جلال آل احمد در آخرین روز های زندگیش یک عکس مشهوری دارد در ویلایی در اسالم ، در سال ۱۳۴۸.در جلو کلبه دو کوبه شان که در کتاب غروب جلال نوشته همسرش سیمین دانشور همین کلبه دوکوبه با همین عکس جلد کتاب را مزین کرده است.
جلال ایستاده روبه دوربین با چکمه و تکیه داده به عصا با موهای سر وصورت به تمامی سفید که آدمی را بیاد ارنست همینگوی می اندازدقبل از آن که گلوله ای در مغز خود خالی کند.با پیراهنی چهار خانه که آستین دست چپش کمی بالارفته است و دست راستش بنظر می رسد باند پیچی شده باشد. با چشمانی جمع شده که دارد به دور دست ها می نگاه می کند. ومعلوم است که دارد به چیزی فکر می کند .یا دارد فکری را در مخیله اش بالا و پائین می کندو می خواهد به پاسخی روشن و صریح برسد،این را از حالت چشم هایش می توان فهمید.
در کنار او کسی است که بهانه این عکس و آن ذهن در گیر جلال بود؛مصطفی شعاعیان.
چریکی به تمام با هیبتی مردانه وهیئتی خوش تراش که در آن سال ها در پی آن بود جبهه ای از همه نیروها برعلیه رژیم سامان دهد. بهمین خاطر به اسالم رفت تا با آن زبان شیرین و تند و تیزش جلال را متقاعد کند از مبارزه مسلحانه و تشکیل جبهه دموکراتیک حمایت کند.در سمت چپ جلال ایستاده است. شانه به شانه او و در کنارش تنه بلند بالایی از یک درخت که به احتمال باید درخت توسکایی باشدبا همان پرسپکتیو.با لبخندی ملیح بر لب و نگاهی که پنداری دارد آمدن یا رفتن کسی را دنبال می کند.
بر ما معلوم نیست در آن روز و روز های بعد که هوا بارانی بود و دریا بیقراری می کرد بین مصطفی و جلال چه حرف و حدیثی رد و بدل شد.نه جلال از این ملاقات حرفی زد و بواقع فرصتی نیافت ونه شعاعیان.
تنها در سال هایی بعد که نه جلال زنده بود ونه مصطفی،برادر جلال ؛ شمس آل احمد گفت: شعاعیان به اسالم آمد تا جلال را ترغیب کند از مبارزه مسلحانه حمایت کند . شعاعیان به جلال گفت:وقت آن است که بجای کلمه به سوی شاه گلوله پرتاب کنیم.
نیک طبعان روزگارعکس مصطفی رااز کنارعکس جلال جداکردند در حالی که جلال شانه به شانه شعاعیان بود، سمت راست او ایستاده بود. شعاعیانی که ذره ای حاضر نبود از سوسیالیسم و برابری کوتاه بیاید. واین جدا کردن علت داشت .تا جلال جلالی باشد که آن ها می خواهند.
