خانه آلونک نشین (شهباز جنوبی)
منطق هر دو سازمان البته یکی است سازمان ملی پیشاهنگی و سازمان جوانان و نوجوانان هر دو بازوهای حکومت‌های سرکوبگری است که از سازمان‌یابی دانش‌آموزان در تشکل‌های خودشان بیمناک هستند و می‌خواهند آنها از بالا مدیریت و هدایت کنند
این سازمان در سال ۱۳۰۴ تحت عنوان «سازمان پیشاهنگی کشور» با الگوبرداری از کشورهای اروپایی تاسیس شد. هدف اعلام‌شده‌ی سازمان پیشاهنگی برگزاری اردوهایی برای دانش‌آموزان بود که طی آن دانش‌آموزان با مهارت‌های زندگی و بقا و نکات بهداشتی آشنا شوند.
مقدمات تاسیس این سازمان از سال ۱۳۰۴ تا ۱۳۱۴ طول کشید و از ۱۳۱۴ تا ۱۳۲۰ در تهران و شهرستان‌ها تاسیس و گسترش یافت. فعالیت‌های سازمان ملی پیشاهنگی از ۱۳۲۰ متوقف شد و در سال ۱۳۳۲، در سال تحصیلی بعد از کودتای ۲۸ مرداد تجدید سازمان یافت.
سازمان ملی پیشاهنگی تنها یکی از ابتکارات شاهان پهلوی برای سازماندهی جامعه از بالا، نابود کردن سیاست مردمی و تحت انقیاد درآوردن مردم بود. نقشی که در بخش‌های دیگر سازمان‌هایی نظیر سازمان زنان ایران (به رهبری اشرف پهلوی) یا لژیون حقوق بشر بر عهده داشتند.
به شکل معناداری فعالیت‌های سازمان ملی پیشاهنگی در فاصله‌ی ۱۳۲۰ تا ۱۳۳۲ متوقف شده است. یعنی درست در سال‌هایی که شاه جوان هنوز نتوانسته بود سلطه‌ی خودش را به سرتاسر جامعه تحمیل کند و دبیرستان‌ها محل فعالیت سیاسی دانش‌آموزانی با گرایش‌های مختلف سیاسی، به ویژه گرایش‌های چپ و سوسیالیستی بود. بعد از کودتای ۲۸ مرداد و سرکوب وسیع نیروهای سیاسی، که در جریان آن صدها دانش‌آموز نیز بازداشت و روانه‌ی زندان‌ها یا از مدارس اخراج شدند، حکومت کودتا تصمیم گرفت سازمان ملی پیشاهنگی ایران را احیا کند و این سازمان از آن پس تا انقلاب ۵۷ فعالیت کرد.
دستگاه تبلیغاتی حکومت پهلوی در پس اردوهای سازمان ملی پیشاهنگی، که شامل فرزندان خانواده‌های طبقه‌ی متوسط شهری نیز می‌شد، تصویر کریه فقر و فلاکت موجود در روستاها، حاشیه‌ی شهرها و محلات فقیرنشین پنهان می‌شد. پشت لباس‌های سفید و تمیز دانش‌آموزان پیشاهنگ، مراسم تقلیدی ادای احترام به پرچم و دستمال‌گردن‌های قرمز هزاران دانش‌آموز فقیر نادیده گرفته می‌شدند که در سنین نوجوانی یا مجبور به ترک تحصیل می‌شدند و یا به کارهای سخت اشتغال داشتند و بنابراین دچار عقب‌افتادگی تحصیلی می‌شدند. در آثار ادبی به جا مانده از عصر پهلوی آثار بسیاری وجود دارند که تصویر واقعی آموزش و دانش‌آموزان در دوران سلطنت را به خوبی آشکار می‌کنند و ما به مرور برخی از این آثار را معرفی خواهیم کرد و در دسترس قرار خواهیم داد.
مطابق معمول و شبیه به بسیاری از چیزهای دیگر کار ناتمام حکومت پهلوی را جمهوری اسلامی تمام کرد. بعد از انقلاب در سال ۱۳۶۴ مجلس شورای اسلامی این سازمان را به خاطر کمبود امکانات و احتیاج به امکانات آن منحل کرد و سازمان جوانان و نوجوانان را جایگزین آن نمود.
مجلس دانش‌آموزی (که در این‌جا به آن پرداختیم) و خبرگزاری دانش‌آموزی از جمله ارگان‌های این سازمان هستند.
امروزه می‌توان به دو مشکل اساسی در برنامه‌های سازمان دانش‌آموزی اشاره کرد: یکی عدم فراگیری برنامه‌های آن خصوصا برای دانش‌آموزان مناطق محروم و دورافتاده و دیگری تبدیل این برنامه‌ها به ابزاری برای نفوذ هر چه بیشتر عقاید مذهبی در کودکان و نوجوانان.
متاسفانه بخش عمده‌ی بودجه و برنامه‌های این سازمان صرف اردوهای مذهبی، اعتکاف و تشویق دانش‌آموزان به قرائت قرآن و مداحی می‌شود و به جای آموزش‌های اساسی در مورد شیوه‌های رفتار و مدیریت زندگی و تکنیک‌های بقا، آموزش سرکوب غرایز جنسی و رفتار مطابق کلیشه‌های جنسیتی در جریان است.
علاوه بر این پانا (خبرگزاری دانش‌آموزی) با بودجه‌ی ثابت به جای آن که منعکس‌کننده‌ی نظرات دانش‌آموزان باشد به تریبونی برای توجیه سیاست‌های وزارت و حکومت تبدیل شده است و امکانات فضایی این سازمان از جمله ورزشگاه‌ها و سالن‌های تئاتر و اردوگاه‌ها به جای آن که تحت کنترل و نظارت دانش‌آموزان باشد در تمام طول سال در اختیار ادارات هستند.
منطق هر دو سازمان البته یکی است سازمان ملی پیشاهنگی و سازمان جوانان و نوجوانان هر دو بازوهای حکومت‌های سرکوبگری است که از سازمان‌یابی دانش‌آموزان در تشکل‌های خودشان بیمناک هستند و می‌خواهند آنها از بالا مدیریت و هدایت کنند.
منبع: معلمان عدالت خواه
