اعلامیه‌ی پایانی دیدار هیأت سیاسی طالبان با چهره‌های سیاسی افغانستان در تهران، بر ضرورت قطع جنگ و خون‌ریزی، استقرار صلح و آینده‌ای عاری از خشونت و منازعه تأکید کرده است. در پایتخت قطر، مذاکرات مجددا جان گرفته و به‌دور از چشم رسانه‌ها، نمایندگان دوطرف در حال چانه‌زنی هستند. در موازات این دو محل، مسکو نیز میزبان هیأتی از نمایندگان دفتر سیاسی طالبان است. طالبان در کنفرانس خبری‌شان در مسکو، از حقوق زنان، افغانستان عاری از تروریزم بین‌المللی، اراده برای صلح و آشتی، مذاکره بر سر نوع نظام آینده و لطف در حق مردم افغانستان به‌دلیل امتناع از حمله بر مراکز ولایات سخن گفتند.
در محافل و مجالس سیاسی، پشت تریبون کنفرانس‌های رسانه‌ای، متن اعلامیه‌های مطبوعاتی، مصاحبه با رسانه‌ها و هرجایی غیر از جبهات جنگ، نمایش صلح‌خواهی، قطع جنگ و ضرورت گفت‌وگو برای دستیابی به توافق سیاسی اجرا می‌شود. در مقام سخن، هیچ یک از طرف‌ها، از سردادن شعار مصالحه و آشتی و ضرورت قطع جنگ و حل سیاسی منازعه‌ی جاری غافل نمی‌شوند. تو گویی کمرها برای مصالحه، قطع جنگ و حل سیاسی این خون‌ریزی رقت‌بار بسته شده اما یک مانع ماوراءالطبیعی مانع به‌جریان‌افتادن این تلاش‌ها باشد.
برخلاف سخنان و مواضع اتوکشیده در کنفرانس‌های مطبوعاتی و اعلامیه‌های رسانه‌ای، میادین و جبهات جنگ اما در خون غرق است. سراسر کشور در تلاطم رگبار و گلوله فرو رفته است. طالبان پس از حدود یک ماه بالابردن فتیله‌ی جنگ و حمله و کمین و شبیخون تا آخرین درجه، تصرف ده‌ها ولسوالی، ویران‌کردن تأسیسات، آتش‌زدن اماکن عامه، وضع قوانین افراطی و بدوی بر مردم در مناطق تحت تصرف‌شان، اکنون دمیدن بر کوس و کرنای مصالحه و مدارا و مذاکره را آغاز کرده‌اند.
آن‌چه عملا در زمین و میدان جریان دارد، عطش سیری‌ناپذیر برای خون‌ریزی است. هرروز، در ده‌ها و صدها نقطه‌ی کشور، ده‌ها هزار گلوله، سینه‌ی آسمان و زمین و نظامیان و جنگ‌جویان را می‌شکافد. آمبولانس‌ها و چرخ‌بال‌های نظامی، هرروز ده‌ها پیکر بی‌جان و نیمه‌جان را برای درمان در شفاخانه‌ها یا گورکردن در قبرستان‌ها منتقل می‌کنند. هزاران جنگ‌جوی طالبان در هفته‌های اخیر در صف طولانی درمان، روی تخت‌های عمل شفاخانه‌های جنوب دیورند یا گورستان‌های روبه‌گسترش در نواحی مرزی تبعید شده‌اند. با شلیک هر گلوله، ترکی در قلب و روح یک مادر، یک همسر، یک فرزند و یک پدر در افغانستان ایجاد می‌شود. جنون جنگ‌افروزی و خون‌ریزی، در سراسر کشور جولان می‌دهد.
آن‌چه عملا در حال رخ‌دادن است، عطش و عقده برای ریختن خون و متوقف‌کردن تپش قلب‌های بیشتر است. دوام این جنون و عقده برای ریختن خون، به هر سرانجامی برسد، آن سرانجام، آشتی و مصالحه نیست. دیر یا زود، این خون‌ریزی رقت‌بار باید متوقف شود زیرا هیچ روزنی به قطع درگیری و خشونت، جز کاهش جنگ، شدت و سرعت گرفتن مذاکرات و دستیابی به یک توافق سیاسی دیده نمی‌شود. هیچ یک از طرف‌ها، توان غلبه‌ی کامل بر دیگری را ندارد. بنابراین، هرچه این خون‌ریزی دوام و قوام بیشتری داشته باشد، زخم‌های بیشتری باز می‌کند. زخم‌هایی که می‌تواند روند متزلزل مذاکرات صلح را متزلزل‌تر، و زمینه‌ها و بسترهای رشد و بازخیزش منازعه و خشونت دیگری را در آینده شارژ کند.
مردم افغانستان شامل همه‌ی طیف‌ها و گروه‌ها، در زمانه‌ای که آسمان آشتی از باروت جنگ تار شده است، نباید در دام هیجان‌های تبلیغاتی و سیاسی که طرف‌های جنگ پهن کرده‌اند، اسیر شوند. این جنون باید مهار شود. همان‌طور که در محافل و مجالس سیاسی و رسانه‌ای، از ضرورت صلح و مذاکره سخن می‌گویید، در میادین و جبهات جنگ نیز، تفنگ‌ها و توپ‌ها را گل بگیرید. این کشور، پس از چند نوبت آوارگی میلیونی، ویرانی در همه‌ی ابعاد، بیوگی و یتیمی نسلی و مصیبت‌هایی که توصیف آن از توان خارج است، دیگر نمی‌تواند بار دیگر یک جنون فراگیر برای کشتار و ویرانی تا مرز آوارشدن همه‌چیز را تجربه کند.
نقل از: اطلاعات روز
Smart war جنگ های باهوش!
مرحله جنگ در منطقه تغییر کرده است و اکنون تکنولوژی بر تر ، از سفینه ، پهپاد و راکت های هدایت شونده با هوش و اینترنت حرف آخر را میزنند.
در نتیجه جنگ سرخپوستی طالبان فقط موجب نابودی خودش خواهد شد چون توانایی های مدرن را ندارد و مورد علاقه مردم و ملت ها نیست.