صدای مادربزرگ در گوشم زنگ می زند؛ دخترم، هیچ پدیده ای در جهان، نه شرِّ مطلق است و نه خیر مطلق! این دو همیشه در هم تنیده اند، این ما آدمها هستیم که یا به شرِّ آن متمایلیم یا به خیر آن!
زمین در این ایّام شاهد روزها و شبهای پُر درد و رنجی ست که آدمیان خود بر خود و محیط زیست خود تحمیل نموده اند. آدمیانی که به هیچ نمی اندیشند، جزمصرف، رفاه و توسعه، آنهم به هر قیمت. یعنی همان فلسفه-ی زیستی که با شتاب، ما را از آدمیت خود دور و تُهی نموده و می نماید. به کجا چنین شتابان؟ کس نمی داند! سرها در گریبان است! کس نمی پرسد!
مادرمان، زمین! روزها و شبهای سختی را می گذراند، بچه هایش که ما باشیم به مَنجنیق عذاب اندریم چو ابراهیم. منجنیقی که خود برافراشتیم و خود بَر آن شدیم. مویه کنان گویدمان؛ بسیار بر تو گفتم و نیاموختی، و اینک دگربار روزان و شبانِ پُر درد بَر خود و من آوار نمودی.
ویروس کرونا چندیست به روند زیست آدمی بر کره-ی خاک، فرمان ایست داده است. “ایست” بدان سبب که تا شاید به خود آئیم، و از خود بپرسیم؛ ما را چه می شود؟
این ویروس، جان بسیاری را گرفته است و بسیاری را دچار دردی الیم ساخته، اما این همه-ی ماجرا نیست که رسانه ها به سمع و نظر می رسانند. همانگونه که مادر بزرگ گفته بود، این ویروس چهره-ی دیگر یا وظیفه-ی دیگری نیز دارد. خیریّت این بلا (ویروس) آنست که، پرده-ی ساتری را که آدمی، خود با فلسفه-ی زیست خویش در مقابل چشمان خود کشیده، بواسطه-ی ظهورش به کنار کشیده و همچنان می کشد.
پرده کنار میرود، از ایالات متحده آمریکا، اولین و پُر نخوت ترین دمکراسی جهان تا کوچکترین کشور استبداد زده-ی آفریقا یا آسیا. تا که مردمان به چشم خویش ببینند بی عدالتی را، تبعیض را و نابرابری را.
ببینند و بدانند و بکوشند تا عنان مدیریت جوامع خود از دست زر و زور و تزویر مداران حاکم بستانند. و بر خود نهیب زنند که، عدالت اجتماعی موهبتی الهی نیست که از آسمان نازل شود و یا به یوزگی از جبارانِ حریص و آزمند ستانده شود. عدالت اجتماعی موهبتی ست زمینی که از طریق همیّت انسانی و با تلاش بی وقفه در فضائی آکنده از دمکراسی و آزادی و در گستره-ی جهانی بهم پیوسته-ی حاصل خواهد آمد.
بایست که از انسانیت و حفظ محیط زیست، بدور از هرگونه تبعیض، پرچمی سازیم و فراموشمان نگردد که، ما آدمیان در همیاری با هم است که می توانیم زیست زمینی مان را انسانی نمائیم، و برای فرزندانمان ودیعه ای نیک به یادگار گذاریم. تا این زنجیره-ی انسانی با برخورداری از این اتیه-ی زمینی بتواند چنان که در شأن و کرامت انسان است به زیید و تداوم یابد.
شک نیست بلایای طبیعی همراه طبیعی انسان بوده و هست. این بلایا و ضرورت فایق آمدن بر آنها، اگرچه با درد و رنج، اگرچه با مرگ و نیستی، درهرحال تاکنون خود عامل رُشد آدمی نیز در طول تاریخ بوده اند. لیک چنین بنظر میرسد؛ آدمی مشتاق است آگاه و ناآگاه درسهای آموختنی از بلایای طبیعی را هرچه سریعتر به بوته-ی فراموشی سپارد. در همین نقطه است که، انسانیت نیازمند نقش آفرینیِ وجدانهای آگاهِ بشریست، تا به هر طریق مُقتضی نگذارند مردم علل بُروز بلایا را از یاد ببرند و در دامان فلسفه-ی زیست “مصرف، رفاه، توسعه به هر قیمت” در افتند.
گردن نهادن بر بی عدالتی های حاکم بر جهان، جبر محتوم زیست بشری نیست. دنیای بهتری ممکن است و لازمه-ی این ممکن، آگاهی، اتحاد و مبارزه است. آنهم نه در چارچوب ملی، که در گستره ای به وسعت زمین.
بَر ماست که صدای پایِ اِفریتِ راست افراطی، متحجّرین و اصحاب کهف را بر سنگفرش خیابان بشنویم و از فرصت ایجاد شده بواسطه-ی کروناپاندمی برای درانداختن طرحی نوین بر نظم جهانی بکوشیم. باشد که این همآورد، جانِ تازه ای به کالبد جبهه-ی کار و زحمت بدَمَد و بارقه ای از دنیای بهتر و انسانی تر بر فلقِ تیره و تار زمین بتابد.
مارال سعید َ
چه نیکو سخنی:《 عدالت اجتماعی موهبتی ست زمینی که از طریق همیت انسانی و تلاش بی وقفه در فضائی آکنده از دمکراسی و آزادی و در گستره ی جهانی بهم پیوسته حاصل خواهد آمد》
اما باید گفت
تمرکز روی واحد ملی خویش نیز اولویتی را تعریف می کند.