همه گیری بیماری کرونا درایران هنوزسیر نزولی نگرفته است. کرونا هر روزجان بیش ازصد نفر از هموطن های ما رامی گیرد.اما دراین هنگامه ی عزا ومرگ ،دستگاه قضائی رژیم ازصدور و اجرای احکام اعدام بازنمی ماند.
اعدام مصطفی سلیمی زندانی سیاسی کُرد در سقز، تازه ترین قتل دولتی است که درپی همه گیرشدن بیماری کرونا در کشورصورت گرفت. او را در جوانی به جرم فعالیت در حزب دموکرات کردستان ایران بازداشت و به حبس محکوم کردند. در روز اعدام پا به سن داشت و ۱۷سال از دوره ی محکومیت خود را گذرانده بود. اعدام او پس از ۱۷سال حبس یک اسیرکُشی است. اقدامی است ناقض حقوق بشر و قانون جزا در حق زندانیان محکوم به حبس. خلاف اخلاق است و در خدمت عادی سازی بی رحمی در شرایطی که زندانیان بیش از همیشه به یاری نیازمندند. این قتل هدف مشخصی را دنبال می کند. زهرچشم گرفتن از همه ی زندانیان سیاسی و محکومین جرائم عادی که جهت مصون ماندن از بیماری کرونا، خواهان مرخصی های موقت از زندان اند. نیز پاسخ به مدافعان حقوق بشر و حقوق زندانیان است که این روزها به اشکال مختلف خواهان رسیدگی به وضع زندان ها و آزادی زندانیان هستند.
مصطفی سلیمی در ۸ فروردین سال جاری به همراه حدود۸۰ نفر از هم زندانی های خود برای مصون ماندن از تبعات بیماری کرونا در زندان، از زندان سقز گریخت.او را چند روز بعد مجدداً دستگیرو به زندان باز گرداندند. در بامداد ۲۳فروردین اعدامش کردند. کرونا او را نکشت. جان او را حکومت ولایی گرفت. حکومت شروری که تاکنون هیچ شری در ایران به پای او نرسیده است. بزرگ ترین بلای طبیعی در ایران در چهل سال گذشته ،زلزله ی بم بود. چهل هزار کشته پیامد دردناک آن زلزله بود. جمهوری اسلامی تنها بر اثراصرار بر تداوم جنگ هشت ساله ی ایران و عراق بیش از نیم میلیون از جوانان کشور را به کشتن داد. آماررسمی مرگ و میر بر اثر کرونا در ایران تاکنون رقمی بیش از چهارهزار نفر است. حاکمان اسلامی نزدیک به پنج هزار زندانی سیاسی را از پیر و جوان و زن و مرد، تنها در چند شب و روز در تابستان ۶۷ در زندان ها، بر دار کردند. آمار اعدام شدگان پس از ۳۰ خرداد ۱۳۶۰نیز کم تر از این رقم نبود. این حکومت حتا امروز هم که هموطنان ما در ماتم بزرگ ملی برای قربانیان کرونا به سرمی برند، حاضر نیست ماشین کشتار خود را خاموش کند.
مصطفی سلیمی را اعدام کردند، چون راه حلی برای در امان داشتن خیل عظیم زندانیان از بیماری کرونا در زندان های سراسر کشور نداشتند. او نخستین و تنها قربانی این بی کفایتی ها نبوده و نیست. رقم بزرگ مبتلایان به ویروس کووید۱۹و نیز آمار فزاینده ی فوت شدگان در ایران ناشی از تبعیض و بی عدالتی در جامعه و بی کفایتی و نابخردی رهبر و مسئولان حکومتی در مدیریت بحران کرونا است. تنها کرونا نیست که می کُشد. فقر و بیکاری و دربه دری و تبعیض و بی عدالتی و استبداد انسان ها را می کشد. این دروغ است که می گویند “کرونا دموکرات است”. این افسانه ها را مشتی مفتخور و سخنگویان عدالت ستیز آن ها بر سر زبان ها می اندازند. کافی است نگاهی به ترکیب طبقاتی-اجتماعی انبوه کشته شدگان کرونا در کشورهای مختلف بیاندازیم.
