در کشاکشِ گردشِ ایّام
مخافتِ رخدادی جان بر آشوبنده
بجان می‌‌آرَدَت؛
در تنگِ منگنه ئی
به خود می‌‌فشاردت.
تو زیرکانه، ولی
بدین امیدِ دروغین دل خوش می‌‌داری
که حادثه کابوسی ست
و چندان که از خمارِ خواب
چشم بشویی
وخیمِ واقعه را دگر به یاد نمی‌آری.
***
خود فریبی
موهبتی گران سنگ است
نهان در خمیره‌ی انسان،
قدر بداریم اش،
و در هولِ ناگریزِ فاجعه ها
به کار بگیریم اش.
تیبوران- ۲۵ ژانویه ۲۰۲۱
