جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

خطاب به شاه اللهی، حزب اللهی و دیگر بت پرستان؛ وطن خواهی به گفتار است، یا کردار، یا هر دو؟ – امیرحسین لادن

 مردم ایران

مانند میلیونها ایرانی، دیگر ،”سلطنت” را بهر نوع و شکل آن باور نداریم.

مانند میلون ها ایرانی، دیگر ، دخالت “مذهب” و “آخوند” را در سیاست و اداره ی کشور، بهر نوع و شکل آن نمی پذیریم.

این “باور نداشتن و نپذیرفتن”، بر اساس تجربه ی چند صد ساله ی سلطنت، و دخالت مذهب و آخوند، و نتایخ تخریبی و بازدارنده ی آن در میهن مان می باشد. “ما مردم ایران” پس از قرن ها بندگیِ سلطان، رعیتیِ شاه، و قیمومتِ (آقابالاسری) آخوند، تحت کنترلِ حکومت های خودکامه و خداسالار، بالاخره به این نتیجه رسیده ایم. آنچه از لابلایِ برگهای تاریخ آموختیم، زمینه ی دیکتاتورپرور و بُت سازِ میهن مان، و فرهنگِ احساساتی و روش شعاریِ مردم مان بود. مردمی که بارها، بدون بررسی و پی بردن به کنه مسائل، اراده شان را تسلیم و انتخاب شان را واگذار کرده اند.

همراهی و همکاری “روحانیت” با سلطنت، تأئید و تبانیِ شان با یکدیگر، به بیداری ما کمک کرد. آموختیم که روحانیت، با گسترشِ موهومات و خرافات، – کشور را عقب مانده، – مردم را درمانده و – فرهنگ مان را آسیب دیده کردند. خداسالاریِ سلطنت، – بت سازی و بت پرستی و مقبولیت زور را در جامعه نهادینه کرد. مذهب و روحانیت، با ترویجِ خرافات و موهومات، – “کم دانی” مزمن را در اذهان مردم جا سازی نمود. این بت سازی و بت پرستیِ مان بود، که شاه و خمینی را به عرش بُرد، به خدائی رساند، و ما را به این روز و روزگار انداخت!  (1)

فاجعه، زمانی بصورتِ عُریان خودنمائی کرد، که آخوند جانشین شاه، و مذهب جایگزین سلطنت خداسالار شد. آموختیم، زمانی که “رهبر” را به عرش می رسانیم – خودمان را تا قعر زمین تنزل داده ایم؛ و انتخاب و اراده مان را تسلیم کرده ایم. آموختیم، زمانی که رهبر (شاه یا امام)، در عرش خدائی می کند، ما دیگر دسترسی به او نداریم! از اینرو خردگرائی و مسئولیتِ شهروندی حکم می کند، از سلطنت که باعث سقوط شخصیتِ انسان می باشد، فاصله بگیریم؛ و از خرافات مذهبی و آخوند که نابود کننده یِ شعور انسان هستند، دوری کنیم. 

ما در “اندیشکده آگاهی و شناخت”، مانند میلیون ها تن از هم میهنان مان، به آزادی و برابری انسان (همه یِ انسان ها) باورمند هستیم. با نلسون ماندلا که انسان ها را به دو گروهِ “دانا” و “کم دان” تقسیم می کند، هم باوریم. ماندلا گفت: سه پدیده یِ “نژاد، جنسیت و مذهب”، ما را از یکدیگر متمایز نمی کند، بل که انسان ها، تنها به دو بخش تقسیم شده اند: “دانا” و “کم دان”. سپس این “کم دان ها” هستند که مردم را از طریق تبعیضِ نژاد، جنسیت و باورهای مذهبی از یکدیگر جدا می سازند، دور می کنند و تضادها را رقم می زنند. ما در اندیشکده، با آن عده از ایرانیانِ آگاه که امروز به این نتیجه رسیده اند، که دوران “ارباب رعیتی” و “امام اُمتی” سپری شده و انسان عاقل و بالغ نیازی به شاه و امام (ارباب و آقابالاسر) ندارد، همراه هستیم.