در آمریکا تا کنون بیش از۲۰هزار کشته، یعنی یک چهارم مجموع کشته شدگان جهان بر اثر کرونا، گزارش شده است. تاکنون آمار تقریبی مرگ و میر در جهان ۸۲ هزار نفر است. بنا به گزارشات برخی رسانه ها ۷۰درصد کشته شدگان کرونا در شیکاگو از میان شهروندان سیاه پوست این شهر در ایالت ایلینویز آمریکا است. بیشترین آمار مرگ و میر نیز در سایر ایالات آمریکا مربوط به محله های فقیرنشین است. این گروه از آمریکایی ها پیش از کرونا نیز از تبعیض در همه ی زمینه های اجتماعی، معیشتی و درمانی رنج می بردند. تبعات ناشی از تبعیض نژادی در آمریکا دامن گیرمیلیون ها آمریکایی سیاه پوست است. آن هااغلب فقیرترین لایه های جامعه ی آمریکا را تشکیل می دهند. اما کثیری از سفیدپوستان و دیگر رنگین پوستان آمریکایی نیز از فقر سیاه و خانه به دوشی رنج می برند. تغذیه ی ناسالم تنها برای سیر کردن شکم، بی خانمانی، نابرخورداری از بیمۀ خدمات درمانی، بیمۀ بیکاری، بازنشستگی و مانند آن زمینه ساز اولیۀ ناتوانی جسمی در این گروه از شهروندان آمریکایی است. هر چند فجایع کرونایی در برخی کشورهای اروپایی مانند ایتالیا و اسپانیا تفاوت چندانی با آمریکا ندارد، اما دنیا از آمریکا به مثابه قدرتمندترین کشور سرمایه داری جهان انتظار دیگری داشت.
کرونا نشان داد که سیستم های اقتصادی مبتنی بر سود و بازار و بهره کشی و تبعیض و خودکامگی سیاسی، قادر به مدیریت بحران های طبیعی نیستند. آن ها خود بحران زا و زمینه ساز تخریب کره ی زمین و نابودی انسان و موجودات زنده اند. بالابودن میزان مرگ و میر کرونا در میان لایه های کم درآمد در این کشورها نتیجه ی طبیعی چنین نظام ناعادلانه ای است. فاجعه زمانی آشکارتر می شود که بدانیم عده ای از این رفتگان، از میان سالخوردگان، بیماران زمینه ای و دیگر ناتوانان جسمی و روانی بنابه انتخاب میان بد و بدتر، جان باخته اند. کم نشنیده ایم که در برخی از بیمارستان ها به خاطر کمبود امکانات درمانی، نجات برخی از بیماران را در اولویت قرار داده اند. به زبان ساده گذاشته اند که عده ای بمیرند تا عده ی دیگری زنده بمانند. اما آن جان باخته ها در واقع موجودات تیپاخورده و فراموش شده ای هستند که امروز تنها در آمار و ارقام مطرح شده اند. آمار قربانیان کرونا.
ما را به آمار و ارقام عادت داده اند. خوب و بد، شدت و ضعف ،فایده و ضرر رویدادهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و طبیعی را با کم و زیاد بودن ارقام سنجه می کنیم. اما فاجعه به ویژه در جهان امروز با ارقام اندازه گرفتنی نیست. فاجعه، مناسباتی است که انسان ها را نه در زندگی و نه در مرگ برابر نمی شناسد. مظلوم نمایی های آخوندی در ایران در ادعای ابتلای بالایی ها به کرونا و نمایشات بوریس جانسونی در اروپا لاپوشانی چنین فاجعه ای است.
در کشتار کرونا، ساختارهای اقتصادی -اجتماعی نابرابر، بی کفایتی رهبران و دولت ها، سودجوئی کمپانی ها و صاحبان سرمایه های بزرگ نقشی بیش از ویروس کوید ۱۹داشته و دارند. بسیاری از سرمایه داران، کارشناسان و دولت های حامی آن ها از دو دهه پیش بر گردش و جهش ویروس های مرگزا در جهان آگاه بودند.آن هام ی توانستند اقدامات پیشگیرانه ای بکنند. می توانستند میزان مرگ و میر را کاهش دهند. آن ها و به ویژه شرکت های بزرگ داروسازی می توانستند برای اقدامات حداقلی مانند:
– تولید واکسن آنفلوآنزای فصلی به اندازه ی کافی و توزیع رایگان آن در جهان.
– ایجاد ایمنی بهداشت و دارو از راه کاهش هزینه های دارو و درمان برای مصرف کنندگان.
– ایجاد ایمنی کار و استخدام پرسنل. خودداری از اخراج کادر درمانی به قصد کاهش هزینه ها.
