جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

تهاجم به روژاوا – راحله گوپتا؛ برگردان: آرش گنجی

کوردها فقط خواهان صلح برای ادامه ی تجربیات دمکراتیک خود هستند. این همان چیزیست که بسیاری از ما هم می خواهیم – همان کورسوی الهام بخش در ایجاد تغییرات رادیکال در شیوه ی زندگی

تهاجم به روژوا
رزمندگان کورد ی.پ.ژ در عفرین، شهری که از ژانویه ی ۲۰۱۸ در اشغال ترکیه است. منبع عکس: Kurdishstruggle Flickr

ترکیه در تاریخ ۹ اکتبر تهاجم نظامی خود را به شمال سوریه به قصد حمله به نیروهای سوریه ی دمکراتیک به رهبری کوردها (SDF) آغاز کرد. از همان زمان که در سال ۲۰۱۲ توجه اسد به خیزش های مردمی، بخشی از بهار عرب، در جنوب معطوف شد و منطقه ی خودمختار روژاوا در شمار سوریه بنیانگذاری شد، ترکیه در پی یافتن فرصتی برای نابودی آن لحظه شماری می کرد و این دیگر یک راز آشکار است.

به زعم رئیس جمهور اردوغان، مبارزه ی کوردها برای تعیین سرنوشت خویش در جنوب غربی ترکیه به رهبری پ.ک.ک (حزب کارگران کوردستان) که از سوی مقامات آن کشور ذیل عنوان «تروریست» ممنوع شده، در پیوند نزدیک با پ.ی.د (حزب اتحاد دمکراتیک) در روژاوا قرار دارد.

تردیدی نیست که ایدئولوژی آن ها یکی است و آن هم از سوی رهبر مشترکشان، عبدالله اوجالان، فرموله شده. او بیست و یکمین سال حبس خود را در زندان ترکیه می گذراند. اما اصل تشکیلاتی پ.ی.د عبارت است از کنفدرالیسم دمکراتیک: سیستمی از دمکراسی مستقیم، پایداری بوم شناختی و دربرگیری قومی، جایی که زنان در خصوص قانونگذاریهای جدید از حق وتو برخوردارند و در تمام مناصب سازمانی در کنار مردان حضور مشترک دارند.

پس از زمان کوتاهی که از شکل گیری تجربه ی دمکراتیک روژاوا گذشته بود، ازدواج کودکان، ازدواج اجباری، جهیزیه و چندهمسری ممنوع اعلام شد؛ قتلهای ناموسی، خشونت و تبعیض علیه زنان جرم انگاشته شد. روژاوا تنها بخش از سوریه است که در آن امور شریعت برانداخته و دین به حوزه ی خصوصی سپرده شده.

این طرح کلی همان جامعه ای است که بسیاری از ما در تمام زندگی برایش جنگیده ایم – و با این حال چونان پنهانی ترین راز در دنیا نگه داشته می شود. برای خیلی ها تا امروز روشن شده که وقتی کار به جنگ علیه دولت اسلامی (داعش) برسد کوردها راسخترین چکمه های زمین را دارند. عمده ی محکومیتی که امروز به طور گسترده تهاجم ترکیه را هدف گرفته این نکته را نیز در خود دارد که ایالات متحده هم پیمان وفادار خود را رها کرده. و با این که نمی توان در آن تردید کرد، حالا آن چه عده ی کمی از آن باخبرند این است که نوعی از جامعه در شرف ویرانی است.

به تقریب از همان موقعی که ایالات متحده و هم پیمانهای اروپایی اش برای کوردهایی که در نبرد معروف کوبانی در شمال سوریه در محاصره ی داعش بودند پوشش هوایی ایجاد کرد اوضاع درست و درمان نبوده. نبرد کوبانی بیش از چهار ماه از سپتامبر ۲۰۱۴ تا ژانویه ی ۲۰۱۵ به طول انجامید.   

ایالات متحده دل خوشی از کمک کردن نداشت زیرا ترکیه، هم پیمانش در ناتو، از شکست کوردها در برابر داعش سودمند می شد. ورود ایالات متحده به جنگ، وضعیت را البته به نفع کوردها تغییر داد. با این حال، رابطه ای که در آن میان شکل گرفت کاملاً شکل داد و ستد داشت. زمانی که به دلیل بمباران های هوایی جز ویرانه ای از کوبانی باقی نبود، ایالات متحده هیچ وجهی برای بازسازی فراهم نکرد که هیچ حتا فشاری هم به ترکیه نیاورد تا برای ورود مصالح مورد نیاز فوریِ بازسازی به روژاوا مرزهای خود را باز کند.  

در واقع، تا زمان شکست نظامی داعش و مرزبندی های متناوب کوردستان عراق، روژاوا عملاً در محاصره بود. از ایالات متحده انتظار نمی رفت نفعی در جامعه ای داشته باشد که بر مبنای اندیشه های ضدسرمایه داری و ضدپدرسالاری و خلاصه خلاف هر چه آمریکا مدافع آن است بنا شده.

