چکامه اگردر پردهی امید نیست
که نغمه ساز میکند
و کلام اگر مدام
زخمه به تارِ ملال میزند،
سزاوارِ سرزنش اش به شمار نیارید.
بسیطِ تخیّل شاعر آینه یی ست
در معبرِ واقعه
قامت کشیده هوشیار وگوش بزنگ ؛
و شعر
خود تجلّی بازتابِ تجربههایی ست
غسل کرده در آبشارِ عاطفه.
[ و دریغا
که در این وانفسا
طعمِ حنظل دارد همهی حادثهها . ]
***
هان،
خرده گیران!
پس این گفته به یاد آرید
تا به افترایِ سخن تلخی
دگرم دل میازارید .
***
تیبوران – ۲ دسامبر ۲۰۱۴