آنکه در شبی تیره بی چراغی رفت
وآن دگر که چراغش دودآلود،
در کشاکش، راه نیفروخت
وآنکه نیز به یکدلی، در فریبی گران، هرزه راهی رفت
وَ آن یار که نگاهش بر دره ی ژرف ایام، به گوهر، شبچراغی شد،
هر یک به هنجاری
در شبی تاریک، قندیل انسان، به آرزو بیفروختند
که راه پر ترفند است و بیشمار و
رهرو اندک و
حقیقت سیال.
***
آتلانتا، پانزدهم دسامبر ۲۰۱۹
divanpress.com
