به مناسبت روز جهانی نه به اعدام.
میدان لوکزامبورگ ـ ساعت ۱۶.
نسرین ستوده آزاد باید گردد!
ایران ما آباد باید گردد!
Fédération EUROPERSE
کشتار و خونریزی همیشه به درازای تاریخ وجود داشته است. سر بریدن ها، گیوتین ها، دشنه آجین کردن ها،نقره داغ کردن ها، زنده زنده در لای دیوار گذاشتن ها، سنگسار ها، دار زدن ها، تیرباران ها، صندلی الکتریکی ها و اتاق های گاز، مثال هایی از این اعمال زشتی هستند که مانند لکه سیاه و ننگی برپیشانی بشر ثبت شده و در پرونده انسانیت سنگینی می کنند. چه بسا سر انسان های بیگناه و آزاده ای به خاطر عقایدشان، به دستور پادشاهان و حکام و مزدوران آنان از تن جدا شده یا طناب دار بر گردنشان آویخته شده و جان و زندگیشان را گرفته اند.
در دوران شروع بازگشت استبداد دینی، کشتار از همان مدرسه علوی، در پشت بام اتاقی که خمینی در آنجا بود، آغاز شد و با با تیرباران های جوانان کرد مانند احسن ناهیدها، رهبران خلق ترکمن در گنبد مانند توماج ها، سعید سلطانپورها و سعادتی ها در اوین ادامه یافت. اما رفته رفته تعداد اعدام ها به اندازه ای زیاد شد که دیگر، رگبار مسلسل ها و تیربارها بس نبودند و به طناب های دار پناه بردند که در میادین عمومی شهرها در سراسر کشور توسط حکومت الله رایج شد.
رژیم جمهوری اسلامی، برای ایجاد ترس و وحشت بین مردم ایران، به اعدام های خود بسنده نکرده و پاسداران و بسیجیانش، جوانان وطن را در تظاهرات های آرام خیابانی از چند متری به گلوله می بندند و قلب و مغز آنان را مستقیما نشانه می روند. بارزترین مثال ها در این باره، مرگ ندا، سهراب، پویا و چندین جوان دیگر است. اعدام های جوانانی از کردستان، بلوچستان، خوزستان و آذربایجان، مانند رامین حسین پناهی ها و فرزاد کمانگرها و نوید افکاری ها، نتوانسته اند خللی در مبارزات و خواست های مردم کشور ما به وجود بیاورند و مقاومت مردم روز به روز شدیدتر و تندتر می شود. جنبش دانشجویی ۱۳۷۸، جنبش سبز سال ۸۸ و شورش های ۹۷ و قیام آبان ۹۸ دلایل روشنی برای درستی این گفتار ما هستند.
هم اکنون متاسفانه، ایران بیشترین اعدام های جهان را به نسبت سرانه کشورها دارد. ما در این روز جهانی لغو حکم اعدام، بار دیگر تاکید می کنیم که مخالف هر گونه اعدام در هر شرایط در ایران و جهان هستیم و اعمال آدم کشی حکومت دینی در کشور را به شدت محکوم می کنیم و به خوبی می دانیم تا زمانی که این رژیم پابرجاست، به آدم کشی های خود به شکل های گوناگون ادامه خواهد داد. چاره کار و تنها راه مبارزه با حکم اعدام، پایان دادن به عمر حکومت اسلامی در ایران است. در دولت های دموکراتیک آینده ایران نباید شاهد چنین آمار هایی بود و برای اعدام مخالفان سیاسی و عقیدتی کف زد.
امروزه در زندان های ایران چه می گذرد؟
دراویش گنابادی، بهائیان، دختران انقلاب و زنان مخالف حجاب اجباری، دانشجویان، کارگران، معلمان، وکلا، زنان، اعضای کانون نویسندگان، کردها، آذری ها، اعراب، بلوچ ها، خانواده های کشته شدگان هواپیمای اوکرائین، زیستگران، تلاشگران حقوق بشر، کنشگران سیاسی، خبرنگاران، کولبران فقیر و بی کار، ایرانیان دو تابعیتی، توریست ها و بازرگانان خارجی، جوانان شرکت کننده در تظاهرات های آرام خیابانی، ورزشکاران، هنرمندان در زندان ها شکنجه و در بدترین شرایط نگهداری می شوند. رژیمی که زندانیان را تا لبه مرگ شکنجه می کند، به فکر سلامتی و رعایت نکات بهداشتی آنان در این روزگار کرونایی نخواهد بود. رژیمی که زیر شعار بدحجابی، اسید پاشی به زنان را تشویق می کند و دختران ما را تا پایان زندگی آنان معلول می سازد، به فکر سلامتی، خوشبختی و پیشرفت شهروندان ایران نخواهد بود.
این نمایندگان مستقیم الله در روی زمین، با شکنجه و اعتراف گیری های دروغین و ساختگی از زندانیان و نشان دادن آن ها در تلویزیون و با اذیت و آزار خانواده های زندانیان، به جز تولید نفرت و کینه مردم نسبت به خود، چیز دیگری عایدشان نمی شود. نمی توان برای همیشه، خورشید را در زیر عبا و عمامه، پنهان کرد. به امید روزی که هیچ زندان، زندانبان و زندانی سیاسی و عقیدتی در کشورمان نباشد.
خانم نسرین ستوده، وکیل مبارز و متعهد، به ۳۸ سال زندان و ۱۴۸ ضربه شلاق محکوم شده است. جرم او دفاع از بانوان مخالف حجاب اجباری، دفاع از حقوق بشر و دفاع از کودکان زندانی محکوم به اعدام و مخالفت با احکام اعدام به طور کلی است.
او تنها زندانی نیست. همان طوری که گفته شد، لیست زندانیان شناخته شده و گمنام به هزاران می رسد. از کردستان و آذربایجان گرفته تا بلوچستان و خوزستان، سرتاسر ایران زندان است.
ما هر گز زندانیان قیام توده ها در سال های ۹۷ و آبان ۹۸ را فراموش نخواهیم کرد و قلب ما با آنان و خانواده هایشان می تپد.
ما از آزادی خانم ستوده پشتیبانی می کنیم. خواست او، خواست همه زندانیان و خواست همه ما است.
درود بر نسرین ستوده و همه زندانیان
درود بر همه جانباختگان راه آزادی و مادران و خانواده های داغدار آنان
فدراسیون اروپرس
هشتم اکتبر ۲۰۲۰