کوردها هم هیچ توهمی درباره ی ابرقدرتی که ناگزیر به آن متکی شدند نداشتند و می دانستند به مجرد آن که ایالات متحده میدان را خالی کند سر و کله ی ترکیه پیدا خواهد شد. حتا می توان گفت منتظر تخلیه ی ایالات متحده هم نبودند. عفرین، غربی ترین کانتون، در ژانویه ی ۲۰۱۸ هدف هجوم ترکیه قرار گرفت و از آن زمان تحت اشغال است. در فوریه ی ۲۰۱۹ آخرین دژ داعش در باغوز فروپاشید. در این ماه ها ایالات متحده در حال ترک است گرچه این نظر قوت دارد که داعش هنوز تمام نشده.  

هم اکنون دوازده هزار اسیر داعشی (و صد هزار زن و کودک، اعضای خانواده های جنگجویان داعش) در دستان کوردهاییست که در تأمینات خود تحت فشار شدید قرار دارند و حالا باید تمرکز خود را به تهاجم ترکیه معطوف دارند. این زندانیان و این اردوگاه ها مکان های به غایت خطرناک است، جاییست که جنگجویان داعش هم اکنون در حال گروه یابی و آغاز مجدد حملات خود هستند.

در شورش هایی که در این اردوگاه ها شکل گرفته، زمانی که داعشی ها قصد داشتند زنان نامربوط به داعش را مجبور به پوشیدن اسلامی کنند، عده ای از زنان کشته شده اند و عده ای مجروح. ترکیه نیز داعش را مجهز به تسلیحات کرده و خود به گذرگاهی برای جنگجویان داعش بدل شده تا از مرزش با سوریه که به نام بزرگراه جهادی شناخته می شود عبور کنند. اگر این زندانیان به دست ترکیه بیافتند، باید همه منتظر خبرهای بد باشیم.

منبعی در تل عبیاد (نام کوردی: گیرسپی) متعلق به مدیریت خودمختار شمال شرق سوریه، یکی از شهرهایی که هم اکنون بمب های ترکیه بر سرش ریخته می شود، به من اطلاع داد: «نیمی از جمعیت این شهر جا به جا شده اند. نبرد سنگینی در شهر میان ارتش آزاد سوریه که پر از گروه های جهادی است و س.د.ف (نیروهای سوریه ی دمکراتیک) در جریان است. اف.۱۶های ترکیه شهر را بمباران می کنند. من و خانواده ام قصد رفتن به حومه ی شهر را داریم که امنتر است. اگر جهادی ها کنترل شهر را بگیرند، دیگر جایی نخواهیم داشت.»

منبع دیگری از کمیته ی روابط خارجه ی روژاوا معتقد است که شهر خیلی زود سقوط خواهد کرد، سرنوشتی که می شد دفع اش کرد اگر بمباران هوایی انجام نمی شد. و می گفت بمباران هوایی در تمام مرز انجام می شود، در تمام مرز تا شرق تا خود قامیشلی که عملاً پایتخت روژاوا است، و دیروز پنج نفر در آن جا کشته شدند.

کوردها خواهان برقراری منطقه ی پروازممنوع با نظارت نیروهای بین المللی بوده اند. استقرار این منطقه به طور حتم کشتار شهروندان را کاهش خواهد داد و فرصت رزم برابر برای کوردها ایجاد خواهد کرد، به عبارتی میدانی که کوردها استادی خود را در آن نشان داده اند. توقف فروش تسلیحات به ترکیه نیز یک گام مهم خواهد بود. نروژ این کار را آغاز کرده. تاکنون کارزار بلند و بالایی برای تحریم گردشگری و اجناس ترک که وجوه کلانی در خریداری تسلیحات برای آن کشور فراهم می کند به راه افتاده. هم پیمانان ناتو نیز باید به فکر اخراج ترکیه از پیمان باشند. برخی روش های انضمامی دیگر هم هست که بریتانیا، ایالات متحده و اروپا می توانند فشار را بر ترکیه افزایش دهند.

آن چه تا امروز جالب توجه بوده سکوت رئیس جمهور اسد است. هر چه باشد، او و اردوغان دشمنان قسم خورده ی هم هستند. شاید اسد از اردوغان می خواهد کار کثیفی را که خودش در برنامه داشته او به پایان برساند و به این طریق خار را از چشم خود بیرون بکشد. در واقع یک استراتژی خطرناک به این شرح که به یک دشمن اصلی اجازه دهید بخشی از خاک شما را تسخیر کند تا از شر مردم آسیب پذیری که حتا خواهان تجزیه هم نیستند خلاص شوید. کوردها فقط خواهان قرار در صلح برای ادامه ی تجربیات دمکراتیک خود هستند. این همان چیزیست که بسیاری از ما هم می خواهیم – همان کورسوی امید الهام بخش ما در ایجاد تغییرات رادیکال در شیوه ی زندگی مان.

منبع: New Internationalist

https://akhbar-rooz.com/?p=8049 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x