تو بر یال کوه نشسته بودی و
داشتی با ابر های کنار گردو بنان ته دره چیزی به نجوا می گفتی
من ناغافل
یاد چند سرود ناخوانده در شبی در دره های لالون افتادم
به گمانم آن شب پنج نفر بودیم
تا غروب از پسین و پیش دره ها و رودخانه ها گذشتیم و حرف زدیم
خسته که می شدیم سرود می خواندیم
مهرداد مدام می پرسید
چرا شاملو می گوید نازلی بنفشه بود
من وارطان را ندیده بودم
اما می پنداشتم شاملو دیده است
همین طور از زیبایی بنفشه وعمر کوتاه آدمی
حرف هایی زدیم
انوش گفت: این که راز سر به مُهری نیست
بنفشه سمبل عشق است
حرف های دیگری هم زدیم
ماه به میانه های اردیبهشت رسیده بود
و کسی جز باد و تنهایی آدم در پیچ و تاب دره ها نبود
حرف حرف می آورد
وآدمی از هر کجا که شروع می کند
به فصل گریه می رسد
و می بیند در پسین و پیش این کوه ها و دره ها
بوی غربت آدم می آید
و نام کسانی از خاطر باد و ابر می گذرد
وتو بر می خیزی و نگاه می کنی به راه
و می پرسی عجیب نیست
بعد از آن همه ماجرا
گویی در این حوالی اتفاق مهمی نیفتاده است
تنها بفهمی نفهمی این کوه ها و تپه ها کمی پیر شده اند
و خسته و عبوس
دیگر دل ودماغ سرود و ترانه را ندارند
من اما هنوز در حال و هوای آن شب
در دره های لالون بودم
و مدام از خود می پرسیدم
ما آن شب پنج نفر بودیم یا شش نفر.
لالون کجاست
از دو راهی لشکرک در انتهای تهران پارس که بگذریم جاده فشم است.از آن جا می رویم تا دوراهی فشم آن جا جاده ای باریک در سمت راست جدا می شود که می رود به طرف زاگون و گرمابدره .
به زاگون که رسیدیم درسمت چپ جاده باریکی ست که یکراست می رود بطرف لالون چیزی حدود یک ساعت.
در گذشته های دور این منطقه درفصل بهار پر از لاله می شده است و معروف بوده است به لاله گون . لاله گون کم کم تبدیل شده است به لالون.
سه ساعت پیاده در این مسیر که برویم می رسیم به چشمه و آبشار تلخاب که از سه چشمه درست شده است ،چشمه شیرین ، ترس و تلخ.
آب چشمه اول گاز دار و تلخ است و آب چشمه دوم آبی ترش مزه دارد و آب چشمه سوم شیرین است .
بالای چشمه ها آبشار تلخاب است. وبالای آبشار، گوسفند سراست که محلی است برای اطراق شب.
و از آنجا قله خلنوست، سومین قله بلند البرز مرکزی.
سفر به لالون یک برنامه یک و نیم روزه است.