واژه ی “کم دان” را چند سالی است بکار گرفته ام، زیرا با واژه ی “نادان” مشکل دارم. واژه یِ نادان، شبیه “صد در صد” است؛ نه شانسی برای طرف باقی می گذارد و نه جائی، برای شک و تردید!؟ من شخصن (شخصاً) “جام جهان نما” ندارم که در مورد کسی، چنین ادعائی بکنم، بنابراین از واژه ی “کم دان” استفاده می کنم، که چنانچه عادل باشیم، می تواند شامل همه مان باشد. در ضمنی که نباید انتظار داشته باشیم که یک آدم دانا و یا یک انسانِ پاک سرشت، هیچ اشتباهی نکند، عیبی نداشته باشد، و کوچکترین گناهی از او سر نزند!!!

کشور ایران

“همه مان می دانیم که ایران، یکی از کشورهای ثروتمند جهان است و می تواند از همه ی فرزندانش به نحو احسنت نگهداری کند. ما باور داریم که ایران و تمام ثروت های طبیعی و ملی کشور، و همه ی داده هایش، متعلق به ملت ایران است؛ نه به شاه و شاهزاده ها و نه به امام و آقازاده ها (زالوزاده). پس چرا ملت ایران، در فقر و درماندگی غوطه ور می باشد؟ پاسخ در حکومت هایِ خداسالار و دیکتاتوری و فردی، خلاصه می شود. حکومت هائی که قرن ها مدعی مشروعیت الهی بودند؛ سلطنت های ظل الهی و توهمِ موهبت الهی؛ و نفوذ مذهب و دخالتِ آخوند؛ که پیوسته بر کشورمان سوار بودند و حکومت کردند.  (2)

حکومت خداسالار، چون مدعیِ مشروعیت الهی است، نه نیازی به مردم دارد و نه ارزش و اهمیتی برای آنان قائل است. دو ماجرای زیر، بی ارزش و ناچیز بودنِ مردم را به نمایش می گذارد:

– پس از کودتای ۲۸ مرداد ؛ تظاهرات گسترده ای در اعتراض به محاکمۀ مصدق و دیگر اعضای جبهۀ ملی، برپا شد. دانشگاه، مدارس و بازار تعطیل شدند. مردم با شعار “مصدق پیروز است”، راهپیمائی کردند. “سرلشگر نادر باتمانقلیچ ، رئیس ستاد ارتش، در اجتماع افسران در آمفی تآتر دانشکده افسری، نهضت مقاومت را مورد حمله قرار داد و گفت: “اگر قرار باشد، که ما چهارده میلیون را بکشیم، می کشیم، تا بر یک میلیون نفر حکومت کنیم.”  (3)  

– در بهبوحه ی جنگ ایران و عراق، زمانی که ایران دستِ بالا را در جنگ پیدا کرده بود؛ پیشنهاد صلح و پرداخت غرامت به تضمین عربستان و میانجیگری تعدادی از کشورهای غربی به ایران ارائه گردید. اکثر دست اندرکارن رژیم با این پیشنهاد همراه بودند، ولی خمینی مخالفت کرد. نزدیکان خمینی، به او می گویند چنانچه جنگ ادامه یابد، یک میلیون تن کشته خواهند شد. خمینی که اسیرِ تَوَهُم آزاد کردنِ قدس از طریق عراق بود! گفته بود: چنانچه ۱۰ میلیون را بکشند، هنوز ۳۰ میلیون نفوس داریم!  

