم را ندارند.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران، دوشادوش همه هموطنان شریف خود، در اندوه پرپرشدن گل وجود فرزندان وطن و سایر جان باختگان حوادث اخیر، در فضای زندگی فرهنگیان کشور مارش عزا را طنین افکن می کند و در کنار خانواده های جان باختگان بیگناه، خود را عزادار و سوگوار می داند و از متولیان امور موکدا می خواهد ضمن رسیدگی شفاف و بدون اغماض به گناه نابخشودنی خاطیان و مسببین این فاجعه انسانی، عرصه مدیریتی کشور را از بیماری مزمن بی تدبیری و مدیریت قبیله ای و غیرعلمی برهانند.
شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران – ۲۵ دی ۱۳۹۸
