در زندان های جمهوری اسلامی، فشار و سرکوب تشدید شده است. طی همین ماه گذشته جدا از اعدام‌هائی که برای ارعاب مردم و با هدف جلوگیری از برآمد مجدد جنبش توده‌ای صورت گرفته‌است، زندانیان سیاسی به اشکال مختلف در معرض مرگ تدریجی قرار گرفت اند. نادر مختاری جوان ۳۵ ساله‌ای که در جریان اعتراضات آبان ماه ۹۸ در اثر ضربات باتوم به کما رفته بود، به دلیل عدم مراقبت‌های پزشکی در ۲۹ شهریور در زندان جان باخت. روز سه‌شنبه حکم اعدام حیدر قربانی در دیوان‌عالی کشور تائید شد. او یکی دیگر از زندانیان سیاسی و از هموطنان کرد است که در سال ١٣٩۵ در شهر سنندج با پرونده سازی وزارت اطلاعات دستگیر شده و به اتهام «قیام مسلحانه» علیه جمهوری اسلامی به اعدام محکوم شده بود. چهار تن از هموطنان عرب: علی مطهیری، حسین سیلاوی، علی خسراجی و علی نجدم نیز که در سال ۱۳۹۷ بازداشت شده بودند، به اعدام محکوم شده و حکم آن‌ها در دیوان عالی تایید شده‌است. نسرین ستوده وکیل شجاع و مبارز کشورمان به خاطر ابتدائی ترین خواست انسانی چهل و چهار روز است، در اعتصاب غذا به سر می‌برد و هم اکنون در بدترین شرایط زندگی در بخش سی‌سی‌یو زیر فشار روحی قرار دارد. محمد نوریزاد که مدت‌هاست علیه شخص خامنه ای با شجاعت دست به افشاگری زده است در زیر شکنجه قرار دارد و قرائن حکایت از توطئه ای برای قتل او دارند.
شرایط زندان‌ها در تمامی کشورها یکی از شاخص‌های رفتار حکومتیان با مردم خویش است. در جمهوری اسلامی نیز وضعیت زندان‌های سیاسی و رفتاری که با آن‌ها صورت می‌گیرد آئینه‌ا‌ی‌ست که چهره کریه حکومت را می‌توان در آن دید. در این رژیم که هر کس پرونده‌ی خونین‌تری دارد به مقام و موقعیت برتری می رسد، طبیعی است که با جان زندانیان چنین رفتار کنند. شرائطی که هم اکنون بر زندان‌های رژیم حاکم شده، ادامه‌ی همان سیاستی است که ابراهیم رئیسی یکی از جلادان کشتار ۶۷ را بر مسند قدرت نشانده‌است. زندانیان سیاسی در ایران همواره گروگان حکومت بوده و بیش از چهل سال است که مستبدان حاکم آن‌گونه‌ای که خواسته‌اند و در اندازه‌ای که توانسته‌اند، زندانیان را وسیله‌ی فشار به جامعه و ابزاری برای ارعاب مردم قرار داده اند. اکنون که حکومت در وحشت خیزش دیگری و در معرض تهاجم قدرتمندتری قرار دارد، دیوانه‌وار می‌کوشد با سرکوب خشن مردم در زندان و بیرون از زندان، برآمد جنبش اعتراضی را به عقب بیاندازند.
اما جمهوری اسلامی بیهوده آب در هاون می کوبد. جنبش مردم ممکن است با سرکوب مدت کوتاهی عقب انداخته شود، اما شکم‌های گرسنه‌ی کارگران و زحمتکشان با سرکوب سیر نمی‌شود و خواست آزادی برای مردم ایران به خصوص برای نیروهای آگاه و تحصیل‌کرده با گلوله خاموش نخواهد شد. مطالبات میلیون‌ها زحمتکش کشورمان و صدای حق طلبانه و خواست آزادی را با بریدن زبان‌ها و دوختن دهان‌ها نمی‌توان پاسخ داد. تیغی که حکومت به روی مردم می کشد و طناب داری که بر سر زندان‌های هر شهر برپا می‌کند، انعکاس وحشت از برآمد توده‌ای است. جنبش مردم بدون شک شعله‌ور خواهد شد. اما هر چه سرکوب شدیدتر شود، به همان اندازه مقابله با سرکوب رادیکال تر می‌شود و سرنوشت حکومتیان دردناک‌تر رقم خواهد خورد. این پیام را حکومت و دستگاه مجری آن می‌بایست آویزه‌ی گوش خود کنند.
حزب چپ ایران(فدائیان خلق) نسبت به تداوم وحشی‌گری‌های حکومت و تشدید فشار خصوصا در زندان‌ها به مستبدان حاکم هشدار می‌دهد. تداوم این سیاست‌ها جز ویرانی بیشتر و افزودن بر خشم مردم علیه نیروهای مستبد حاکم، حاصل دیگری در بر نخواهد داشت. برای مقابله با ادامه‌ی این سرکوب‌های حکومت، باید صفوف خود را هرچه فشرده‌تر سازیم. ما از همه‌ی نیروها و سازمان‌ها، احزاب سیاسی و نهادهای دموکراتیک بار دیگر دعوت می‌کنیم، به هر شکل و در هر اندازه ای که می توانند مبارزه‌ی متحدانه خود را علیه این بیدادگری ها تشدید کنند. زندانیان برای ایستادگی، مردم برای مقاومت و مبارزه از حرکات مشترک ما نیرو می‌گیرند. آن‌ها را در مبارزه علیه حکومتی که بنیادش بر ظلم و ستم و تبعیض و استبداد استوار است، تقویت کنیم.
از سوی دیگر تداوم اعتصاب غذا در زندان نشانه‌ی روحیه ایستادگی در برابر استبداد حاکم است. این روحیه ستودنی و ارزشمند است. ما به نسرین ستوده و دیگر زندانیان سیاسی به خاطر مقاومت‌شان درود می فرستیم. این عزیزان بدانند که اگر جانشان برای دژخیمان مستبد فاقد ارزش باشد، اما برای مردم ایران دُر گرانبهائی است که می بایست از آن محافظت شود. پیشنهاد می‌کنیم که آن را بیش از این به خطر نیاندازند. بدون تردید جمهوری اسلامی نه تنها در قبال جان و زندگی عزیزان از دست رفته پاسخگوست، بلکه مسئول به خطر افتادن زندگی زندانیانی نیز هست که در حال حاضر تحت شرائطی طاقت فرسا در زندان ها به‌سر می‌برند.
هیئت سیاسی اجرائی حزب چپ ایران(فدائیان خلق)
۲ مهر ۱۳۹۹ – ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۰