و اما میهن مان ایران، طی سه هزار سال تاریخِ حکومت های خداسالار؛ تنها سه بار، دولت مردمسالار را تجربه کرده است. مردم مان نیز تنها برای اندک زمانی، بوی آزادی به مشام شان رسیده، و عدالت را لمس کرده اند. قائم مقام، امیرکبیر و مصدق، سه شخصیتِ میهن پرست، پیشرو و خدمتگذار مردم بودند که جمعاً کمتر از هفت سال، فرصتِ خدمتگذاری به مردم و میهن را داشتند. صدارت قائم مقام، یک سال، و صدارتِ امیرکبیر، سه سال و سه ماه بود و هر دو بدستور شاه بقتل رسیدند. دولت مصدق پس از دو سال و سه ماه و پانزده روز با کودتای انگلیسی – آمریکائی ۲۸ مرداد و همراهی محمدرضا شاه سرنگون گردید.

آیا باور کردنی است که طی بیش از سه هزار سال خودکامگی و خداسالاری، تنها سه بار حکومت مردمی و مردمسالار داشته ایم؛ تازه آن هم، تنها برای مدتِ شش سال و شش ماه و پانزده روز!؟ آیا ما لیاقت آزادی و شایستگی مردمسالاری را نداریم؟ آیا رژیم فقاهتی و حکومت آخوندها، در حد شعور و لیاقت مان، می باشد؟ چنانچه پاسخ تان منفی است، چرا و چگونه است که نتوانسته ایم، رژیم فاسدِ فرقه گرا و ضد ایرانی فقاهتی را، براندازی و جایگزین کنیم؟

با آنکه در راستایِ براندازی رژیم، صدها نوشته و مصاحبه و کنفرانس داشته ایم، و طی چهل سال گذشته چهل سازمان و گروه و تشکیلات و حزب ساخته و بر پا کرده ایم، ولی هیچکدام راهی بجائی نبردند، و تشکل ها، یکی پس از دیگری با ناکامی و شکست روبرو شدند و کنار رفتند! مشکل در چیست، که هنوز در رفع و رجوعش بجائی نرسیده ایم؟

ما (اندیشکده) بخشِ بزرگی از این ناکامی ها را، از یکسو، زائیده ی اندیشه هایِ یک بُعدی و کم دانی و کژروی، می دانیم؛ و از سوی دیگر، نتیجه یِ چند کمبودِ فرهنگی مانند – خودخواهی، خودشیفتگی، خودمحوری، جنون مطرح بودن، و ارجحیتِ منافع شخصی، می بینیم. کمبود هائی که همه چیز را پیله وار در خود پیچیده،  گرفتار کرده و باعث ناکامی و شکست شده است. این کمبودهای فرهنگی را نباید نادیده گرفت و نمی توان به آسانی از آن عبور کرد.  

با در نظر گرفتنِ واقعیت های موجود، و با علمِ باینکه چه مشکلاتِ بزرگی بر سرِ راهمان می باشند؛ در حال حاضر، پیشنهادِ اتحاد و اتفاق و پدیده یِ همه با هم، یا سراب و خوش خیالی است و یا گمراه کردن و عوام فریبی است. زیرا “اندیشه ی یک بُعدی و کم دانی” را با حرف و شعار نمی توان تغییر داد. “کمبودهای فرهنگی” که در زندگی و تار و پودمان جاسازی شده اند و بقول معروف “با شیر اندرون شد و با جان بدر شود” را نیز نمی توان با پیام و پیمان، معجزه آسا دگرگون کرد!؟ چنین آشِ شل قمکارِ سیاسی، نه در یک دیگ جا می گیرد، نه می پزد، نه میشه خورد و نه قابل هضم است.

جامعه برای دگرگونی، نیاز به شهروند دارد.