– جمع آوری، ذخیره سازی و بررسی تجارب پیشین جهت کاربست بی درنگ آن ها در پاندمی های بعدی.
– اختصاص بودجه برای کارهای تحقیقی در مورد دست یافتن به دارو یا راه های معالجه، بلافاصله پس از بروز بیماری.
– زمینه سازی های مالی برای تولید واکسن پس از شیوع بیماری.
و مواردی دیگر از این دست، سرمایه گذاری کنند. اما نکردند، چون سودآور نبود.
تنها کرونا نیست که می کُشد. چرخه ی بی رحمی در جوامع بشری شامل: ساختارهای اقتصادی مبتنی بر بی عدالتی، کشتارهای دولتی، اعدام های سیاسی و غیرسیاسی، جنگ های خانمان سوز، ترور و قتل های فردی وگ روهی، تبعیض و خشونت در حق غیرخودی، بهره کشی انسان از انسان، خشونت در حق طبیعت، تخریب محیط زیست و… جان میلیون ها انسان را می گیرد. کرونا رفتنی است. اما این مناسبات خشن و ناعادلانه و پرتبعیض زمینه ساز کروناهای دیگری است. یا باید با چنین بیدادی ساخت و در چنین لجنزاری تا ابد زیست و یا عالم دیگر بباید ساخت و ز نو آدمی.
همه از این میگویند که این سیستم بد است. این سیستم جنگ طلب است، این سیستم استثمارگر است، دولت ها اعدام میکنند، دولتمردان فاسد شده اند و دهها چیز دیگر ، همه هم درست میگویند که جهان را طبقه سرمایه دار و دولتمندان ان به جهنم واقعی و به قصاب خانه ای برای قصابی کردن انسان تبدیل کرده اند و این هر کسی می بینید ، مگر کور و کر و لال باشد و یا خود را به کری و کوری و لالی زده باشد و به قول معروف تنها کلاغ سیاه بود که نریده بود که آنهم رید! کرونا هم آمد و دیگر همه چیز بر ملا شد!
خانم رقیه دانشگری هم که بعد از علنی شدن سازمان چریک های فدائی خلق ایران یکی از بر دستان اصلی فرح نگه دار خائن و همکار جمهوری اسلامی بود و در خیانت ها شریک، مانند اصحاب کهف از خواب چندین دهه برخاسته و می نویسد که : ” دنیای دیگر و دیگر آدمی!” همه مفسر بد و خوب شده اند!
ولی باید ، پرسیده شود که: آیا واقعا مسئله این است که شما هم بگوئید که این دنیا کثیف و آدم کُش است؟ یا اینکه باید گفت و نوشت و تلاش کرد که چطور ؟ و چگونه؟ و بوسیله چه نیروی اجتماعی باید این دنیا را زشت و خونین چهره را تغییر بنیادی داد که ” دنیا ی دیگر و دیگر آدمی!” را متحقق کرد؟
باز هم باید به نویسم که در زمانه ما، انسان مترقی، انسان رادیکال، انسان انقلابی، سوسیالیست و کمونیست ، آن انسانی است که کوشش می کند که طبقه کارگر متشکل، متحزب ، آگاه و مسلح گردد که تواناست که دنیا را تغییر بنیادی دهد و جامعه بشری را نجات دهد و اگر نه، اینکه بگوئیم و یا نگوئیم که چهره این سیستم خونین هست که هست و دنیای خوب ، دنیای دیگر و حتی دنیای کمونیستی و یا ” دنیای دیگر و دیگر آدمی!” هیچ ثمری نداشته و نخواهد داشت و فقط ، برای این است که اثبات زنده بودن خود را به رُخ دیگران و یا بدرستی گفته شود، به رُخ خود کشیده باشیم، کار دیگری انجام نداده ایم! جهان را بربریت و توحش سرمایه داری که “تولدش در خون و چرک انسان بود. ” کارل مارکس کاپیتال، گرفته است و آلترناتیو فقط کمونیسم است . « کمونیسم حرکت طبقه کارگر برای لغو شرایط موجود اجتماعی است. » کارل مارکس و انگلس – نقد ایدئولوژی آلمانی که فقط به پیروزی انقلاب قهری کمونیستی پرولتارها قادر به آفریدن کمونیسم است! دنیای دیگری، جز دنیا کمونیسم، موجود نیست! این را باید خوب درک کنیم! یا مرگ یا کمونیسم!