ستونِ بیستونم، جان دریا
روانِ آبی وُ ژرفِ ثریا
خروش و خشمِ طوفان، بغضِ باران
غریوِ بَبرِ رعدِ ناشکیبا
سکونِ پاره ابرِ سقفِ هامون
زلالِ چشمه جنبِ سنگ خارا
سترون مانده ام، خشکم، هلاکم!
پُزیدونا! درآ از قعر دریا!
بکوبان ابر تیره بر سرِ ابر
بباران ابر و جاری کن جهان را
ببار و جنگلِ جانم جوان کن
که بگشایی به حکمت این معما