وطن ویرانه از یار است، یا اغیار، یا هر دو؟    مصیبت از مسلمانها است، یا کفار، یا هر دو؟

همه داد وطن خواهی زنند، اما نمی دانم       وطن خواهی به گفتار است، یا کردار، یا هر دو؟

امیرحسین لادن

سه شنبه ۲۲ مهرماه ۱۳۹۹

[email protected]

(۱) مقاله “دانا شدن که آمپول نیست، به آدم تزریق کنند!”، نگارنده 

(۲) “پاسخِ ملت ایران به فرمانده ی سپاه، و پیام به ارتش”، نگارنده (۳) مقاله ” پدیده ای نامعلوم و قلمروئی ناشناخته!!”، نگارنده

https://akhbar-rooz.com/?p=50365 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

2 نظرات
تازه‌ترین
قدیمی‌ترین بیشترین رأی
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها
ج ادی
ج ادی
3 سال قبل

با سلام
آقای لادن عزیز بهتر است بت مرستی را تعریف کنید و برای
دیگران اون اندازه شعور قائل شوید تا بر اساس تعریف معقولی از بت پرستی داوری کنند کی بت پرست هست و کی
نیست. شما مرتب از تئوکراسی و الهیات سیاسی می نالید ولی از زیر ساخت آن یعنی الهیات حرفی نمی زنید. آیا در جامعه ای که حتی بر ذهن اکثر نخبگان اش الهیات سلطه دارد، سلطه تئوکراسی باید امری نامطلوب و غیر عادی دانسته شود؟
نخبگان نابالغی که حتی فرق تئوکراسی و دموکراسی را به لحاظ نظری نمی دانستند و حتما می بایستی جمهوری اسلامی تشکیل می شد و از راه آزمون و خطا و بی اعتنا به تجربیات غرب ،پی ببرند که اسلام و دموکراسی ناسازگار است. اریک فروم در کتاب جزم اندیشی مسیحی ،مفهوم شخصیت انقلابی را به صورت نامتعارف اما معقول تعریف می کند، بروید زحمت بکشید اون کتاب را بخونید و اونوقت یک شخصیت انقلابی را
بر اساس دیدگاه اریک فروم به ما معرفی کنید. انقلابی کسی نیست که شعار انقلابی بدهد یا در انقلابی شرکت کند. انقلابی یک انسان گرای تمام عیار است.
آقای لادن، دموکرات کسی نیست که ثابت کند شاهان یا روحانیون مستبد بوده اند، بلکه دموکرات بودن خودش مفروض نیست و باید اثبات شود. کسی که جشمهایش را بر نظام های دموکراتیک تحت عنوان مشروطه سلطنتی می بندد، فقط ادعای دموکرات بودن دارد و به واقع دموکرات نیست. شما حتی حکومت چند روزه دکتر بختیار را نیز دموکرات نمی نامید، چرا؟
حتما از دید شما امثال بازرگان دموکرات بوده اند ولی دکتر بختیار نبود. حتی دموکرات بودن دکتر مصدق نیز باید اثبات شود.شما شاه اللهی و حزب اللهی را خوب می بینید و حتی
مشروطه خواهان را شاه اللهی می دانید ولی مصدقی ها را مبری از هر انتقاد میدانید. چرا؟
آیا اونها گرفتار کیش شخصیت یا به قول شما بت پرستی نیستند؟
آیا مصدق رو شما ها تبدیلبه بت ککردید؟

کیا
کیا
3 سال قبل

یک جریان سیاسی باید در سطح توده ها پایین بیاید و از این نقطه بجلو توده ها را هدایت کند “برداشتی از لنین”
دانایی و فرهنگ ،روشنفکری و ائتلاف بین سیاسیون را باید نسبی در نظر گرفت.
بیشتر ما مطلق گرا هستیم و یا کنسرواتیو !
انچه روشن است ما با یک حکومت جنایتگر و متشکل روبرو هستیم و گذر از آن به همکاری و تعیین هدف ها با احترام به یکدیگر امکانپذیر است .
جامعه و توده اینگونه عمل میکند ولی سازمانهای سیاسی نه!

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


2
0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x