من که خاک بودم از اوّل، محبوبم!
این بارانِ دیوانه ی تو بود
که مرا شُست و برد.
من که خوابیده بودم، عزیزم!
این بویِ مویِ خیسِ تو بود
که زیر این درختِ انار بیدارم کرد.
و این منم اکنون:
اناری که خونش این خاک را سرخ کرده ست
سلیمان: بر اندوهش می گرید
و مور: با شادمانی دانه هایش را می برد.
اِسِن- میانه ی فروردین ۱٣۹۵
تصویر متن:
Aryan Arian
